Movies Ltd

του Martin Scorsese. Με τους Ben Kingsley, Asa Butterfield, Sacha Baron Cohen, Chloë Grace Moretz, Ray Winstone, Emily Mortimer, Christopher Lee, Jude Law

Hugo...Scorsese

του gaRis (@takisgaris)

Τον περίμενα αγωνιωδώς τον Marty ολόκληρη τη χρονιά, μέχρι αυτή την υπέρλαμπρη κινηματογραφικά Thanksgiving εβδομάδα για τους Αμερικάνοι (στον Κάναδα πρωτοπορούμε και στας εορτάς). Τα ρίσκα τεράστια. O grand master έχει να κάνει PG13 κοντά είκοσι χρόνια, όσα περίπου είναι πιστός στο 2:35:1 (cinemascope). Έρχεται λοιπόν και παρουσιάζει έναι «παιδικό» φιλμ σε 3D, που το είδε ο Τζίμης ο Κάμερον και του έφυγε η μαγκιά (καταλαβαίνεις τι έχει να γίνει πριν το επόμενο Πάσχα που θα βγάλει ξανά στο κλαρί τον Τιτανικό σε 3D, όπως και το άλλο το κολλητάρι ο Τζώρτζης ο Λούκας, που θα αναστήσει τον πεθαμένο τον Episode I (εννοείται σε 3D). Πρωτύτερα θα παίξει το Beauty & The Beast 3D, ενώ οι καλά διασταυρωμένες πληροφορίες μου με καθησυχάζουν ότι τουλάχιστον ο μέγιστος ο Νικόλας ο Ζερβός ακόμη το σκέφτεται το ρημαδιασμένο (εννοείται πάντα το 3D), για το σπαρταριστό μεγαλούργημά του Σαπίλα, Ξεφτίλα, Τεκίλα.

Το ξεκαθαρίζω ευθύς - εξαρχής: Ο Σκορτσέζες δεν το κατέχει το «παιδικό». Δεν έχει κάνει ορθή επιλογή στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή του Hugo (Asa Butterfield), ο οποίος, ένεκα της καταφανούς απειρίας του, αποδίδει διαφορετικά την κάθε σκηνή του, χωρίς ενιαία ερμηνευτική φωτοσκίαση. Ευτυχώς που η μικρή Isabelle (Chloe Moretz) τον πάει κυριολεκτικά από το χεράκι. Ο Johnny Logan (όχι του eurovisionικού Hold Me Now – ο σεναριογράφος), τα θαλασσώνει, μεταξύ κοινοτυπίας, μελουρίτσας και αμήχανης πλοκής. Παρότι η πρώτη ύλη είναι το βραβευμένο best seller του Brian Selznick “The Inventions of Hugo Cabret”.

Ένα πολυμήχανο 12χρονο ορφανό διαλανθάνει στον σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού στα 1930, στη δούλεψη του μεθύστακα - ρυθμιστή ρολογιών θείου του (Ray Winstone), κυνηγημένο από τον γραφικό κούτσαβλο σταθμάρχη (Sacha Baron Cohen). Σκοπός της ζωής του Hugo είναι να συναρμολoγήσει το «Αυτόματον» ένα ρομπότ - γραφιά που είναι η μόνη κληρονομιά από τον εφευρέτη πατέρα του (Jude Law) που θα χαθεί πρόωρα σε μια μυστηριώδη φωτιά.Ο Hugo κλέβει εξαρτήματα από τον γερασμένο ρολογά George Melies (ο στιβαρός Ben Kingsley), του οποίου η οικογένεια με πρώτη την Isabelle, και μετά την σύζυγο Lisette (Emilly Mortimer) θα συνδεθεί μαζί του, ωσότου αποκαλυφθεί το μυστικό που ενώνει τον Melies με τον πατέρα του.

