Like Crazy
του Drake Doremus. Με τους Anton Yelchin, Felicity Jones, Jennifer Lawrence
...γρήγορα λησμονιούνται!
του zerVo
Συνήθως σε κάτι τέτοιους θυελλώδεις έρωτες, που κυριαρχούν οι πομπώδεις δράσεις κι αντιδράσεις των δύο αγαπημένων, του τύπου σε θέλω σαν τρελός, σε χρειάζομαι σαν τρελός, σε αγαπάω σαν τρελός, έχω την τάση να κρατάω πολύ μικρό καλάθι σε ότι αφορά το όποιο θετικό μέλλον τους. Κατά συντριπτικό ποσοστό οι ανέμελες αγκαλίτσες και τα παθιασμένα φιλάκια, φτάνουν - πραγματικά - σε μια απίστευτη κι αξιοζήλευτη κορύφωση, κατοπινά της όμως, ξεκινά μια δύσβατη κατηφόρα, που κάνει το συναίσθημα να αργοσβήνει. Πόσο μάλλον όταν τους ερωτευμένους χωρίζει ένας ολόκληρος ωκεανός...
Γνωρίστηκαν στο κολέγιο κι από τις πρώτες ματιές κατάλαβαν πως είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Η Αγγλιδούλα με την έφεση στον γραπτό λόγο Άννα και ο συνεσταλμένος μάστορας στο σχέδιο Τζέικομπ, θα ζήσουν τον απόλυτο έρωτα κάτω από τον ουρανό του Λος Άντζελες, δίχως να προβλέπουν το παιχνίδι που θα τους παίξει η μοίρα. Από ηθελημένη αμέλεια της, εκείνη θα παραβιάσει την άδεια παραμονής της ΗΠΑ, με συνέπεια όταν θελήσει να επιστρέψει μετά από λίγες ημέρες διακοπών στην πατρίδα της, να θεωρείται ανεπιθύμητη, βρίσκοντας τα σύνορα κλειστά και σφαλισμένα. Δοκιμασία...Ο ένας εδώ - στο Αμέρικα δηλαδή - κι η άλλη έναν Ατλαντικό μακρυά θα βιώσουν την φουρτούνα της απώλειας της ζεστής αγκάλης του άλλου τους μισού, με τον πόθο όμως μέρα με την μέρα να σβήνει, καθώς θα σβήνουν και οι ελπίδες για την έκδοση καινούργιας βίζας. Όντας πλέον επαγγελματίες, ο καθένας στον τομέα του, με την δουλειά να τους κλέβει τον περισσότερο χρόνο σκέψης, το μόνο που μπορεί να φέρει και πάλι κοντά τις ραγισμένες καρδιές είναι η νοσταλγία εκείνου του υπέροχου διαστήματος που έζησαν. Είναι η ανάμνηση, από μόνη της ικανή, να διατηρήσει ζωντανή την αγάπη? Σε πολύ πιο χαλαρή και ρομαντική φόρμα κάτι παρόμοιο είδα πρόσφατα στο rom com Going The Distance, αν και στην δραματική του χροιά, το Like Crazy, περισσότερο μου έφερε στον νου το - πιο ενήλικο - Green Card του Weir. Ο φέρελπις Drake Doremus, χάρη στην indie ματιά του στο καρέ, που κυριαρχούν οι ματιές, τα γρατσουνίσματα της κιθάρας και πολύ πιο ελάχιστα οι βαρύγδουπες ατάκες, έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο αγαπημένα παιδιά του Sundance - ελέω και των Spooner, Douchebug και Moonpie - με συνέπεια και φέτος να την κάνει από την Γιούτα με το μεγάλο βραβείο της Επιτροπής. Άξια? Όχι και τόσο...
Για πες: Διότι ναι μεν πετυχαίνει να κτίσει έξοχα ένα μοντέρνο νεανικό ειδύλλιο, όπως ακριβώς θα ήθελαν να το βιώσουν οι συνομίληκοι του αναμαλλιασμένου Aaron Yelchin και της γεμάτης αγωνία στην ματιά Felicity Jones, όταν φτάνει η στιγμή να πέσουν επί τάπητος τα μεγάλα ζόρια, φαίνεται σαν να χάνει το μέτρημα. Μπλέκεται σε ένα κακομονταρισμένο μπέρδεμα ανάμεσα στην Σάντα Μόνικα και το Λονδίνο, προσθέτοντας από το πουθενά χαρακτήρες ζωτικής σημασίας (όπως εκείνος της Lawrence, που τώρα γνώρισε τον τύπο, τώρα τον αγάπησε) που αποπροσανατολίζουν την ματιά από το ζουμί, που δεν είναι άλλο από την διαρκή ύπαρξη απρόβλεπτων παραγόντων, που δεν αφήνουν τα νιάτα να εκδηλώσουν τα αισθήματα τους. Οπότε παρόλη την ποίηση του φινάλε και τις αληθινές ερμηνείες του ζευγαριού, στην γεύση μένει και μια ελαφριά πίκρα, επειδή με λίγη παραπάνω σκηνοθετική προσοχή, το δραματικό αυτό άρλεκιν, θα μπορούσε να ήταν σημαντικά καλύτερο...
Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
