Movies Ltd

του Alexander Payne. Με τους George Clooney, Shailene Woodley, Amara Miller, Beau Bridges, Robert Forster

Δράμα με το στανιό γίνεται;

του gaRis (@takisgaris)

Άτιμο πράγμα το cineσθημα. Μπορεί με ένα αδιόρατο φύσημα της λογικής να σε πάει μίλια μακριά από τον αναμενόμενο προορισμό. Έτσι μπήκα να δω την επιστροφή του Αλέκου Παπαδόπουλου (πασίγνωστου ως Alexander Payne) μετά το εκλεκτικό road movie γευσιγνωσίας, οσκαροστεφανωμένο με το βραβείο σεναρίου Sideways. Προσωπική μου καλύτερη στιγμή του το About Schmidt, με έναν απροσδόκητα ανεπανάληπτο Jack Nicholson. Τώρα βέβαια υπάρχουν και οι die hards της indie σκηνής που τον προτιμούν στα πρωτάτα του Citizen Ruth και Election.

Αυτό είναι το μέχρι σήμερα oeuvre του Payne. Ακόμη κι αν ο βαρύγδουπος τίτλος του νέου Κασσαβέτη δείχνει να γέρνει προς τη μεριά του πάμπολλα υποσχόμενου Steve McQueen (Hunger, Shame) ο Καλαματιανός Νεοϋορκέζος επιστρέφει μια γενιά σχεδόν μετά με το The Descendants για να διεκδικήσει τα σκήπτρα της υψηλόφρονης dramedy από τον αλαφροΐσκιωτο Québécois Jason Reitman (Juno, Up In the Air, επανέρχεται καυστικότερος τον Δεκέμβριο με το Young Adult).

To σκηνικό μοιάζει ιδανικό: Hawai, ο 50άρης George Clooney ως businessman – back up parent δύο κορών στην αρχή και στο τέλος της εφηβείας τους (Shailene Woodley και Amara Miller) και σύζυγος μιας «ζην επικινδύνως» άπιστης συζύγου που σε ένα ατύχημα jet ski θα παραμείνει σε κώμα μέχρι το τέλος. Ο Matt King (Clooney) πρέπει να συνθέσει τα κομμάτια της διαλυμένης του οικογένειας, να τα βγάλει πέρα με τον αντιπαθητικό του πεθερό, τον αλλοπαρμένο κολλητό της μεγάλης του κόρης και ένα τσούρμο ξαδέλφια που θέλουν να ξεπουλήσει σε ένα επιχειρηματικό κολοσσό, το τελευταίο κομμάτι παρθένας γης (Kawai) στο οποίο έχει οριστεί διαχειριστής. Α, και να συγχωρέσει την άπιστη (γεγονός που το μαθαίνει από τα χείλη της ρέμπελης μεγάλης του κόρης Alexandra, μετά το ατύχημα) προτού της αφαιρέσει…την πρίζα.

Όταν η πρώτη σκηνή ξεκινά με voiceover του Clooney να καταλήγει στην ατάκα «Paradise can go #@$% itself» χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει: Ο Payne, διαλέγει, περίτεχνα ομολογώ, την οδό του συγκινησιακού εκβιασμού, πλάθοντας μια λίαν δυσάρεστη οικογενειακή ίντριγκα, με την μοιχαλίδα σύζυγο σε μόνιμη αφασία να δέχεται τα σιχτιρλίκια από άντρα, κόρη ακόμα και από τη γυναίκα του εραστή της (…), καθώς το πορτραίτο του Matt είναι αυτό του συζύγου-μάρτυρα, που επιλέγει να μη γκρεμίσει την ιδανική εικόνα του ανταγωνιστικού πεθερού του για την κοράκλα του (την ίδια ώρα που η πεθερά του πάσχει από γεροντική άνοια, ο μπατζανάκης του είναι στα όρια της βλακείας, αυτά που έχει ξεπεράσει προ πολλού ο φίλος (;) της Alexandra – η Woodley πάει λέει για Oscar β’; Δε σφάξανε!)

Δε θα γκρίνιαζα αν δεν αποθεωνόταν ο Αλέκος από την διανοουμενίστικη κριτική, αυτή που δε μπορεί να φανταστεί τον The Beard με άλλο ένα Oscar (βλ. War Horse). Μη φάτε και οι δυο, έχει γλαρόσουπα (The Artist). Δε θυμάμαι αν το έχω ξαναπεί, άλλα o Payne θα μπορούσε να κάνει λαμπρή καριέρα στην εποχή του Φιλοποίμενος Φίνου. Προς Θεού, δεν το λέω για κακό αυτό. Αυτό το ανώδυνα αιχμηρό στοιχείο που θα καταλήξει σε ένα γαϊτανάκι παρεξηγήσεων και μετά όλα θα βρουν τη θέση που τους ανήκει, θέλει μόνο ένα Λογοθετίδη για να δέσει η μαγιονέζα (όλα τα γνωμικά σήμερα είναι για να τρελάνω το google, μη δίνεις σημασία). Ε, λοιπόν, μάντεψε αυτό: Ο George Clooney δεν είναι Λογοθετίδης. Α. Αλεξανδράκης, μπορεί.

Έχω τουλάχιστον δύο ταινίες-πειστήρια (τις ξέρεις) ώστε να εκτιμήσω μια σκάλα παραπάνω τον Clooney σκηνοθέτη από τον George ηθοποιό. Είναι ευφυέστατος, ομαδικός παίκτης, μεθοδικός, ικανός να αποδώσει χαρακτήρες σε ηθικό δίλημμα. Μόνο όμως στο Syriana με έχει πείσει για το ότι μπορεί να δώσει ερμηνεία top class, σε κόντρα ρόλο εντελώς. Δεν αμφισβητώ το ότι θα είναι κι εδώ υποψήφιος, όσο κι ο Payne στο σενάριο κι ο Φαίδωνας Παπαμιχαήλ στην χρωματισμένη χαρωπά φωτογραφία που δένει γλυκά με τη μονότονα λυρική χαβανέζικη μουσική. Όμως, σε μια χρονιά που ο Tom Hardy θα μείνει εκτός για το φοβερό Warrior ή ο Gosling δύσκολα θα πιάσει πεντάδα τη χρονιά που ο ίδιος ο Clooney τον έκανε star, θεωρώ ότι η ατάκα «ερμηνεία καριέρας του G. Clooney» είναι το κλισέ της χρυσής μετριότητας των κινηματογραφικών μεγάστερων (βλ. επίσης και Brad Pitt σε Tree of Life / Moneyball), όταν (δε βάζω τελεία ακόμα) ερμηνειάρες σαν του Fassbender (Shame) και Michael Shannon (Take Shelter) ψάχνουν ακόμη για διανομή.

Τόσο ο ρόλος του ξαδέλφου- αρπαχτικό (χαρακτηριστικά cool o Beau Bridges) όσο και του πεθερού που δέρνει (ο 70άρης Robert Forster που κλέβει την παράσταση) έπαιρναν άνετα ένα δεύτερο χέρι στην ανάπτυξή τους. Σταματώ εδώ όμως. Τελικά ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά για τον Payne κι ενδεχομένως αυτό τον ώθησε να προτιμήσει τον συναισθηματικό υποχειριασμό από το ρίσκο μιας ωδής στην ηθική σύγκρουση χαρακτήρων, μια υπόθεση πολύ προσωπική για να μας ταϊστεί στο στόμα ως θεατές. Μολαταύτα, οι Επίγονοι είναι μια ταινία ιδιαίτερα καλοφτιαγμένη, με περισσότερα προτερήματα από ότι ενστάσεις, σίγουρο χαρτί για αρκετό δάκρυ- ιδιαίτερα προσφιλές στο γυναικείο κοινό. Απλά, μου λείπει εκείνος ο πνιχτός λυγμός στο About Schmidt, όταν ο αντι-ήρωας συνειδητοποιεί το τέλος του μοναχικού του ταξιδιού. Αυτό το ακίνητο, πέρα από τον ψυχικό τρόμο βλέμμα, που σε κάνει να αναλογιστείς την προσωπική σου διαδρομή, σε αδιέξοδη τροχιά σαν αυτή που ο φορμαρισμένος Payne ξέρει τόσο καλά να ξεδιπλώνει στο πανί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιανουαρίου 2012 από την Odeon