Carnage
του Roman Polanski. Με τους Kate Winslet, Christoph Waltz, John C. Reilly, Jodie Foster
Ο μικρός Θεούλης της σφαγής
του gaRis (@takisgaris)
Καθώς πλησιάζει πλέον τα 80 του χρόνια, ο Roman Polanski, στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα μετά τον κατ’ οίκον περιορισμό του στην Ελβετία, βαδίζει στα χνάρια του Ghost Writer: Ακαδημαϊκή γραφή, έμφαση στον εσωτερικό ρυθμό της πλοκής, αποφυγή εύκολων εντυπωσιασμών, μινιμαλισμός στα κάδρα και νατουραλισμός στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Αυτή τη φορά, παρά την εμφανή προσπάθειά του να θέσει σε πρώτο πλάνο την βιτριολική θεατρική γραφίδα, σε ένα μονόπρακτο μόλις 75 λεπτών καθαρής διάρκειας, η μάχη είναι άνιση. Οι συνεχείς λεκτικοί πυροβολισμοί δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αντίδρασης στον θεατή, περιορίζοντάς τον στην γλυκιά απάθεια της παρακολούθησης δύο νεοϋορκέζικων ζευγαριών σε πλήρη ιδεολογική αντιπαράθεση όσο και αποσταθεροποίηση.
Το Carnage αποτελεί προσαρμογή του θεατρικού έργου της Yasmina Reza “God of Carnage” με τους James Gandolfini (εδώ παίζει ο J.C.Reilly), Jeff Daniels (εδώ βρίσκουμε τον Christoph Waltz), Marcia Gay Harden (εδώ πρωταγωνιστεί η Jodie Foster) και Hope Davis (στον ρόλο της εδώ η Kate Winslet). Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει αυτή η αναίμακτη σφαγή, είναι να υποστηριχτεί από πρωτοκλασάτες ερμηνείες. H κεντρική ιδέα απλή αλλά ιδιαίτερα ιντριγκαδόρικη: Τα μπουμπούκια των δύο οικογενειών, αγοράκια στην τσαμπουκαλεμένη εφηβεία τους, πλακώνονται δι’ ασήμαντον αφορμήν, με αποτέλεσμα, ο ένας να φάει μια μπαστουνιά στο πρόσωπο, χάνοντας δυο δόντια. Το επεισόδιο, καταγράφει βωβά, αποστασιοποιημένα ο Polanski, με τον ίδιο τρόπο που κλείνει την ταινία, για την ιστορική αλήθεια του πράγματος. Όμως, το πραγματικό ζόρι εκτυλίσσεται εντός των τεσσάρων τοίχων του διαμερίσματος του «θύματος», όπου μάταια οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις προσπαθούν να δείξουν πολιτισμό, απόντων των αγοριών, με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Το Carnage αποτελεί προσαρμογή του θεατρικού έργου της Yasmina Reza “God of Carnage” με τους James Gandolfini (εδώ παίζει ο J.C.Reilly), Jeff Daniels (εδώ βρίσκουμε τον Christoph Waltz), Marcia Gay Harden (εδώ πρωταγωνιστεί η Jodie Foster) και Hope Davis (στον ρόλο της εδώ η Kate Winslet). Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει αυτή η αναίμακτη σφαγή, είναι να υποστηριχτεί από πρωτοκλασάτες ερμηνείες. H κεντρική ιδέα απλή αλλά ιδιαίτερα ιντριγκαδόρικη: Τα μπουμπούκια των δύο οικογενειών, αγοράκια στην τσαμπουκαλεμένη εφηβεία τους, πλακώνονται δι’ ασήμαντον αφορμήν, με αποτέλεσμα, ο ένας να φάει μια μπαστουνιά στο πρόσωπο, χάνοντας δυο δόντια. Το επεισόδιο, καταγράφει βωβά, αποστασιοποιημένα ο Polanski, με τον ίδιο τρόπο που κλείνει την ταινία, για την ιστορική αλήθεια του πράγματος. Όμως, το πραγματικό ζόρι εκτυλίσσεται εντός των τεσσάρων τοίχων του διαμερίσματος του «θύματος», όπου μάταια οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις προσπαθούν να δείξουν πολιτισμό, απόντων των αγοριών, με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Όλοι εναντίον όλων, με αιχμηρά, επιπόλαια, απαξιωτικά πλην εγωκεντρικά σχόλια. Οι αδυναμίες στη σχέση των ζευγαριών θα έλθουν βίαια στην επιφάνεια, καθώς οι άντρες στην αρχή, μετά οι γυναίκες και τανάπαλιν θα ταμπουρωθούν πίσω από τα οικεία οχυρά του σεξισμού τους. Έμετος, με την μεταφορική όσο και την κυριολεκτική έννοια, με τον καφέ και τα ουισκάκια να σερβίρονται ως ηδύποτα στο τέλος του κάθε παλαιστικού γύρου, μέχρι το καμπανάκι να σημάνει την επανέναρξη μιας συνεννόησης που δε θα επέλθει ποτέ. Ο Polanski είναι πεπεισμένος ότι όλοι κρύβουμε επιμελώς έναν μικρό θεούλη της σφαγής, έτοιμο να κατακρεουργήσει ότι σταθεί εμπόδιο στην επίπλαστη πολιτική μας ορθότητα, ή απλώς εγωπαθή μας αδιαφορία.
Ο Christoph Waltz, μετά τον θρίαμβο του στο Inglourious Basterds κρατά το αποθεωμένο υπερεγώ του στα όρια του κοινωνικά ανεκτού σαδισμού. Είναι ο αδιάφορος πατέρας, υπερ-απασχολημένος μεγαλοδικηγόρος που κάνει χάρη σε όποιον του απαντάει βαριεστημένα, πάντα στο όριο του εκνευρισμού του. Η Kate Winslet, αυθεντικά καθηλωτική ως φυσική παρουσία, είναι η μπερδεμένη, παραμελημένη σύζυγος, που προσπαθεί τυπικά να απαγκιστρώσει από τον θύτη – γιο της το στίγμα του bully. Θα την προτιμούσα στον ρόλο της λιγάκι υπερβολικής Jodie Foster, η οποία αποδίδει έναν αγαθών προθέσεων χαρακτήρα, ταλανισμένο από τις νευρώσεις του, παγιδευμένο σε έναν γάμο με σύζυγο κατωτέρου ηθικού αλλά κυρίως πνευματικού βεληνεκούς. O J.C.Reilly τρώει αυτούς τους χοντροκοπιάρικους ρόλους του καθημερινού άντρα με το κουταλάκι του γλυκού, εντελώς εντός της ερμηνευτικής του ζώνης άνεσης.
Τα μεγαλύτερα σε ηλικία παντρεμένα ζευγάρια θα ρουφήξουν απνευστί αυτό το θεατρικών καταβολών κέντημα. Ο Polanski δεν έχει χάσει την αιχμή του, μη έχοντας ταυτόχρονα την ανάγκη να δώσει διαπιστευτήρια της διαχρονικής σκηνοθετικής του αξίας. Αναλαμβάνει ρίσκα προσπαθώντας να συμφιλιώσει θέατρο και σινεμά, σημειώνοντας νίκες αλλά και ουκ ολίγες ήττες στην πορεία. Το Carnage δεν είναι ορόσημο στην μεγάλη καριέρα του, ούτε όμως και μια ταινία που δεν αξίζει να φέρει τη βαριά υπογραφή του. Δίκαιη διάκριση με το μικρό Χρυσό Λιοντάρι της φετινής Mostra, για την ταινία που άνοιξε πρόσφατα το NYFF.
Ο Christoph Waltz, μετά τον θρίαμβο του στο Inglourious Basterds κρατά το αποθεωμένο υπερεγώ του στα όρια του κοινωνικά ανεκτού σαδισμού. Είναι ο αδιάφορος πατέρας, υπερ-απασχολημένος μεγαλοδικηγόρος που κάνει χάρη σε όποιον του απαντάει βαριεστημένα, πάντα στο όριο του εκνευρισμού του. Η Kate Winslet, αυθεντικά καθηλωτική ως φυσική παρουσία, είναι η μπερδεμένη, παραμελημένη σύζυγος, που προσπαθεί τυπικά να απαγκιστρώσει από τον θύτη – γιο της το στίγμα του bully. Θα την προτιμούσα στον ρόλο της λιγάκι υπερβολικής Jodie Foster, η οποία αποδίδει έναν αγαθών προθέσεων χαρακτήρα, ταλανισμένο από τις νευρώσεις του, παγιδευμένο σε έναν γάμο με σύζυγο κατωτέρου ηθικού αλλά κυρίως πνευματικού βεληνεκούς. O J.C.Reilly τρώει αυτούς τους χοντροκοπιάρικους ρόλους του καθημερινού άντρα με το κουταλάκι του γλυκού, εντελώς εντός της ερμηνευτικής του ζώνης άνεσης.
Τα μεγαλύτερα σε ηλικία παντρεμένα ζευγάρια θα ρουφήξουν απνευστί αυτό το θεατρικών καταβολών κέντημα. Ο Polanski δεν έχει χάσει την αιχμή του, μη έχοντας ταυτόχρονα την ανάγκη να δώσει διαπιστευτήρια της διαχρονικής σκηνοθετικής του αξίας. Αναλαμβάνει ρίσκα προσπαθώντας να συμφιλιώσει θέατρο και σινεμά, σημειώνοντας νίκες αλλά και ουκ ολίγες ήττες στην πορεία. Το Carnage δεν είναι ορόσημο στην μεγάλη καριέρα του, ούτε όμως και μια ταινία που δεν αξίζει να φέρει τη βαριά υπογραφή του. Δίκαιη διάκριση με το μικρό Χρυσό Λιοντάρι της φετινής Mostra, για την ταινία που άνοιξε πρόσφατα το NYFF.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2012 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική