by Takis Garis
Episode 8 - Trick Or Treat
> The Thing (**+): Να λοιπόν που μας προκύπτουν και τα requels (prequel+sequel). Κάθε 30 χρόνια σκάει απειλητικά κι ένα The Thing, το φετινό όμως είναι κατώτερο, όπως αναμενόταν, της εικονικής (με την καλή έννοια) δουλειάς του J. Carpenter στα 1982. Τα special effects δε μπορούν να αποτελούν τον αυτοτελή λόγο του επαναπροσδιορισμού μιας ταινίας. Σε αυτόν τον τομέα ο Ολλανδός Μ. Van Heijningen το ξέρει το ποίημα. Το να κοπιάρει τους gothic αργόσυρτους ρυθμούς που σφράγισαν τον προκάτοχό του και να τους πλασάρει ως....βαρετούς, δεν είναι δα και ανδραγαθία. Απογοήτευση για τους παλιούς, χλιαρά πράγματα για την τωρινή γενιά που τέρπεται από gore science fiction.
> Apollo 18 (**-): Paranormal Activity (τώρα και) στο διάστημα; Του ελέους δηλαδή πια. Το τόλμημα δε στερείται αξίας, η οποία όμως είναι ελάχιστη εν σχέσει με αυτό που θα μπορούσε να βγει από μια ταινία με σενάριο. Η προσχηματική αληθοφάνεια μπλοκάρει και τον τεχνικό τομέα, με αποτέλεσμα ο ήχος και το μοντάζ να καθίστανται περισσότερο εκνευριστικά παρά σωρευτικά της έντασης που το trailer υπόσχεται. Οι συνομωσιολόγοι θα κάνουν πρώιμα Χριστούγεννα, οι υπόλοιποι υποφέρουμε (κατά τα γνωστά πρότυπα) κανα 70λεπτο βαρεμάρας για ένα comme ci - comme ca σύλληψης δραματικό 15λεπτο. Ευτυχώς πάτωσε στο box office προς αποφυγήν sequelιάδας.
> Trespass (*1/2): Η ταινία είναι must-see γιατί προκαλεί άφθονο γέλιο. Πρόκειται για την 80-ίλα της αρκούδας, του σεσημασμένου Joel Schumacher, που έχει ξανα-σκηνοθετήσει αμφότερους N. Cage και N. Kidman στα career lows των, 8mm και Batman Forever αντίστοιχα. Η εμμονή του Joel με το ξεκατίνιασμα των μπουρζουά χαρακτήρων των ταινιών του κυμαίνεται πλέον από γραφικά έως παροιμιώδη επίπεδα εδώ. Το δε μποτοξάρισμα των πρωταγωνιστών του αφαιρεί την προσοχή σε μεγάλο βαθμό από τη γενική βαβούρα, τα δευτερολεπτιαία twists και την κατάληξη που παραπέμπει σε σατυρική τηλεοπτική παρωδία για την κιβδηλότητά της.
> Apollo 18 (**-): Paranormal Activity (τώρα και) στο διάστημα; Του ελέους δηλαδή πια. Το τόλμημα δε στερείται αξίας, η οποία όμως είναι ελάχιστη εν σχέσει με αυτό που θα μπορούσε να βγει από μια ταινία με σενάριο. Η προσχηματική αληθοφάνεια μπλοκάρει και τον τεχνικό τομέα, με αποτέλεσμα ο ήχος και το μοντάζ να καθίστανται περισσότερο εκνευριστικά παρά σωρευτικά της έντασης που το trailer υπόσχεται. Οι συνομωσιολόγοι θα κάνουν πρώιμα Χριστούγεννα, οι υπόλοιποι υποφέρουμε (κατά τα γνωστά πρότυπα) κανα 70λεπτο βαρεμάρας για ένα comme ci - comme ca σύλληψης δραματικό 15λεπτο. Ευτυχώς πάτωσε στο box office προς αποφυγήν sequelιάδας.
> Trespass (*1/2): Η ταινία είναι must-see γιατί προκαλεί άφθονο γέλιο. Πρόκειται για την 80-ίλα της αρκούδας, του σεσημασμένου Joel Schumacher, που έχει ξανα-σκηνοθετήσει αμφότερους N. Cage και N. Kidman στα career lows των, 8mm και Batman Forever αντίστοιχα. Η εμμονή του Joel με το ξεκατίνιασμα των μπουρζουά χαρακτήρων των ταινιών του κυμαίνεται πλέον από γραφικά έως παροιμιώδη επίπεδα εδώ. Το δε μποτοξάρισμα των πρωταγωνιστών του αφαιρεί την προσοχή σε μεγάλο βαθμό από τη γενική βαβούρα, τα δευτερολεπτιαία twists και την κατάληξη που παραπέμπει σε σατυρική τηλεοπτική παρωδία για την κιβδηλότητά της.
> Setup (*+): O 50 Cent (κατά κόσμον Curtis Jackson) έχει μια κινηματογραφική εταιρεία παραγωγής, την Cheetah Vision (δώσε βάση στην πενιά). Είπε λοιπόν να (ξανα)δοκιμάσει το υποκριτικό του τάλαντο. Μάζεψε τον χωρισμένο και άνεργο Ryan Phillippe και το χωρισμένο και γερασμένο νεανικό μου τοτέμ Bruce Willis και άρχισε να μπουμπουνίζει μπιστολιές σε ρυθμούς revenge crime thriller υπό την καθοδήγηση (;) ενός Mike Gunther. Το αποτέλεσμα είναι τόσο «φτιαχτό» που σε σοκάρει και θες να το δεις, ξεχνώντας ότι είναι εξορισμένο στην απομόνωση του straight to dvd. Αν παρ’ ελπίδα το αγοράσει εταιρεία διανομής, στο είπα και αμαρτίαν ουκ έχω.
> The Woman (***+): Για όσους πιστεύουν ότι το gore δεν είναι απλά ένα εμετικό είδος κινηματογραφικής- κι όχι μόνο- διαστροφής, αλλά μια δυσοίωνη κοινωνιολογική ανάγνωση, γενναία στην ακρότητά της και οδυνηρή στην διατύπωσή της κατάθεση, τότε θα δικαιολογήσουν τον χαρακτηρισμό του The Woman ως horror ταινία της χρονιάς. H δεύτερη συνεργασία («Red») του ταλαντούχου Lucky McKee με τον βετεράνο γραφιά του είδους Jack Ketchum, εμπεριέχει την καλύτερη από όσες έχω δει εφέτος, την κυριολεκτικά τερατώδη ερμηνεία της άγνωστης Pollyanna McIntosh, στον ρόλο του αγριμιού του δάσους που φυλακίζεται σε υπόγειο από δικηγόρο-σαδιστή, πάτερ φαμίλια των κεντροδυτικών πολιτειών της Αμερικής, ώστε να «εξημερωθεί». Ο Cronenberg με τον Polanski θα έτριβαν τα χέρια τους με αυτό το υλικό. Άκρατος φεμινισμός ή αχαλίνωτη επίθεση δια του torture porn στα χρηστά ήθη της μεσαίας τάξης, η ουσία είναι μία και η αυτή: Ο McKee θα μας απασχολήσει στο μέλλον, γιατί μπορεί να δώσει μια sinister τροφή για σκέψη σε ένα νεανικό κοινό που έχει μάθει να εισπράττει μηνύματα μόνο δια του shock treatment. Το The Woman πάντως δε συνιστάται για αδύναμα στομάχια.
> The Woman (***+): Για όσους πιστεύουν ότι το gore δεν είναι απλά ένα εμετικό είδος κινηματογραφικής- κι όχι μόνο- διαστροφής, αλλά μια δυσοίωνη κοινωνιολογική ανάγνωση, γενναία στην ακρότητά της και οδυνηρή στην διατύπωσή της κατάθεση, τότε θα δικαιολογήσουν τον χαρακτηρισμό του The Woman ως horror ταινία της χρονιάς. H δεύτερη συνεργασία («Red») του ταλαντούχου Lucky McKee με τον βετεράνο γραφιά του είδους Jack Ketchum, εμπεριέχει την καλύτερη από όσες έχω δει εφέτος, την κυριολεκτικά τερατώδη ερμηνεία της άγνωστης Pollyanna McIntosh, στον ρόλο του αγριμιού του δάσους που φυλακίζεται σε υπόγειο από δικηγόρο-σαδιστή, πάτερ φαμίλια των κεντροδυτικών πολιτειών της Αμερικής, ώστε να «εξημερωθεί». Ο Cronenberg με τον Polanski θα έτριβαν τα χέρια τους με αυτό το υλικό. Άκρατος φεμινισμός ή αχαλίνωτη επίθεση δια του torture porn στα χρηστά ήθη της μεσαίας τάξης, η ουσία είναι μία και η αυτή: Ο McKee θα μας απασχολήσει στο μέλλον, γιατί μπορεί να δώσει μια sinister τροφή για σκέψη σε ένα νεανικό κοινό που έχει μάθει να εισπράττει μηνύματα μόνο δια του shock treatment. Το The Woman πάντως δε συνιστάται για αδύναμα στομάχια.
> Retreat (***-): Βρετανική παραγωγή, με έντονη θεατρικότητα, ως μονόπρακτο με σχεδόν μόνους θεσπιείς το ζεύγος C. Murphie – T. Newton που απομονώνεται σε ερημονήσι της βόρειας Ουαλίας για να ξαναβρεί το δέσιμό του, και τον εισβολέα J. Bell που τους κρατά στην ουσία όμηρους με το πρόσχημα (;) ότι ένας θανατηφόρος ιός θα τους σκοτώσει αν τολμήσουν να έρθουν πλέον σε επαφή με τον έξω κόσμο. Το story έχει προφανείς αδυναμίες στο να δικαιολογήσει την απώλεια κάθε ελπίδας διαφυγής, όμως η ερμηνεία του Jamie Bell (Billy Elliot) είναι αρκετή, πολυεπίπεδη και οριακή ως προς την αλήθεια της, ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον ως το hollywoodιάζον τέλος. Ο Cillian Murphy χρειάζεται να αφήσει τη μανιέρα του παγωμένου βλέμματός του που είναι κρίμα να τον περιορίσει σε ρόλους κακού όπως στο μέτριo In Time, ενώ η Thandie Newton παραείναι ντελικάτη και αριστοκράτισσα ως επιλογή για τον χαρακτήρα της.
> Margin Call (***-): Επιτυχημένη πρώτη για τον J.C. Chantor στην απεικόνιση του backstage των γεγονότων του 2008 που συγκλόνισαν οικονομικά την Αμερική και βύθισαν σχεδόν τα μικρότερα κράτη στην κρίση και τη χρεωκοπία (γκουχ, γκουχ…) Σαφώς το μεγαλύτερο μερίδιο ανήκει στους βετεράνους Jeremy Irons και Kevin Spacey (σημειώσατε 1), όσο και στην χύμα ερμηνεία του Paul Bettany που ξεκουρδίζει χαλαρωτικά την κατά περιπτώσεις μπόσικη σοβαροφάνεια των χαρακτήρων του. Τα ηθικά κηρύγματα για το κακό 1% που διαφεντεύει τις τύχες του κόσμου ευτυχώς ελλείπουν, στον αντίποδα υπάρχουν στιγμές που πρέπει να πειστούμε (δύσκολα) ότι οι αρχι-καραμανατζαρέοι των χρηματοοικονομικών κολοσσών είναι άνθρωποι δυστυχισμένοι έως προσωπικά αποτυχημένοι. Anyway, it’s worth your time and money.
> Attack The Block (**1/2): Αποθεωτικές κριτικές για τη βρετανική απάντηση στο teen hero sci fi comedy genre, μάλλον υπερβολικές. Από τους παραγωγούς του Shaun of the Dead και του λίαν επιτυχημένου Paul. O Joe Cornish που έχει συν-γράψει το The Adventures of Tin Tin για τους S. Spielberg, P. Jackson και την παρέα τους, δείχνει άξιος συνεχιστής της γεμάτης νεανική ενέργεια-αυθάδεια βρετανικής κωμωδίας που αντλεί δύναμη από το machismo της εργατικής τάξης. Οι κοινωνιολογικές αντιστοιχήσεις επιτυχημένες, σε ένα εξαρχής απίστευτο (με την κακή έννοια) σενάριο εξωγήινης εισβολής στην φτωχογειτονιά. Μένει στα υπόψιν η ορθοτομημένη ερμηνεία του Moses (John Boyega), ενώ απωθεί εντελώς η προχειροδουλειά στα CGI που φέρνει γέλια για λάθος λόγο. Η ταινία απέτυχε εμπορικά γιατί είχε νέα παιδιά να εκφράζονται αθυρόστομα, ενώ θα μπορούσε να πάρει ένα PG13 και να καταδιασκεδάσει τη νεολαία που βλέπει ΤΗΝ ανηλεή σαβούρα τον τελευταίο καιρό.
> Attack The Block (**1/2): Αποθεωτικές κριτικές για τη βρετανική απάντηση στο teen hero sci fi comedy genre, μάλλον υπερβολικές. Από τους παραγωγούς του Shaun of the Dead και του λίαν επιτυχημένου Paul. O Joe Cornish που έχει συν-γράψει το The Adventures of Tin Tin για τους S. Spielberg, P. Jackson και την παρέα τους, δείχνει άξιος συνεχιστής της γεμάτης νεανική ενέργεια-αυθάδεια βρετανικής κωμωδίας που αντλεί δύναμη από το machismo της εργατικής τάξης. Οι κοινωνιολογικές αντιστοιχήσεις επιτυχημένες, σε ένα εξαρχής απίστευτο (με την κακή έννοια) σενάριο εξωγήινης εισβολής στην φτωχογειτονιά. Μένει στα υπόψιν η ορθοτομημένη ερμηνεία του Moses (John Boyega), ενώ απωθεί εντελώς η προχειροδουλειά στα CGI που φέρνει γέλια για λάθος λόγο. Η ταινία απέτυχε εμπορικά γιατί είχε νέα παιδιά να εκφράζονται αθυρόστομα, ενώ θα μπορούσε να πάρει ένα PG13 και να καταδιασκεδάσει τη νεολαία που βλέπει ΤΗΝ ανηλεή σαβούρα τον τελευταίο καιρό.
gaRis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική