Τρίο

του Tom Tykwer. Με τους Sophie Rois, Sebastian Schipper, Devid Striesow


Στους δύο, τρίτος χωρεί...
του zerVo
Μετά από είκοσι χρόνια συνύπαρξης, της Χάνα, μιας διανοούμενης δημοσιογράφου της τηλεόρασης και του Σιμόν, ενός δημιουργού μοντέρνων γλυπτικών παρεμβάσεων, η ρουτίνα της καθημερινότητας έχει αρχίσει να βαραίνει την σχέση τους. Και η αδυναμία σύλληψης ενός παιδιού, που πιθανότατα να ανανέωνε τον έρωτα τους, λειτουργεί ακόμη πιο ανασταλτικά στον δεσμό τους, με συνέπεια στιγμή με την στιγμή να απομακρύνεται ολοένα και πιο πολύ ο ένας από τον άλλο. Η εμφάνιση του νεαρού βιολόγου γενετιστή Άνταμ, θα προκαλέσει αναταραχή στην φλύαρη ερωτική διάθεση της σαραντάχρονης, δίχως όμως εκείνη να γνωρίζει πως ταυτόχρονα, το ίδιο πρόσωπο, έχει σκορπίσει παθιασμένα ρίγη και στον επίσημο μνηστήρα της.


Δεκατρία χρόνια κατόπιν της τρεχαλιάρας Λόλας του, που τον κατέστησε αναπόσπαστο παράγοντα της πρόσφατης άνοιξης του Γερμανικού σινεμά κι ενώ έχει ανοίξει αμφίδρομο διάυλο επικοινωνίας με το Χόλιγουντ, που δεν μοιάζει να απορρίπτει τις αταίριαστες με εκείνο ιδέες του, ο Tom Tykwer, ξαναγυρίζει στα πάτρια εδάφη, για ένα μικρό διάλειμμα από τις υπερατλαντικές του ενασχολήσεις. Με ύφος γνώριμα ανατρεπτικό και όχι τόσο ελκυστικά ιδιαίτερο, έχοντας στο φόντο της στριμμένου χιούμορ ιστορίας του, το βαρύ, μουντό, ημιφωτισμένο Βερολίνο, ο πιο σινεφίλ της νέας γενιάς των Αλεμάνιων δημιουργών, επεξεργάζεται την περίπτωση ενός ιδιόμορφου ερωτικού Τρίο, αφήνοντας μου την εντύπωση πως το πανηγυρίζει κιόλας ως μπροστάρης σε ένα τέτοιο κατόρθωμα. Πέρα όμως από τα πολύπλοκα πλάνα ταχείας προώθησης της (όποιας) ίντριγκας, που αναγκάζουν τον θεατή να μοιράσει ματιές σε όλη την παζλένια οθόνη για να τα κατανοήσει - πράγματα που ο Soderbergh πρέπει να φίλμαρε έφηβος στις πειραματικές του δημιουργικές απόπειρες - που ας πούμε αφήνουν ένα κάποιο στίγμα έμπνευσης, ο Tykwer με σχεδόν ισοπεδωτικό τρόπο προσεγγίζει τους χαρακτήρες του, για να τονίσει, όπως πολλοί άλλοι στο παρελθόν, το ζωτικό ζήτημα της κρίσης μέσης ηλικίας.

Για πες: Και άντε να συμφωνήσω πως στην μελέτη των χαρακτήρων της βαριεστημένης, εγκλωβισμένης σε έναν κόσμο που πιστεύει πως έχει παγιδευτεί, ρεπόρτερ (η άσχημη Sophie Rois) και του φιλάσθενου, στενόχωρου και με έκδηλη λατρεία για την προσφάτως απελθούσα μητέρα του, καλλιτέχνη (ο φτυστός Κοστάντζο Sebastian Schipper), πετυχαίνει να τους αποδώσει με την μελαγχολία των 40-something που τους πρέπει. Εκείνος ο ξεκάρφωτος τρίτος πυλώνας, που εμφανίζεται μέσω διαρκών απίθανων συμπτώσεων, για να χωρέσει ντε και καλά σφήνα στην αγκαλιά τους, ως τίνος την καρικατούρα μπορεί να αποδοθεί? Δυστυχώς το τάιμ άουτ του Βεστφαλού, λίγο πριν πλαγιάσει τους Wachowski για να φτιάξουν παρέα το Cloud Atlas, μοιάζει ελαφρώς βαριεστημένο, πρόχειρο, άψυχο και χωρίς πλάνο. Και βεβαίως ούτε καν ως πρωτότυπο δεν δύναται να αποκληθεί, από την στιγμή που οι Φραντσέζοι κάτι τέτοια προχώ τριολέ και κουαρτέτα τα έχουν αναλύσει πολλάκις και διεξοδικά και πολύ πιο επιστημονικά...






Στις δικές μας αίθουσες, στις 17 Νοεμβρίου 2011 από την Seven

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική