by Takis Garis
Episode 5 - Donkeys vs Donkeys
> The Ides of March (****): Et Tu Brute? Και θα συνεχίσω με διαφόρων ειδών clichés, καθώς ακόμη κι αυτός ο ίδιος τρόπος γραφής μου έχει καταστεί ανεπίκαιρος μετά από μια γεμάτη (σκόρπια) 10ετία. Όλη αυτή η δηθενιά με το blog reviewing έχει γεμίσει τον τόπο τζάμπα γνώμες, εξυπνακίστικη ειρωνεία και ανοικονόμητη εικοτολογία. Οπότε, σε όλους τους πρωκτολόγους εκεί όξω ξεκινώ με ένα σπαρτιάτικο, έστω και εξ’ αγχιστείας (see episode 1) Βring it Οn! Λοιπόν, το θέμα μου δεν είναι τα μέσα του Μάρτη και οι προκριματικοί του Ohio, ούτε ο Shakespeare και ο την ίδια ημερομηνία δολοφονηθείς Καίσαρας Γάιος Ιούλιος. Και η μεγάλη πλάκα είναι ότι ο ίδιος ο Κλούνης θα συμφωνούσε απολύτως μαζί μου.
> Μετά το Goodnight και το Confessions (το άλλο το έχουμε - εξεπίτηδες - ξεχάσει όλοι Τζώρτζη, don’t you worry), έχουν μαζευτεί εδώ μέσα μία ντουζίνα υποψηφιότητες (παρά μία) και 5 οσκαρίδια. Κατεβαίνει ομάδα με Wright, Tomei, Clooney, Giamatti, Gosling, Seymour Hoffman (με αντίστροφη σειρά ερμηνευτικής αξίας) με κερασάκι το πουλαίν την E.R. Wood. Έχεις επίσης Desplat στα πλατώ και Φαίδωνα Παπαμιχαήλ με τα σπέσιαλ τα καφετιά του χρώματα. Τι μπορεί να πάει στραβά; Η απάντηση είναι απλή θεατούκλη μου, μα κυρίως, cineδελφέ μου: Ό,τι γουστάρεις εσύ, ό,τι σου μυρίσει εσένα στραβά.
> Ο Κλούνης είναι Δημοκρατικός όσο γαύρος είναι κι ο Μαρινάκης: Πόρωσις! Κι όμως, πάει στην μπάντα τους Ελέφαντες, κι ασχολείται μόνο με τα Γαϊδούρια. Σε κάθε σκηνή στήνει ένα λογύδριο με την προσωπική του πολιτική agenda και την ίδια αυτο-μαστιγώνει τον χαρακτήρα - υποψήφιο Πρόεδρο κι όλο συμπούρμπουλο το σκυλολόι που του στρώνει (με αιματηρά αγκάθια) το δρόμο για τον Λευκό Οίκο. Γουστάρω αειφόρο ανάπτυξη και λήξη των εγκληματικών πολέμων που έχουν καταστήσει τη χώρα μου ουραγό υπερδύναμη, αλλά μπαλαμουτιάζω την ασκουμένη βοηθό των 20 Μαϊων και το καλύπτω με τον πλέον αμοραλιστικό τρόπο. Όλοι, όλα, είναι γκρι και ένοχα. Γιατί το παιχνίδι είναι αμείλικτο. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, φιλία, αυτοθυσία. Ο θάνατός σου η ζωή μου.
> Μετά το Goodnight και το Confessions (το άλλο το έχουμε - εξεπίτηδες - ξεχάσει όλοι Τζώρτζη, don’t you worry), έχουν μαζευτεί εδώ μέσα μία ντουζίνα υποψηφιότητες (παρά μία) και 5 οσκαρίδια. Κατεβαίνει ομάδα με Wright, Tomei, Clooney, Giamatti, Gosling, Seymour Hoffman (με αντίστροφη σειρά ερμηνευτικής αξίας) με κερασάκι το πουλαίν την E.R. Wood. Έχεις επίσης Desplat στα πλατώ και Φαίδωνα Παπαμιχαήλ με τα σπέσιαλ τα καφετιά του χρώματα. Τι μπορεί να πάει στραβά; Η απάντηση είναι απλή θεατούκλη μου, μα κυρίως, cineδελφέ μου: Ό,τι γουστάρεις εσύ, ό,τι σου μυρίσει εσένα στραβά.
> Ο Κλούνης είναι Δημοκρατικός όσο γαύρος είναι κι ο Μαρινάκης: Πόρωσις! Κι όμως, πάει στην μπάντα τους Ελέφαντες, κι ασχολείται μόνο με τα Γαϊδούρια. Σε κάθε σκηνή στήνει ένα λογύδριο με την προσωπική του πολιτική agenda και την ίδια αυτο-μαστιγώνει τον χαρακτήρα - υποψήφιο Πρόεδρο κι όλο συμπούρμπουλο το σκυλολόι που του στρώνει (με αιματηρά αγκάθια) το δρόμο για τον Λευκό Οίκο. Γουστάρω αειφόρο ανάπτυξη και λήξη των εγκληματικών πολέμων που έχουν καταστήσει τη χώρα μου ουραγό υπερδύναμη, αλλά μπαλαμουτιάζω την ασκουμένη βοηθό των 20 Μαϊων και το καλύπτω με τον πλέον αμοραλιστικό τρόπο. Όλοι, όλα, είναι γκρι και ένοχα. Γιατί το παιχνίδι είναι αμείλικτο. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, φιλία, αυτοθυσία. Ο θάνατός σου η ζωή μου.
> Ο διάλογος είναι σπαρταριστός, οι ερμηνείες χορταστικές, με μόνη οσκαρική του Hoffman. (Sorry Ryan but, there are things that you still have to learn). Κι αν ακόμη προσηλυτιστώ στο επιχείρημα “we have seen it all before”, υπάρχουν τουλάχιστον τρεις σκηνές όπου η σιωπή συνωμοτεί με το travelling της κάμερας, για να πει την ανατριχιαστική αλήθεια, αυτήν που εσείς κι εγώ φοβόμαστε να πούμε: Πως είμαστε όλοι οχυρωμένοι στην (κατα)κριτική μας ευκολία. Σε κάθε τι. Blasé απαξιώσεις του άπαντος ως μη αρκετά πρωτοπόρο, αυθεντικό, καινοτόμο, κοσμογονικό. Η ταινία λέει ένα πράγμα, ladies & gents, και το λέει αποκλειστικά για σας και για μένα: Έχουμε γίνει κατ’επάγγελμα και καθ’έξιν κυνικοί. Μικροί δυνάστες της καθημερινότητας των άλλων, αρνητές της αξιόλογης προσπάθειας, των καλών προθέσεων.
> Άπειρες φορές έχω φέρει σε δύσκολη θέση ανθρώπους, επαγγελματικά και προσωπικά, ζητώντας απαιτητικά «το αποτέλεσμα, διότι αυτό είναι το μόνο που μετράει». Τι σημαίνει αυτό για τον Κλούνη; Το απολύτως τίποτα. Είναι απείρως πιο εμφανίσιμος από τον καθένα μας, super επιτυχημένος filmmaker και θα γινόταν τουλάχιστον σωτήρας της Καλιφόρνιας, εν συγκρίσει με τον αλήτη τον Schwarzenegger. Τώρα λοιπόν που το έχω χωνέψει μέσα μου (γιατί αυτό που κουβαλάω δεν είναι στομάχι – είναι καζάνι), φτάνω στο ίδιο συμπέρασμα με το The Ides of March: Για πετύχεις πρέπει να τους αρέσεις. Να τους αρέσεις πραγματικά. Αυτό από μόνο του είναι ένας καθαγιασμένος σκοπός. (Μη βιάζεσαι να με κρίνεις, στο ρίχνω ευθύβολα χωρίς περιστροφή αμέσως τώρα) Γιατί απλούστατα, για να τους αρέσεις πρέπει να μιλάς σα χαρισματικός ηγέτης, να ζεις σαν άγιος και να συμπεριφέρεσαι σαν ένας απόλυτα φυσιολογικός, hyper-cool άνθρωπος, για να μη σε καταβροχθίσουν τα αδηφάγα στόματά τους, με μια χαψιά στη γυάλα που σε έχουν βάλει για να χαζεύουν, σε απόσταση ασφαλείας από τις ανόρεκτες ζωές των. For all the above reasons, George Clooney, I like you. I really, really like you.
> Άπειρες φορές έχω φέρει σε δύσκολη θέση ανθρώπους, επαγγελματικά και προσωπικά, ζητώντας απαιτητικά «το αποτέλεσμα, διότι αυτό είναι το μόνο που μετράει». Τι σημαίνει αυτό για τον Κλούνη; Το απολύτως τίποτα. Είναι απείρως πιο εμφανίσιμος από τον καθένα μας, super επιτυχημένος filmmaker και θα γινόταν τουλάχιστον σωτήρας της Καλιφόρνιας, εν συγκρίσει με τον αλήτη τον Schwarzenegger. Τώρα λοιπόν που το έχω χωνέψει μέσα μου (γιατί αυτό που κουβαλάω δεν είναι στομάχι – είναι καζάνι), φτάνω στο ίδιο συμπέρασμα με το The Ides of March: Για πετύχεις πρέπει να τους αρέσεις. Να τους αρέσεις πραγματικά. Αυτό από μόνο του είναι ένας καθαγιασμένος σκοπός. (Μη βιάζεσαι να με κρίνεις, στο ρίχνω ευθύβολα χωρίς περιστροφή αμέσως τώρα) Γιατί απλούστατα, για να τους αρέσεις πρέπει να μιλάς σα χαρισματικός ηγέτης, να ζεις σαν άγιος και να συμπεριφέρεσαι σαν ένας απόλυτα φυσιολογικός, hyper-cool άνθρωπος, για να μη σε καταβροχθίσουν τα αδηφάγα στόματά τους, με μια χαψιά στη γυάλα που σε έχουν βάλει για να χαζεύουν, σε απόσταση ασφαλείας από τις ανόρεκτες ζωές των. For all the above reasons, George Clooney, I like you. I really, really like you.
> Red State (***): Η ταινία που στοίχειωνε τον μέγιστο movie buff Kevin Smith για πολλά χρόνια, γυρίστηκε σε λιγότερο από ένα μήνα με budget κάτω από 4 εκατομμύρια. Μετά από μια επεισοδιακή ανάμειξη των Weinstein bros και κυρίως την πανηγυρική τους έξοδο από τη διανομή γύρω στα μέσα Αυγούστου, η ταινία έκανε μόλις 1 εκατ. εισπράξεις και βγαίνει αυτή την εβδομάδα σε dvd εδώ στο Βόρειο Αμέρικα. Ο Silent Bob, ο κολλητός του Affleck και του Damon, ο δημιουργός των Clerks και του ανόσια υπέροχου Dogma, έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι έχει μετρημένες 10 ταινίες μέσα του (δε μετράει το career low Cop Out που δεν το έγραψε ο ίδιος), που σημαίνει ότι, αφού γυρίσει (μάλλον σε 2 συνέχειες αλλά Kill Bill) το καναδέζικο Hit Somebody (βλ. Hockey) θα σταματήσει δια παντός να γυρίζει ταινίες.
> Μην το κάνεις Kev. Είναι θεαματική η ωρίμανσή σου, τόσο θεματολογικά όσο και σκηνοθετικά. Κάμερα στο χέρι και guerrilla shooting, με ένα παλαίμαχο όσο και εξαιρετικό cast: John Goodman (επιτέλους ξανά στο πανί) , Melissa Leo (thanx for retweeting me!) και Michael Parks (o τακτικός θαμών του Tarantino, εδώ στον παρανοϊκό ρόλο του πάστορα που έχει αναλάβει το ιερό καθήκον να σκοτώνει live μαζί με το φανατικό του ποίμνιο όσους νεαρούς του μοιάζουν ομοφυλόφυλοι ή διαγάντες έκλυτον ερωτικά βίον). Δεν υπάρχει φυσικά ταινία του Smith χωρίς αμέτρητες αναφορές, δεδομένου ότι κατά την άποψή μου ο Smith είναι καλύτερος κριτικός κινηματογράφου απ’ ότι σκηνοθέτης. Εκτός του Quentin, παρελαύνουν tributes σε Cohen, Romero κι όλο το grindhouse κίνημα με μια φρέσκια, α λα Elephant (G. Van Sant) ματιά. Μου αρέσεις Kev, γιατί, παρά τα εύκολα αντι-φασιστικά σου κηρύγματα, είσαι εύστοχα δηκτικός, θαρραλέος δημιουργός και κυρίως επειδή πήρες πάνω σου τη διανομή, έτσι, για να γουστάρεις.
> Don’t Be Afraid of the Dark (**): Δεν έχω καμία διάθεση να γράψω για ένα θριλεράκι της οκάς, απλά βλεπούμενο, όμως θα το πράξω για να τσιγκλήσω τον zerVo που βιάστηκε στα εκτενή (…) του αφιερώματα, να χρίσει τον κατά τα λοιπά ιδιοφυή G. Del Toro ως κατέχοντα το άγγιγμα του Μίδα (αυτός είναι ένας και λέγεται S.Spielberg – κοίτα τι έκανε αυτή την εβδομάδα με το τρισχαριτωμένο Real Steel). To κρίμα στον λαιμό του ανύπαρκτου σκηνοθετικά (υποπτεύομαι και κυριολεκτικά) Troy Nixey που μετά από ένα ξελιγωτικό ημίωρο αρχίζει τις χαρουμενιές του Toro από την εποχή του Cronos (1993) που δεν ξέρεις από πού αρχίζει ο τρόμος και που η («οικογενειακή») ταινία για παιδιά. Για τον Guy Pearce τώρα, θαύμα είναι-δε λέω, τα ρολάκια σε Hurtlocker και King’s Speech, αλλά κάπως πρέπει να βγουν και τα προς το ζην, καταλαβαίνεις. Για μένα ο γοτθικός o τρόμος αρχίζει και τελειώνει στην παρουσία της Katie Holmes - Cruise, η οποία εκτός από διεγνωσμένη ανορεξικιά -καταθλιπτικιά έχει κάτι το paranormal σαϊεντολογικό πάνω της που ειλικρινά μου δίνει τα πλείστα όποια creeps. Μόνο στο dvd λοιπόν το θριλεράκι, μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα!
P.S (10/10/11) Happy (Canadian) Thanksgiving, Eh?
P.S (10/10/11) Happy (Canadian) Thanksgiving, Eh?
gaRis
