Movies Ltd

Ο πιο εύκολος τρόπος για να μη γίνεις αρεστός στην κοινή γνώμη της (πάλαι ποτέ υπερδυνάμεως) Αμερικής είναι να σχολιάσεις τους θεσμούς της. Να επιχειρήσεις να σπάσεις την βιτρίνα που οι ίδιοι οι κάτοικοι της, κάτω από την επήρεια της υπερηφάνειας που τους θέτουν οι στίχοι του εθνικού ύμνου τους, θεωρούν ως άθραυστη κι αδιαπέραστη. Ακόμη χειρότερο είναι να παίξεις με ιστορικά ζητήματα ταμπού, όπως τα έχουν μάθει οι γιάνκις μέσα από τα καλογραμμένα βιβλία και να προσπαθήσεις να τους βάλεις να σκεφτούν αναγωγές μιας περασμένης περιόδου στο πολιτικοκοινωνικό σήμερα. Παράδειγμα? The Conspirator: Υπογεγραμμένο από έναν ριζοσπάστη της αμερικάνικης κινηματογραφίας, με επιλεγμένο καστ που συνολικά έχει να επιδείξει περισσότερες από είκοσι οσκαρικές και global υποψηφιότητες, που κόστισε παραπάνω από 30 εκατομμύρια, δεν απέφερε στα ταμεία της παραγωγής ούτε καν τα μισά. Έγκλημα (η κριτική) και τιμωρία (η απόρριψη)...

14 Απριλίου 1865. Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Λίνκολν κατά την διάρκεια θεατρικής παράστασης που έδωσε το παρόν, πέφτει νεκρός από το φονικό κτύπημα του επαναστάτη κι εχθρού της Ομοσπονδίας Τζον Γουίλκς Μπουθ, την ίδια στιγμή που η ζωές του Αντιπροέδρου και του Γραμματέα της Κυβέρνησης δέχονται απειλές. Η καταδίωξη των αρχών θα έχει σαν αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του ο δολοφόνος και να συλληφθούν ακόμη τέσσερις, που θα οδηγηθούν ενώπιον του στρατοδικείου με την κατηγορία της συνωμοσίας κατά του πρώτου πολίτη της χώρας. Μεταξύ τους η χήρα Μαίρη Σουράτ, ιδιοκτήτρια πανδοχείου, που η δίωξη θεωρεί ως το λημέρι των τρομοκρατών και μητέρα ενός εκ των, μη συλληφθέντων ακόμη, πρωτεργατών του εγκλήματος.

Το τελευταίο που θα μπορούσα να αποκαλέσω ένα φιλμ σαν το The Conspirator, είναι ως ιστορικό. Ούτε άλλωστε ο δημιουργός του, μου έδωσε την εντύπωση να πιστέψω σε κάτι τέτοιο. Άλλωστε πρέπει να είναι περισσότερες από δυο ντουζίνες οι μικρής και μεγάλης οθόνης παραγωγές, που έχουν παρουσιάσει εκτενώς το μοιραίο φονικό της Ουάσιγκτον. Εδώ η κινηματογραφική γραφίδα ρίχνει φως στο παρασκήνιο του χαμού του Λίνκολν και πιο συγκεκριμένα στην δίκη εκείνων που σχεδίασαν το έγκλημα, και άνευ δισταγμού την παρουσιάζει ούτε λίγο, ούτε πολύ ως μια παρωδία. Αυτό κι αν είναι μαχαιριά στην καρδιά του and justice for all αλάνθαστου δικανικού συστήματος. Μπορεί με γνώμονα τις αρχές που κτίστηκε το (υπερ)έθνος ένας άνθρωπος να οδηγήθηκε στην αγχόνη, απλά και μόνο με βάση τις υπόνοιες και άνευ της παραμικρής αποδείξεως? Εν μέσω των όπλων - που λένε - η δικαιοσύνη σιωπά! Μα εσείς fellow βιώνετε έναν διαρκή πόλεμο, για δικαιολογίες ψάχνετε?

Κεντρικός άξονας της υπόθεσης, ένας άντρας που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε σε κάθε του βήμα να τιμάται ως ήρως, χάρη στο θάρρος και την ανδρεία που επέδειξε στο πεδίο της μάχης του εμφυλίου. Κι όμως, απλά και μόνο το γεγονός πως ανέλαβε την υπεράσπιση μιας εκ προοιμίου και χωρίς πολύ σκέψη ένοχης, προδότρας, φόνισσας και εχθρού του κράτους, καθιστά αυτόν που έδωσε το αίμα του για την ελευθερία, ένα βδελυρό, ποταπό ανθρωπάκι, που μηδενίστηκε κοινωνικά, απλά διότι παρέμεινε πιστός στις αρχές του. Συνέβη τέτοιο πράγμα στο Αμέρικα? Παλιά θα ήταν, τώρα δεν γίνονται τέτοια πράγματα...