by Takis Garis
Episode 7 - Ονειρεμένα σπίτια και κατάσκοποι πιτσιρίκια
> Dream House (*1/2): Πρόκειται για την τρελή απογοήτευση της χρονιάς. Ο Jim Sheridan των 6 οσκαρικών υποψηφιοτήτων (My Left Foot, In The Name of the Father και το my own Christmas favourite, In America), βρίσκεται στο δημιουργικό του ναδίρ, με μια ταινία κατακρεουργημένη: όταν ο Jim Robinson, αφεντικό της Morgan Creek του πήρε την ταινία κυριολεκτικά από τα χέρια, παρά το ότι μετά τις απογοητευτικές προβολές σε test audiences ο Ιρλανδός ξαναγύρισε καμπόσες σκηνές, η μονταζιέρα έκανε το ανόσιο θαύμα της (βλ. «αχταρμάς») ενώ το εντελώς αποπροσανατολιστικό, τίγκα στο spoiler, trailer, έδωσε τη χαριστική βολή σε budget 55 εκατ. που μετά βίας απέφερε τα 20 εκατ. πίσω.
> Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι βέβαια, όταν ο Sheridan (;) εντελώς άπειρος στο θρίλερ-χόρορ κουρμπέτι, αποφασίζει να σερβίρει ένα The Shining – The Others – The Haunting ξαναζεσταμένο φαγί, με ντρέσινγκ πομπώδες παρανορμαλίστικο και fur elise στο πιάνο ξανά και ξανά. Δεν έχω ματαδεί, τουλάχιστον όσο μπορώ να θυμηθώ, τόσο κακό ματσάρισμα πλάνων και μουσικής επένδυσης, καθώς τίποτε δεν είναι όχι τόσο δα φοβιστικό, αλλά ούτε εντέλει μεταφυσικό. Το mega-twist παίζει πάνω από μισάωρο πριν το καραμελωμένο ντεπασέ τέλος που αφαιρεί κάθε πιθανότητα αντεπιχειρήματος από μια ταινία φτιαγμένη για πολλά βατόμουρα.
> Τι μένει λοιπόν απ' όλο αυτό το…πράγμα; Όχι τίποτις άλλο, αλλά η ταινία γυρίστηκε μερικά χλμ μακριά από το σπίτι μου, μετάξύ Brampton και Oakville και νοιώθω άσχημα. Ψιλό-άσχετο, αλλά πριν 10 ημέρες στο Toronto downtown, είχαμε ένα περίεργο εργατικό ατύχημα με 7 τραυματίες κι έναν νεκρό, κομπάρσοι όλοι που έκαναν τα ζόμπι στο καινούργιο (φευ) Resident Evil: Retribution. Έγκλημα και Τιμωρία μαζί. Anyway, που λες, τι μένει; H πραγματικά αξιόλογη ερμηνεία του D. Craig, η ερμηνευτική ανυπαρξία της N. Watts, το ότι οι J. Sheridan- R. Weisz- D. Craig αρνήθηκαν να προμοτάρουν το τελικό προϊόν, και βεβαιότατα το γεγονός το ότι μέσα από τα γυρίσματα αναπτύχθηκε το ειδύλλιο μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζεύγους που τους έφτασε μέχρι τον – μυστικό από τους paparazzi- γάμο. Ο Sheridan λέγεται ότι αν τον ψάξει κανείς είναι ακόμη έξω από τα γραφεία της Ένωσης Σκηνοθετών (DGA) και προσπαθεί (του κάκου) να βγάλει το όνομά του από τα credits.
> Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι βέβαια, όταν ο Sheridan (;) εντελώς άπειρος στο θρίλερ-χόρορ κουρμπέτι, αποφασίζει να σερβίρει ένα The Shining – The Others – The Haunting ξαναζεσταμένο φαγί, με ντρέσινγκ πομπώδες παρανορμαλίστικο και fur elise στο πιάνο ξανά και ξανά. Δεν έχω ματαδεί, τουλάχιστον όσο μπορώ να θυμηθώ, τόσο κακό ματσάρισμα πλάνων και μουσικής επένδυσης, καθώς τίποτε δεν είναι όχι τόσο δα φοβιστικό, αλλά ούτε εντέλει μεταφυσικό. Το mega-twist παίζει πάνω από μισάωρο πριν το καραμελωμένο ντεπασέ τέλος που αφαιρεί κάθε πιθανότητα αντεπιχειρήματος από μια ταινία φτιαγμένη για πολλά βατόμουρα.
> Τι μένει λοιπόν απ' όλο αυτό το…πράγμα; Όχι τίποτις άλλο, αλλά η ταινία γυρίστηκε μερικά χλμ μακριά από το σπίτι μου, μετάξύ Brampton και Oakville και νοιώθω άσχημα. Ψιλό-άσχετο, αλλά πριν 10 ημέρες στο Toronto downtown, είχαμε ένα περίεργο εργατικό ατύχημα με 7 τραυματίες κι έναν νεκρό, κομπάρσοι όλοι που έκαναν τα ζόμπι στο καινούργιο (φευ) Resident Evil: Retribution. Έγκλημα και Τιμωρία μαζί. Anyway, που λες, τι μένει; H πραγματικά αξιόλογη ερμηνεία του D. Craig, η ερμηνευτική ανυπαρξία της N. Watts, το ότι οι J. Sheridan- R. Weisz- D. Craig αρνήθηκαν να προμοτάρουν το τελικό προϊόν, και βεβαιότατα το γεγονός το ότι μέσα από τα γυρίσματα αναπτύχθηκε το ειδύλλιο μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζεύγους που τους έφτασε μέχρι τον – μυστικό από τους paparazzi- γάμο. Ο Sheridan λέγεται ότι αν τον ψάξει κανείς είναι ακόμη έξω από τα γραφεία της Ένωσης Σκηνοθετών (DGA) και προσπαθεί (του κάκου) να βγάλει το όνομά του από τα credits.
> Dolphin Tale 3D (*1/2): Κλασική περίπτωση υπερεκτιμημένης παιδικουλίασης, υπερκολακευτικού tearjerker trailer και μιας αρπαχτής που έχει βγάλει κοντά δυο φορές τα λεφτά της, σκοπεύοντας καρδιά στις άδολες προεφηβικές ευαισθησίες. Δε φταίει βέβαια ούτε ο τηλεορασάς C.M. Smith, ούτε οι «ηθοποιάρες» K. Kristopherson και Harry Connick Jr. Όταν το τραιηλεράκι έχει voiceover Μorgan Freeman που κάνει κι ένα χαρωπό cameo παίζοντας αντάμα με την από παλιά γνώριμή του και τιμημένη b actress Ashley Judd, υπάρχουν οι βάσεις για μια average matinee του είδους. Το παιδί και το δελφίνι λοιπόν, που είναι αληθινή ιστορία προσθετικής ουράς για να ρίξει δέκα πήδους και να δικαιολογήσει το αχρείαστο (και δαπανηρό για τον γονιό) 3D.
> To φιλμ είναι τουλάχιστον μισή ώρα παραπάνω απ’ ότι χρειάζεται, με την πρώτη ώρα να διαπλέκει το δράμα του ομολογουμένως συμπαθεστάτου δελφινιού που ακούει στο όνομα Winter με αυτό της απομόνωσης του μικρού ήρωα Sawyer που έχει έναν ξάδελφο στο Ιράκ που γυρνάει κι αυτός με ένα πόδι πίσω και «τυχαίνει» να ήταν πρωταθλητής της κολύμβησης, καταλαβαίνεις… Η ταινία είναι πλασμένη για dvd, δεν αντέχεται από ενήλικο κοινό και είναι μεγαλίστικη για κάτω των 10 ετών παιδάκια. Όσο για τον Winter, είναι γλύκας, δε λέω, έχω δει όμως τον Αύγουστο κάτι δελφίνια στο Marineland στο Niagara Falls που κάνουν ένα live show που πραγματικά αξίζει να σου κάνω το εισιτήριο ώστε να’ ρθεις να το θαμάξεις.
> To φιλμ είναι τουλάχιστον μισή ώρα παραπάνω απ’ ότι χρειάζεται, με την πρώτη ώρα να διαπλέκει το δράμα του ομολογουμένως συμπαθεστάτου δελφινιού που ακούει στο όνομα Winter με αυτό της απομόνωσης του μικρού ήρωα Sawyer που έχει έναν ξάδελφο στο Ιράκ που γυρνάει κι αυτός με ένα πόδι πίσω και «τυχαίνει» να ήταν πρωταθλητής της κολύμβησης, καταλαβαίνεις… Η ταινία είναι πλασμένη για dvd, δεν αντέχεται από ενήλικο κοινό και είναι μεγαλίστικη για κάτω των 10 ετών παιδάκια. Όσο για τον Winter, είναι γλύκας, δε λέω, έχω δει όμως τον Αύγουστο κάτι δελφίνια στο Marineland στο Niagara Falls που κάνουν ένα live show που πραγματικά αξίζει να σου κάνω το εισιτήριο ώστε να’ ρθεις να το θαμάξεις.
> Spy Kids: All the Time in the World in 4D (**-): Απορία ψάλτου, βηξ. Μια ταινία, όπως θα έλεγε ο πατέρας μου στα παρωχημένα 70s, «κλάσε – βήξε-ανάσανε», προσπάθησε μόνο να το κάνεις αυτό για να καταλάβεις το μέγεθος του επιτεύγματος. Του σκατολογικού χούμορ το φιλμικό ανάγνωσμα, καθώς (εδώ κολλάει το «βηξ») ο R. Rodriguez, βλέποντας πως το Sin City 2 δεν του βγαίνει με τίποτα, αποφασίζει να αναστήσει τον πεθαμένο, 8 χρόνια μετά το Spy Kids 3-D: Game Over. Οι diehard fans του ντανταϊστή εικονοκλάστη Robert θα μισήσουν την απουσία του A. Banderas και φυσικά της Carla Gugino, που μπορεί να μη διαθέτει το catwoman κορμί της Jessica Alba, αλλά είχε όπως και να το κάνουμε μια πιπεράτη παρουσία και μια θηλυκιά πονηριά.
> Οι παλιοί spy kids και ο ακαταμάχητος Machete (στα γυρίσματα του οποίου όταν η Jessica Alba άλλαζε τις πάνες του νεογέννητου γιου της, γεννήθηκε η ιδέα για ένα spy kids –step- mom- outing) δηλώνουν με την παρουσία τους το κλείσιμο του ματιού στο ένδοξο παρελθόν, ενώ o αθυρόστομος Ricky Gervais βομβαρδίζει (στο ρόλο της φωνής του ομιλούντος και μονίμως αφοδεύοντος σκύλου) το πλατό με τις γνωστές ημι-μοχθηρές του (σε πολύ PG όμως περιβάλλον) ατάκες. Κάπου εδώ, χωρίς να μπω στο λούκι της ανοίκειας, ομολογουμένως σύγκρισης μετά τα πρώτα δύο φιλμς της σειράς και αφού συμφωνήσω ότι εδώ πρέπει να τελειώσει το άρμεγμα του franchise, που με μόλις 35 εκατ. εισπράξεις έβγαλε 1,5 φορά τα λεφτά του, οφείλω να συμφωνήσω με τον daddy coolη (see episode 6) που στο τέλος με κοίταξε με ένα ένοχο χαμόγελο λέγοντας: «Ε, για λιγάκι παλαβά παιδάκια, καλούτσικο είναι! Πλακίτσα, πως το λένε, fun-fun, kitchy – kitchy, μωρέ!»
gaRis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική