Movies Ltd

του Bennett Miller. Με τους Brad Pitt, Jonah Hill, Philip Seymour Hoffman, Robin Wright, Chris Pratt

Home Run!

του gaRis (@takisgaris)

Το ποιος έχει δει ή καλύτερα ποιος θυμάται ταινίες όπως το The Natural ή το Bull Durham είναι σαφέστατα ένα θέμα. Όχι όμως το δικό μου. Ίσως ούτε καν του Bennet Miller, στη δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του, που είναι πάλι (μετά το εντυπωσιακά στιβαρό Capote) ένα biopic, για τον άνθρωπο που άλλαξε τη φιλοσοφία του baseball, αθλήματος που λίγοι εκτός U.S. έχουν δει και ελάχιστοι έχουν παίξει. Το Moneyball είναι η ιστορία του Billy Beane δια χειρός Michael Lewis, συγγραφέα του Blind Side που έδωσε το αναπάντεχο Oscar στην Sandra Bullock.

Για να συνεχίσω λίγο τον κύκλο των συσχετισμών, ο συμπαραγωγός Brad Pitt ήθελε να γυρίσει αυτή την ιστορία με τον φίλο Steven Soderbergh στην καρέκλα, αλλά ευτυχώς ο Σουηδός έκανε πίσω επικαλούμενος «δημιουργικές διαφορές». Μιλάμε για πρωτότυπο υλικό γεμάτο αριθμούς και στατιστικές, που, κρίνοντας από το Contagion, η ψυχρή εγκεφαλικότητα (sic) θα έπεφτε σύννεφο στην οθόνη. Όχι πως ο Miller είναι από τους πλέον τσαχπίνηδες δημιουργούς, δε θα στο χτυπήσει ποτέ στην καρκάλα αλά Oliver Stone. Είναι μαζεμένος, ντροπαλός, σαν τον βοηθό - sidekick του Pitt στην ταινία, τον οξυδερκή μπουλούκο Jonah Hill, που μετά το Cyrus, φαίνεται να βρίσκεται κοντά στην a-list των ρολιστών του Hollywood. Ακριβώς όπως ξεκίνησε ο Philip Seymour Hoffman, εδώ σε ένα σχεδόν cameo ρόλο, tribute στον άνθρωπο που του χάρισε το μοναδικό Oscar.
Κι όπως στο Capote, έτσι και στο Moneyball, όλα τα φώτα είναι πάνω στον πρωταγωνιστή. Μέχρι τώρα δεν ήταν κρυφό ότι ο Brangelinaς είχε περισσότερο από εμφανείς επιρροές στο παίξιμό του από τον Robert Redford. Με αυτόν τον ρόλο όμως δείχνει ώριμος να αφεθεί ελεύθερος, ώστε κάθε κύτταρο του να πείσει για την αλήθεια του χαρακτήρα του. Κι όπως ο χαλαρός και μπερδεμένος στις στατιστικές αρχικός ρυθμός, κορυφώνεται σχεδόν ύπουλα, βραδύκαυστα, μετά την πρώτη ώρα, τοιουτοτρόπως ο Pitt κατεβαίνει στα αποδυτήρια και ζωντανεύει παίκτες και (εμάς τους) θεατές.

Για πες: Εάν υπάρχει μια σίγουρη υποψηφιότητα εδώ είναι για το προσαρμοσμένο για τη μεγάλη οθόνη σενάριο των τακτικών πελατών των oscars Zaillian και Sorkin. Σπινθηροβόλοι διάλογοι εύστοχης κινηματογραφικότητας και αληθοφάνεια που (γελάς-κλαις) είναι υλικό από αυτό που φτιάχνονται αυτές οι τόσο καλοβλεπούμενες (sic) αμερικανιές. Το Moneyball θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, αν έβγαζε περισσότερη ψυχή, αν δε νοιαζόταν υπερβολικά για τον κεντρικό του ήρωα, αψηφώντας κάποιες στιγμές το team play. Θα μπορούσε όμως να ήταν πολύ κοινότυπο, απλοϊκό, λαϊκίστικο. Με μια λέξη πρόκειται για μια περίπτωση critic’s darling που, αν πάει καλά (πάνω από τα 50-60 εκατ. δολάρια εισπράξεις), θα κάνει άνετο home run το Φλεβάρη.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 8 Δεκεμβρίου 2011 από την Feelgood