Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν

της Lynne Ramsay. Με τους Tilda Swinton, Ezra Miller, John C. Reilly


Κάπου ενδιάμεσα η αλήθεια...
του zerVo
Το ερώτημα που τίθεται σε ευδιάκριτο σημείο, τόσο στο πόστερ του έργου, όσο και στο εξώφυλλο του βιβλίου στο οποίο βασίζεται είναι ζωτικής σημασίας και άμεσου προβληματισμού: Γεννιέται ο εγκληματίας ή φτιάχνεται? Ανάλογα με την σκοπιά που κοιτάζει κανείς την απορία, αν είναι γονιός, αδερφός, συγγενής, φίλος ή απλώς γνώριμος ενός εφήβου με παραβατική συμπεριφορά, ορίζει και την δική του απάντηση. Η επιστημονική μελέτη από την άλλη μεριά, υποστηρίζει πως η αλήθεια είναι κάπου ενδιάμεσα, για να προκύψει κάποιος φονιάς, απαιτείται τόσο η γενετική προδιάθεση, όσο και η πλημμελής γονική εκκόλαψη. Και το We Need To Talk About Kevin δεν παρεκκλίνει, στην κεντρική του ιδέα, στο ελάχιστο από την γνώμη των ειδικών...

Η ευτυχισμένη ζωή της Mrs K. μιας επιτυχημένης επαγγελματικά γυναίκας, μοιάζει να έχει καταστραφεί από την μια στιγμή στην άλλη, εξαιτίας της ακραίας συμπεριφοράς του μεγάλου της γιου, Κέβιν, που η φονική του δράση, τον έχει οδηγήσει πίσω από τα κάγκελα του σωφρονιστικού ιδρύματος, να φορά την πορτοκαλί φόρμα του βαρυποινίτη. Αποκλεισμένη από την κοινωνία που μέχρι χθες την αποδεχόταν, λόγω του πόνου που σκόρπισε το σπλάχνο της, η κατεστραμμένη μητέρα, παλεύει να επιβιώσει μοιράζοντας τον χρόνο της, ανάμεσα στην βαρετή της εργασία και στο βουβό επισκεπτήριο στη φυλακή.

Το θέμα, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα, που έκανε διάσημη παγκοσμίως την συγγραφέα Lionel Shriver, εκ προοιμίου συγκλονίζει, όντας δοσμένο μέσα από τα μάτια της μάνας, που έφερε στον κόσμο ένα θηρίο, έναν διάβολο σωστό, φτιαγμένο μόνο για να δημιουργεί ανεπανόρθωτες ζημιές στο διάβα του. Ένα κτήνος που ζει και αναπνέει ανάμεσα μας, δημιούργημα τίνος όμως? Ο κατακερματισμός των αξιών της σύγχρονης δυτικής φαμίλιας, αναμφίβολα παίζει καταλυτικό ρόλο στο πλάσιμο του τινέιτζερ, ισότιμο εκτιμώ με εκείνον που κρατούν οι φιλίες, οι κομπανίες, οι παρέες. Το πράγμα ζορίζει ιδιαίτερα όμως, όταν από τις πρώτες του ανάσες, το παιδί δείχνει πως εξελίσσεται σε έναν καινούργιο Ντάμιεν. Κι εκεί σκάνε τα ερωτηματικά προς τον γονιό: Πως δρα, πως αντιδρά, πως σκέφτεται, πως λειτουργεί, προκειμένου να αποφύγει την βασανιστικότερη ερινύα, κατόπιν εκείνης της απώλειας?

Για πες: Με μια πιο έμπειρη σκηνοθεσία, επιχειρώ την εκτίμηση πως το φημισμένο μπεστ σέλλερ θα είχε αναδειχθεί πολύ καλύτερα στο πανί. Δεν ψέγω την λιγοστής τριβής Σκοτσέζα Lynne Ramsay, για την μέθοδο της διαρκούς χρονικής ασυμμετρίας, που επέλεξε για να αποδώσει το έτσι κι αλλιώς μπερδεμένο πρωτότυπο. Εύκολα μπορώ να της καταλογίσω ευθύνες γα την άνιση κατανομή του βάθους των δύο ζωντανών χαρακτήρων της ιστορίας, που σκύβει πιότερο προς την πλευρά της μάνας - η Swinton όσο άσχημη είναι, άλλο τόσο καθηλώνει στην έκφραση της, ανεβάζοντας πολλά σκαλοπάτια πάνω το overall επίπεδο του φιλμ - αφήνοντας ξεκρέμαστο και μονοδιάστατο τον νεανία, που σε τελική ανάλυση (όπως ο ίδιος ομολογεί) αυτός είναι το θέμα. Θέμα υπαρκτό που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης σε ένα γενικότερο κοινωνικό πάνελ, πριν ο κλονισμένος ψυχικά θύτης θεριέψει και οδηγηθεί σε ακόμη πιο εξτρίμ εκτονώσεις στο σίκουελ, που φέρει τον τίλο Funny Games...






Στις δικές μας αίθουσες, στις 3 Νοεμβρίου 2011 από την Seven και την Spentzos

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική