Το Παιδί με το Ποδήλατο
των Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne. Με τους Thomas Doret, Cécile De France, Jérémie Renier
Αγρίμι
του zerVo
Καρπός του έρωτα, συνέχεια του ονόματος, απόγονος και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες... Ρε διάολε, όταν παίρνεις την απόφαση ζωής να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, αυτομάτως θέτεις τον εαυτό σου σε τέτοια θέση ευθύνης που όμοια της δεν πρόκειται να συναντήσεις στο όποιο χρονικά πέρασμα σου από αυτό τον κόσμο. Ο μεταβολισμός σου, που πλέον φέρει την μαρκίζα γονιός, παίρνει τέτοιες στροφές που δεν λογαριάζεις τίποτα προκειμένου το τζιέρι σου να είναι ευτυχισμένο κι αρτιμελές. Με ποιο ψυχικό σθένος, το λοιπόν, μπορείς ποτέ να το κοιτάξεις στα μάτια - ανήλικο ακόμη - λέγοντας του να μην εισβάλλει ποτέ ξανά στην διαδρομή σου, γιατί σε ενοχλεί, σου χαλά τα πλάνα? Δεν υπάρχει, δυστυχώς, φυλακή, για τέτοιου είδους γονικές συμπεριφορές. Αν και να υπήρχε μάλλον θα ήταν κατάμεστη...
Μεγαλωμένος δίχως την στοργή της μάνας, ο εντεκάχρονος Σιρίλ, εγκαταλείπεται και από τον πατέρα του, έναν κοινό αποτυχημένο τυχοδιώκτη, στο ορφανοτροφείο, προκειμένου η ζωηρή του συμπεριφορά να μην σταθεί τροχοπέδη στα μελλοντικά επαγγελματικά του πλάνα. Εκτός από το χάδι της στοργής, από τον μικρό λείπει και το αγαπημένο του παιχνίδι, το ποδήλατο του, που έχασε όταν αναγκάστηκε να διαβεί την πόρτα του ιδρύματος. Αδυνατώντας συνάμα να πιστέψει πως το μοναδικό συγγενικό του πρόσωπο, τον έχει παρατήσει ολομόναχο και το κυριότερο, πουλώντας για λίγα ευρώ το λατρεμένο του ποδηλατάκι...Κι κάπου εκεί παίρνει μπροστά η δεδομένα υπάρχουσα διαδικασία του yin και του yang, όπου για κάθε διαβολή κι ασχήμια, αντιστοιχεί ένα καλό, αγγελικό, ευγενικό, θετικό στοιχείο. Από το πουθενά μια, σε έντονη συναισθηματική μετάπτωση, κομμώτρια, που θα συμπαθήσει μονομιάς το αγόρι, όχι μόνο θα αναζητήσει το δίκυκλο για να του το επιστρέψει, αλλά σαν καλή νεράιδα, θα θελήσει να του γαληνέψει την φουρτούνα, παίρνοντας το στην αγκαλιά της τα σαββατοκύριακα.
Με τα συμπτώματα αρρώστιας μιας δυτικής εργατικής κοινωνίας, που έχουν σαν αποτέλεσμα ανεπανόρθωτες ζημιές στα πιο αδύναμα άτομα της, ασχολείται το Le Gamin Au Velo, η τελευταία δημιουργία των καλλιτεχνικά αναγνωρισμένων αδελφών Dardenne. (Νεο)Ρεαλισμός, απλότητα, βαθμηδόν αυξανόμενη συγκίνηση, μελόδραμα με μέτρο, αγωνία και εντέλει μια ηλιαχτίδα στον ορίζοντα, πως μπορεί από το δράμα να προκύψει ένα κάποιο θετικό αποτέλεσμα, είναι τα γνώριμα στοιχεία της γραφής των Βέλγων, που δύσκολα θα αφήσουν τα βάθη της ψυχής του θεατή σε ισορροπία, δίχως να τα ανακατέψουν, κατά τόπους και σε ακραία μορφή.
Για πες: Κι αυτό γιατί ο μικρός μπόμπιρας Thomas Doret, σε κανένα πλάνο δεν πιστεύεις πως δεν είναι το αγόρι που παίζει ανέμελο αυτή την στιγμή στην διπλανή παιδική χαρά. Το βλέπεις να διασκεδάζει, να χαίρεται, στην πραγματικότητα όμως η ψυχή του είναι σκοτεινιασμένη από την (πατρική, η μητρική ούτε καν αναφέρεται) αμέλεια. Από κοντά η De France, ως ο έξοχος τύπος σημερινής ζορισμένης γυναίκας και ο συνταρακτικά απαθής Renier σε μια πιο ανάλαφρη εκδοχή του ρόλου του στο L' Enfant (των ιδίων δημιουργών) ορίζουν ένα τρίγωνο αληθινό, που δεδομένα θα προβληματίσει για τον άσχημο δρόμο που έχουν πάρει οι αξίες κι οι δομές της σύγχρονης οικογένειας.
Στις δικές μας αίθουσες, την 1η Δεκεμβρίου 2011 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική