Movies Ltd

του George Miller. Με τις φωνές των Elijah Wood, Robin Williams, Alecia Moore, Hank Azaria, Brad Pitt, Matt Damon

Χάρμα Οφθαλμών

του gaRis (@takisgaris)

Εδώ και κάτι χρόνια φωνάζω ότι το μέλλον είναι τα animated και τα doc. Δύο κατά τα φαινόμενα αντιθετικά μεταξύ τους genres όμως στην ουσία δηλωτικά της (απ)ουσίας που ταλανίζει την παγκόσμια κινηματογραφική βιομηχανία τη σήμερον ημέρα (βάλε και κάτι 10+ χρόνια να είσαι μέσα). Δεν υπάρχουν εύκολα αλιεύσιμες πρωτότυπες ιδέες, οπότε δύο είναι οι διέξοδοι. Είτε (α) η ταινία τεκμηρίωσης, που τελευταία χάνει έδαφος γιατί οι arthouse μυθοπλασίες χρησιμοποιούν ντοκυμαντερίστιοκ αφηγηματικό στυλ όσο και γωνίες λήψης, ώστε να κερδίσουν σε αυθεντικότητα, είτε (εδώ είμαστε) (β) το «κινούμενο σχέδιο». Επίτηδες χρησιμοποιώ αυτή την παρωχημένη ονομασία, όντας στην εποχή όπου το 3D, το motion capture και το green screen κυριαρχούν. Ποιες δυνατότητες δίνει μια animated ιστορία;

Ανεξάντλητες, καθώς φαίνεται. Διόλου τυχαία ο μάγος Spielberg παίρνει το μπαλάκι από το υβριδικό Polar Express για να το πετάξει ψηλά (με περιθώρια τελειοποίησης) με το The Adventures of Tintin 3D. Ακόμη και στο χαριτωμένα γελοιωδέστατο A Very Harold & Kumar Christmas 3D που είδα εχτές, υπάρχει σεκάνς με τις πήλινες φιγούρες των πρωταγωνιστών, κάτι που έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του 60 με αρκετή επιτυχία για να περάσει από τη stop motion τεχνική του Burton (The Corpse Bride / The Nightmare Before Christmas) ή το σπουδαίο Wallace & Gromitt (σήμερα βγαίνει από την ίδια ομάδα το Arthur Christmas) και να αναβιώσει ξανά στον Tintin, για να κλείσει ο κύκλος των αναφορών. Ή μήπως όχι ακόμη;

Οι Αμερικάνοι γιορτάζουν το Thanksgiving σήμερα, με τις «παιδικές ταινίες» να πλημμυρίζουν τα multiplex. Ο ίδιος ο Marty Scorsese προβάλει την πρώτη του αληθινά παιδική ταινία (κανείς πια δε θέλει να θυμάται το Kundun), το Hugo (Cabret) και μάλιστα σε (έκπληξη!) 3D, ως μια κατάθεση ψυχής για το πάθος του (film restoration) αλλά και για την 11χρονη κόρη του που τον κάνει να θυμάται τον εαυτό του παιδί…(η συνέχεια στην κριτική του Hugo, υπομονή μέχρι το Σ/Κ!). Που είχαμε μείνει; Στο ότι πλέον η έννοια «παιδική ταινία», έχει πάρει ένα διευρυμένο νόημα, ξεπερνώντας το target audience της νηπιακής έως προεφηβικής ταινίας, απευθυνόμενη κατά κύριο λόγω στους (πολύ) μεγαλύτερους. Εν μέρει δεν με ενοχλεί, θα δικαιολογούσα κάθε θεμιτό μέσο να ξαναγυρίσει ο κόσμος στις αίθουσες. Το πρόβλημα όμως από ένα σημείο έχει να κάνει με το σινάφι που βαθμολογεί τα «παιδικά» animated ή μη, το οποίο ελάχιστη σχέση έχει με το άθλημα. Ή απλούστερα, δε βλέπει (ως ΘΑ ΟΦΕΙΛΕ) τα έργα αυτά «αυστηρά με τη συνοδεία ανηλίκου».

To Happy Feet Two είναι ένα κλασικό παράδειγμα animated feature που «τιμωρήθηκε» (βλ. σφαγιάστηκε) λίαν προσφάτως από την αμερικανική κριτική, γιατί λέει, «είχε πολλούς χαρακτήρες και παράλληλες ιστορίες που δεν είχαν ξεκάθαρο μήνυμα, σα να μη μπορούσε να αποφασίσει η ταινία ως προς τον προσανατολισμό της». Και νά’σου οι συγκρίσεις με το πρώτο instalment του franchise προ 5ετίας που είχε πάρει το Oscar. Και να από εκεί η μουρμούρα για τα υπερπληθωρικά musical numbers ή τα νεοεισαχθέντα krills Will & Bill με τα φιλαράκια – megastars Brad Pitt και Matt Damon να αφορίζονται περίπου ως άχρηστα sidekicks.
Εμένα η γυναίκα μου το καταφχαριστήθηκε (καραδοκεί σε περίπτωση που δεν το βαθμολογήσω ως αριστούργημα –sorry about that darling I wouldn’t go that far) και η μικρή μας, πέρα από αρκετές, one-too-many moments που το πράμα γινόταν φοβιστικό ως απειλητικό για τα ματάκια της, το διασκέδασε σε επίπεδα μεταξύ great ως awesome. Ο George (Mad Max) Miller είναι σκηνοθεταράς, visionary καμεράκιας, με αποτέλεσμα τα συγκλονιστικότερα graphics που έχω δει σε ταινία του είδους. Ειδικά οι ανθρώπινες φιγούρες (οι aliens σύμφωνα με τους πιγκουίνους) είναι 100% αληθοφανείς. Ο Mumble έχει τον Erik με την γυναίκα του τη Gloria και ο μικρός δεν λέει να αρχίσει τις κλακέτες. Εν τω μεταξύ οι πάγοι λιώνουν και άπαντες, πιγκουίνοι ή μη (krills, θαλάσιοι ελέφαντες, άνθρωποι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις) πρέπει να βάλουν ένα χεράκι.

Θαυμάσια δουλειά από τον βετεράνο Robin Williams σε διπλό ρόλο (ειδικά ο ερωτιάρης Ramon τα σπάει) όσο και από την Pink ως Gloria (αντικαθιστώντας την μακαρίτισσα Brittany Murphy). Τα ιντερλούδια όπως πάντα σπαρταριστά, από Queen μέχρι... Τosca από Rhythm Nation ως Under Pressure και…Papa Oom Mow Mow. Αυτή λοιπόν η blasé απαξιωτική νοοτροπία των πολλών μου τη δίδει ασύστολα. Η ξινίλα, το δήθεν «αυτά τα έχουμε ξαναδεί», δεν τα καταλαβαίνω, εγώ είμαι από τη Μισσισσάγκα να’ούμε. Όταν έχω μπροστά μου ένα χάρμα οφθαλμών, με σημαντικά οικολογικά μηνύματα για το παιδί μου, θα ζοριστώ επειδή δεν έχει κάνει χωρίστρα στο πλάι το σενάριο; Προτιμώ το μαλλί «καρφάκια», πειράζει;

Στις δικές μας αίθουσες, στις 24 Νοεμβρίου 2011 από την Village