Movies Ltd

του George Clooney. Με τους George Clooney, Ryan Gosling, Philip Seymour Hoffman, Paul Giamatti, Evan Rachel Wood, Marisa Tomei, Jeffrey Wright

Et Tu Brute?

του gaRis (@takisgaris)

Και θα συνεχίσω με διαφόρων ειδών clichés, καθώς ακόμη κι αυτός ο ίδιος τρόπος γραφής μου έχει καταστεί ανεπίκαιρος μετά από μια γεμάτη (σκόρπια) 10ετία. Όλη αυτή η δηθενιά με το blog reviewing έχει γεμίσει τον τόπο τζάμπα γνώμες, εξυπνακίστικη ειρωνεία και ανοικονόμητη εικοτολογία. Οπότε, σε όλους τους πρωκτολόγους εκεί όξω ξεκινώ με ένα σπαρτιάτικο, έστω και εξ’ αγχιστείας (see episode 1) Βring it Οn! Λοιπόν, το θέμα μου δεν είναι τα μέσα του Μάρτη και οι προκριματικοί του Ohio, ούτε ο Shakespeare και ο την ίδια ημερομηνία δολοφονηθείς Καίσαρας Γάιος Ιούλιος. Και η μεγάλη πλάκα είναι ότι ο ίδιος ο Κλούνης θα συμφωνούσε απολύτως μαζί μου.

Μετά το Goodnight και το Confessions (το άλλο το έχουμε - εξεπίτηδες - ξεχάσει όλοι Τζώρτζη, don’t you worry), έχουν μαζευτεί εδώ μέσα μία ντουζίνα υποψηφιότητες (παρά μία) και 5 οσκαρίδια. Κατεβαίνει ομάδα με Wright, Tomei, Clooney, Giamatti, Gosling, Seymour Hoffman (με αντίστροφη σειρά ερμηνευτικής αξίας) με κερασάκι το πουλαίν την E.R. Wood. Έχεις επίσης Desplat στα πλατώ και Φαίδωνα Παπαμιχαήλ με τα σπέσιαλ τα καφετιά του χρώματα. Τι μπορεί να πάει στραβά; Η απάντηση είναι απλή θεατούκλη μου, μα κυρίως, cineδελφέ μου: Ό,τι γουστάρεις εσύ, ό,τι σου μυρίσει εσένα στραβά.
Ο Κλούνης είναι Δημοκρατικός όσο γαύρος είναι κι ο Μαρινάκης: Πόρωσις! Κι όμως, πάει στην μπάντα τους Ελέφαντες, κι ασχολείται μόνο με τα Γαϊδούρια. Σε κάθε σκηνή στήνει ένα λογύδριο με την προσωπική του πολιτική agenda και την ίδια αυτο-μαστιγώνει τον χαρακτήρα - υποψήφιο Πρόεδρο κι όλο συμπούρμπουλο το σκυλολόι που του στρώνει (με αιματηρά αγκάθια) το δρόμο για τον Λευκό Οίκο. Γουστάρω αειφόρο ανάπτυξη και λήξη των εγκληματικών πολέμων που έχουν καταστήσει τη χώρα μου ουραγό υπερδύναμη, αλλά μπαλαμουτιάζω την ασκουμένη βοηθό των 20 Μαϊων και το καλύπτω με τον πλέον αμοραλιστικό τρόπο. Όλοι, όλα, είναι γκρι και ένοχα. Γιατί το παιχνίδι είναι αμείλικτο. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, φιλία, αυτοθυσία. Ο θάνατός σου η ζωή μου.

Ο διάλογος είναι σπαρταριστός, οι ερμηνείες χορταστικές, με μόνη οσκαρική του Hoffman. (Sorry Ryan but, there are things that you still have to learn). Κι αν ακόμη προσηλυτιστώ στο επιχείρημα “we have seen it all before”, υπάρχουν τουλάχιστον τρεις σκηνές όπου η σιωπή συνωμοτεί με το travelling της κάμερας, για να πει την ανατριχιαστική αλήθεια, αυτήν που εσείς κι εγώ φοβόμαστε να πούμε: Πως είμαστε όλοι οχυρωμένοι στην (κατα)κριτική μας ευκολία. Σε κάθε τι. Blasé απαξιώσεις του άπαντος ως μη αρκετά πρωτοπόρο, αυθεντικό, καινοτόμο, κοσμογονικό. Η ταινία λέει ένα πράγμα, ladies & gents, και το λέει αποκλειστικά για σας και για μένα: Έχουμε γίνει κατ’επάγγελμα και καθ’έξιν κυνικοί. Μικροί δυνάστες της καθημερινότητας των άλλων, αρνητές της αξιόλογης προσπάθειας, των καλών προθέσεων.

Για πες: Άπειρες φορές έχω φέρει σε δύσκολη θέση ανθρώπους, επαγγελματικά και προσωπικά, ζητώντας απαιτητικά «το αποτέλεσμα, διότι αυτό είναι το μόνο που μετράει». Τι σημαίνει αυτό για τον Κλούνη; Το απολύτως τίποτα. Είναι απείρως πιο εμφανίσιμος από τον καθένα μας, super επιτυχημένος filmmaker και θα γινόταν τουλάχιστον σωτήρας της Καλιφόρνιας, εν συγκρίσει με τον αλήτη τον Schwarzenegger. Τώρα λοιπόν που το έχω χωνέψει μέσα μου (γιατί αυτό που κουβαλάω δεν είναι στομάχι – είναι καζάνι), φτάνω στο ίδιο συμπέρασμα με το The Ides of March: Για να πετύχεις πρέπει να τους αρέσεις. Να τους αρέσεις πραγματικά. Αυτό από μόνο του είναι ένας καθαγιασμένος σκοπός. (Μη βιάζεσαι να με κρίνεις, στο ρίχνω ευθύβολα χωρίς περιστροφή αμέσως τώρα) Γιατί απλούστατα, για να τους αρέσεις πρέπει να μιλάς σα χαρισματικός ηγέτης, να ζεις σαν άγιος και να συμπεριφέρεσαι σαν ένας απόλυτα φυσιολογικός, hyper-cool άνθρωπος, για να μη σε καταβροχθίσουν τα αδηφάγα στόματά τους, με μια χαψιά στη γυάλα που σε έχουν βάλει για να χαζεύουν, σε απόσταση ασφαλείας από τις ανόρεκτες ζωές των. For all the above reasons, George Clooney, I like you. I really, really like you.

Στις δικές μας αίθουσες, 13 Οκτωβρίου 2011 από την Audiovisual