Movies Ltd

Μια ακόμη κινηματογραφική χρονιά έφτασε στο τέλος της, με ιδιαίτερη για μένα αξία, μιας ακριβώς πάνω στο τελευταίο 4μηνο πέρασα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Είναι μια εμπειρία που δεν την αλλάζω με τίποτα, ειδικότερα από τη στιγμή που μου δόθηκε η ευκαιρία, μετά από 20 χρόνια που παρακολουθώ φανατικά σινεμά, να δω σε Α’ Προβολή, όπως θα έπρεπε να γίνεται απανταχού της γης, την αφρόκρεμα των ταινιών που άφησαν το χνάρι τους σε μια κατά γενική ομολογία πενιχρή ποιοτικά, ετήσια φιλμική παραγωγή. Η πτώση του animated feature, με τάση που οδηγεί στα δαιδαλώδη μονοπάτια του performance capture (The Adventures of Tintin), όπως και η απουσία του documentary που θα κάνει τον αναγκαίο, φύσει και θέσει, πάταγο (Michael Moore, where art thou?), ίσως δίνει κάποιες πειστικές εξηγήσεις περί αυτού.

Όπως θα δείτε κι από το TOP 20 που ακολουθεί, το ύφος που καθόρισε τις προσωπικές μου εκτιμήσεις, ήταν η επιστροφή στην αθωότητα, στο feel good entertainment όπου βασιλεύουν η retro νοσταλγία, ο θρίαμβος της θέλησης και φυσικά οι ήρωες από το ζωικό βασίλειο της uncanny valley. O Uggie, o Joey και ο Caesar είναι το άλλοθι μιας μυθοπλασίας που έχει χάσει την πίστη της στην ανθρώπινη αξία, συναίσθημα ταιριαστό με την εποχή της παγκόσμιας οικονομικής (που πέρα και πάνω απ όλα είναι ηθική) κρίσης που διάγουμε στο λυκαυγές της δεύτερης 10ετίας του 21ου αιώνα. Πριν όμως προχωρήσουμε στα καλυτερότερα, αξίζει μια ματιά σε μετρημένες (5) grande απογοητεύσεις, από δημιουργούς που αλαλάξαμε από αδημονία, αλλά εντέλει, φάγαμε τη…φόλα:

J. Edgar - Αν και The Clint είναι τουλάχιστον αξιέπαινος για την επιλογή του να κάνει biopic την πολιτεία του αξιομίσητου J.Edgar Hoover, κατέληξε να κουνάει το φτερό στο closeted ντελίριο του Dustin Black, αφήνοντας τον Leo Di Caprio να αφιονίζεται για άλλη μια φορά (The Aviator) σε ρόλο αταίριαστο με την baby face μουσούδα του.

A Dangerous Method - Είναι πραγματική σπαζοκεφαλιά το να βρεθεί εξήγηση γιατί αυτή η ταινία δε βγήκε αριστούργημα. Η «εγκεφαλική» απόδοση του περισσότερο από ποτέ ακαδημαϊκού Cronenberg, δε συγκινεί, δε μαγεύει, δεν πραγματώνει την ψυχιατρική της αποστολή (sic).


The Skin That I live In - Το πανζούζουρλο κι… έλα κατρουλού μου να δεις το χέστη σου! Δε χρειαζόταν ο μέγας Pedroς αυτό το sleazy elegant porn, όμως αυτά παθαίνει κανείς όταν η αυτό - ψυχανάλυση ξεπερνά τη λεπτή κόκκινη γραμμή της καλλιτεχνικής ισορροπίας.


Melancholia - Ότι θα έφτανα στο σημείο μετά από τόσα χρόνια να ελεεινολογήσω το βρωμόπαιδο τον Λάρυ Τρίερ, ούτε ο χειρότερος οπαδός του Dogme 95 να με είχε καταραστεί. Η τρελή φάση είναι ότι εδώ στα πέρα μέρη η ταινία - φιάσκο φιγουράρει ως η καλύτερη της καριέρας του, πράγμα που επιβεβαιώνει τη θεωρία μου ότι τα πάντα γύρω της (Cannes, Kristen Dunst, κλπ) ήταν ένα καλοστημένο κολπάκι αυτής της εξοργιστικά άθλιας διάνοιας.



Young Adult - Το δις εξαμαρτείν της cineργασίας Diablo Cody & Jason Reitman βγήκε κομμάτι στυφό, αδιέξοδα ζορισμένο, αποπροσανατολισμένο. Η θεϊκή Charlize Theron κι ο ξεχασμένος συμμαθητής μας από το γυμνάσιο Patton Oswalt είναι χάρμα ιδέσθαι.


Horrible Bosses - Μωρέ ξεκατινιάστηκα στο γέλιο και τις τρεις φορές που το απόλαυσα. Πρόστυχη κωμωδία με κεφάτες ερμηνείες και gags απείρου κάλους. Όπως θα έπρεπε να είναι μια σύγχρονη κωμωδία, έτσι απλά.


Drive - Αν δεν παραφόρτωνε τα κάδρα του με στρακαστρούκες, ακροβατικά κι αυτή την ανοικονόμητη βία, ο Nicolas Refn και το δικό μας το παιδί Ryan Gosling με το Steve Mac Queen στυλάκι θα στόχευαν για πολύ ψηλότερα. Δυστυχώς όμως η βιρτουοζιτέ και το hyper cool φιλμάρισμα δεν είναι (ευτυχώς) το άπαν. Θέλει και κάτι περισσότερο από 2D χαρακτήρες η δουλειά.


The Descendants - Να στηρίξουμε Ελλάδα στο πρόσωπο του Alexander Payne, όχι όμως αυτή τη φορά. Ενορχηστρωμένη επίθεση στο δεξί μέρος του εγκεφάλου, με την αγιοποίηση του George Clooney δια του πατσαβουριάσματος της άπιστης βρώμας συζύγου. Λεπτομέρεια: η οποία (σύζυγος) είναι «φυτό». Ο (οσκαρικός) σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.


The Woman - Η έκπληξη έρχεται από το ξεφτιλισμένο horror genre με την πιο sinister φεμινιστική ταινία του 2011. Τυχερός ο ικανότατος Lucky McKee να έχει στα χέρια του το ερμηνευτικό εργαλείο που λέγεται Pollyanna McIntosh. Cronenberg & Polanski θα έβγαζαν το καπέλο τους από σεβασμό.


We Need to Talk About Kevin - Εφιαλτικό χρονικό ενός serial killer με τη μάνα Tilda Swinton να το παλεύει ηρωικά μόνη της. H Lynn Ramsay αν την πάρεις ακόμη και τώρα τηλέφωνο, δεν έχει αποφασίσει αν ήθελε να γυρίσει μια κοινωνική καταγγελία ή ένα απροσχημάτιστο gengre (thriller/horror) movie. Κι αυτό δυστυχώς φαίνεται.


Pina - Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ο Wim Wenders δικαιώνεται που αφιερώθηκε σε docs όπως το θρυλικό Buena Vista Social Club και τώρα το υψηλής χορογραφικής τέχνης αφιέρωμα στην πρωτοπόρο στο είδος συμπατριώτισσα του Pina Bausch (1940-2009). Ο παλιόφιλος Wim εντυπωσιάζει σε οργανικό 3D.


Tree Of Life - Κάθε έργο του Terrence Malick είναι ένα πολυαναμενόμενο γεγονός. Η πλέον (υπερ)φιλόδοξη θεματικά ταινία της χρονιάς έχει ως ατού Pitt και Chastain στα καλύτερά τους συν μια φωτογραφία κοσμογονίας, όμως είναι εξαιρετικά άνιση, αλλού βαρετή και αλλαχού εξοργιστικά γελοία (βλ. Sean Penn στα κουτουρού).


Hugo - Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ακόμη και μετά την πρώτη fan boy θέαση, ο Hugo Cabret δια μαγικής χειρός Marty έβλεπε 5άδα. Ήρθε όμως η 2η φορά να δικαιώσει τους επικριτές: Ωραιότατο το love letter στο σινεμά του πρωτοπόρου Mellies, όμως τι να την κάνω την κοντά 1,5 ώρα που προηγείται; (βλ. άνευρο, αποτυχημένο «οικογενειακό» φιλμ).


Extremely Loud & incredibly Close - Εδώ περιμένω να πέσουν οι ντομάτες. Το κλασικό Daldry’s film που όλοι λατρεύουν να μισούν –εδώ έχουν ίσως περισσότερους λόγους από ποτέ, γιατί όντως πρόκειται για σκληρό πορνό των δακρυγόνων αδένων. Εγώ έχω να αντιτείνω όμως ένα μόνο: Thomas Horn. Best child performance of this (young) century.


Moneyball - Αυτός ο Bennett Miller, τελικά είναι τόσο loser όσο ο Billy Beane ήρωας του Moneyball. Η ταινία ήθελε λιγάκι ακόμη πάθος, ρίσκο για να απογειωθεί. Όμως επικράτησε το play it safe. Άψογος ρυθμός, ορθά μελετημένη μεζούρα στο πλάσιμο των χαρακτήρων, άριστη πρωταγωνιστική χημεία. Όμως, δεν έκανε το μπαμ!


Martha Marcy May Marlene - Απονέμω το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στον εύελπι T. Sean Durkin και τον τίτλο της νεόκοπης κινηματογραφικής μούσας στην υπερθετική Lizzie Olsen. Ένδοξο Sundance, μεγάλη η χάρη σου. Υπέροχο μοντάζ, ένταση, λανθασμένα εύκολη επιλογή το μη- τέλος.


Rango - Spielberg (Tintin) – Lucas (Rango) σημειώσατε διπλό. O Verbinski παρέα με το κολλητάρι του Johnny Depp κάνει την καλύτερη ταινία του εκτός Disney και βάζει πλώρη για το Oscar. Έχω την εντύπωση ότι ο Tarantino θα σκότωνε να το γυρίσει αυτό το tribute στο spaghetti western.


The Girl With The Dragon Tattoo - Μη γελιόμαστε, το αριστούργημα που μια δεκαετία τώρα περιμένουμε από τον Finch δε θα ήταν εξαρχής το Dragon Tattoo. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τα Seven ιχνοστοιχεία δε λάμπουν κι εδώ, αν και το tour de force ανήκει σε αυτό το φοβερό σαμιαμίδι την Rooney Mara.


Shame - Μπορεί να μοστράρει για πολλά περισσότερα από αυτά που τελικά κατορθώνει να δώσει, πάντως το Shame είναι μια σημαντική ταινία σε έναν καυτό taboo καμβά, με έναν red hot ερμηνευταρά. Kudos κ.κ Steve Mac Queen και Michael Fassbender, αφήσατε έναν ανεξίτηλο λεκέ σε αυτή την άσφαιρη χρονιά.


The Ides of March - I really, really like you George Clooney. Ευτυχώς συμφώνησαν μαζί μου οι Χρυσές Σφαίρες. Σε προτιμώ ως σκηνοθέτη. Ίσως του χρόνου το timing να ήταν καλύτερο και για τα Oscars. Σε κάθε περίπτωση, έκανες την ταινία που κάποτε μπορεί να σε φέρει στην προεδρία των Η.Π.Α. Μακάρι να έφερνε και τον Gosling φέτος στην πεντάδα του Α’ Ανδρικού Ρόλου.


Rise Of The Planet Of The Apes - Η έκπληξη της χρονιάς από τον άγνωστο και άσημο Rupert Wyatt που ανέστησε το προ καιρού πεθαμένο Ape franchise χάρη στα ονειρικά visuals effects, την ground breaking ερμηνεία του Andy Serkis ως Caesar και την ευφυή του επιλογή να συνδέσει ένα αυθεντικό blockbuster με τον ηρωισμό του Σπάρτακου και την καρδιά του Πεταλούδα. Βαθιά (και ακομπλεξάριστη) υπόκλιση.


Warrior - Δεν έχει περάσει ούτε μια ημέρα από τον Σεπτέμβρη που την πρωτοείδα, πλήρως απροετοίμαστος για το κύμα ηλεκτρισμού που θα με διαπερνούσε, που να μην την επαναφέρω συγκινημένος στη μνήμη μου. Μια οικογένεια στο ρινγκ των Mixed Martial Arts. Ένας βαλλιστικός Tom Hardy. Ένας σπαραχτικός Nick Nolte. Κοιτάω το σενάριο, γράφει Αντώνης Ταμπάκης. Ο Gavin O’Connor είναι ο αδικημένος σκηνοθέτης του 2011. Το είδα και αυτή την μαρτυρία καταθέτω. Αν ο Rocky θριάμβευσε πριν από 30 τόσα χρόνια ο Warrior θα έπρεπε να είχε κερδίσει ήδη -με τα χέρια κάτω.


War Horse - Αν υπήρχε κινηματογραφική αστυνομία, ο Μούσιας θα έπρεπε να σαπίσει στη φυλακή για αποπλάνηση και χειραγώγηση των αγνότερων συναισθημάτων μας κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. Βλέπεις (γιατί, όντως το βλέπεις στο πανί), είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή feel good παραμυθάς, ο άρχων της uncanny valley. Παίρνει το corny και schmaltz και σε αλείφει πατόκορφα. To κάνει έντιμα, εκ πεποιθήσεως και με αγάπη για το τεράστιο κοινό του. Και δεν έχει να αποδείξει τίποτε άλλο πια.


The Artist - Εδώ τα λόγια κυριολεκτικά περιττεύουν. Ο τελευταίος κυνικός να κλείσει την πόρτα. Η σιωπή είναι ένα ραφιναρισμένο απαστράπτον κινηματογραφικό διαμάντι. Το άστρο αυτού του τόσο πρωτοποριακά retro βωβού, ασπρόμαυρου φιλμ ξεκίνησε την επουράνια πορεία του στις Cannes και τώρα στρογγυλοκάθεται πάνω από Kodak Theater, περιμένοντας την θριαμβευτική 84η Απονομή. Είναι The Slumdog Artist που θα γίνει The Artist Millionaire. Αγαπώ Dujardin, Bejo, και φυσικά…Uggie!

Αυτό ήταν για φέτος. Πριν το κλείσιμο να απολογηθώ, πρώτα στην Ένωση Κριτικών του Τορόντο που το ανακήρυξε ταινία της χρονιάς και κατόπιν σε εσάς που το στηρίζετε, αλλά μια σειρά ατυχών συμπτώσεων με εμπόδισε να δω το Take Shelter, την δυστοπική αγωνιώδη ματιά του Mike Nichols στην καλπάζουσα σχιζοφρένεια του εξαιρετικού Michael Shannon. Θα φροντίσω, έστω εκ των υστέρων να διορθώσω την παράλειψη. Ήρθε η ώρα να ευχηθώ μια υπέροχη, κινηματογραφική χρονιά σε όλους. Ας αφήσουμε τη συγκίνηση που μόνο οι ταινίες μπορούν να δώσουν, να μπει μέσα στην ψυχή και να μας κάνει λιγότερο επικίνδυνους για τον εαυτό μας και περισσότερο ωφέλιμους για τους άλλους. Ο αγώνας αυτός είναι δίχως τέλος.