Η ταινία την πρώτη ώρα ψάχνεται. Μετά το περιώνυμο αρχικό tracking shot- σήμα κατατεθέν του αρχιμάστορη Μάρτυ, δεν υπάρχει ρυθμός, παρά τα περιστασιακά ξεπετάγματα της καλπάζουσας φαντασίας της παλιάς γνώριμης καλλιτεχνικής παρέας που είναι ήδη στις ράγες των επερχόμενων Oscars. Τα παιδιά περιφέρονται αέναα, ο Sacha Baron Cohen παρότι στέκεται ευπρόσωπα ως το ευχάριστο διάλειμμα σε μια παιδική ταινία χωρίς χαλαρότητα και γέλια (γκχμμ…) χάνει τρανή ευκαιρία να απογειώσει την ερμηνευτική του καριέρα, καθώς ο σεναριακός συρμός δε φαίνεται να έχει συγκεκριμένη πορεία και σταθμό προορισμού. Ώσπου…

Ώσπου ο Marty παίρνει το όπλο του και επανασυστήνεται ως Hugo Scorsese. Ο πραγματικός σκοπός δεν είναι μια ιστορία για παιδιά αλλά η μετά θάνατον δικαίωση του κινηματογραφικού εφευρέτη George Melies. Ένα master class στην αναπαλαίωση των μισοκαμένων χειροκίνητων φιλμ, που έγιναν τακούνια παπουτσιών κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Εδώ πλέον ο goodfellas μας παίζει στο γήπεδο του. Το τι βλέπει το μάτι στο τελευταίο ημίωρο δε λέγεται- απλά βιώνεται. Τα ρίγη είναι υποχρεωτικά για όποιον αγάπησε το σινεμά αγνά, για όποιον το έχει ως ιδεολογία. Ξέρω ότι η ταινία είναι άνιση, πως δεν βγαίνει σωστή η φόρμα του movie for kids, ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα 20λεπτο μικρότερη σε διάρκεια. Παραδέχομαι.

Όμως δεν υποκύπτω. Αδιαφορώ. Είναι τέτοια η οπτικοακουστική πανδαισία που θα το ξαναέβλεπα χωρίς κανένα story, ούτε καν προσχηματικό, όλο αυτό το προσκύνημα στο βωμό του πρώτου σινεμά. Το Hugo, όπως και οι περισσότερες ταινίες του δημιουργού του, δε θα πάρει το Oscar καλύτερης ταινίας εφέτος. Όμως μπορώ να υπογράψω σε λευκή επιταγή ότι δε θα υπάρξουν τέτοια μεγαλειώδη πλάνα που να αναβλύζουν ατόφιο κινηματογραφικό χρυσάφι, όχι μόνο φέτος, αλλά (φευ) για αρκετά χρόνια ακόμη. Μόνος σε μια ολόκληρη αίθουσα, ένοιωσα σαν το βασιλιά στο prive παλάτι της σινεματικής μαγείας.

Όταν στο τέλος πήγα στα washrooms, μια παρέα πιτσιρικάδων που έμπαινε για τη βραδινή προβολή με έπιασε κυριολεκτικά…ξέρετε πως, απευθύνοντάς μου το απλό ερώτημα: «Συγνώμη κύριε, τι ταινία είδατε;” «Κοιτάξτε παιδιά» απάντησα, «είναι η ιστορία ενός αγοριού που ζει σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό, παρέα με τις εφευρέσεις του πατέρα του...αλλά τελικά αυτό είναι μόνο η αφορμή να δείτε αυτήν την ταινία…». Ήθελα να συμπληρώσω ότι στην ουσία πρόκειται για μια εισαγωγή στη μαγεία του κινηματογραφικού μέσου, αλλά με έπιασε ντροπή κι έφυγα βιαστικά χωρίς να κοιτάξω πίσω μου. Σα να είχα βιώσει κάτι ευλογημένα ιδιωτικό και δεν ήμουν σε θέση να το μοιραστώ με άλλους. Σε ευχαριστώ γι’ αυτό, Hugo Scorsese.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 16 Φεβρουαρίου 2012 από την UIP