Τα Μικρά Όνειρα της Νιότης μου
του Sam Garbarski. Με τους Pascal Greggory, Jonathan Zaccaï, Alexandra Maria Lara, Léo Legrand
Θέλω να γυρίσω στα παλιά...
του zerVo
Στιγμές. Ορόσημα. Αξέχαστα κλικ μιας ζωής. Συνήθως εκείνα τα ευτυχισμένα, τα γελαστά, δεν τα φέρνεις και πολύ στο νου όταν κάνεις το μακροβούτι στο παρελθόν, αλλά επικεντρώνεις στα αρνητικά, τα δυσμενή, αυτά που σόκαραν την ημέρα και στιγμάτισαν ένα ολόκληρο μέλλον. Α και νάταν αλλιώς, να μπορούσε ένα μαγικό ταξίδι στο τότε, να αλλάξει την κατάσταση, να ανατρέψει τα γνώριμα δεδομένα, να προκαλέσει μια αλυσιδωτή αντίδραση, με ένα εντελώς άλλο διαφορετικό αποτέλεσμα. Ή μήπως η μοίρα ξέρει πιο καλά και τα πάντα τα έχει πράξει, με γνώμονα την μία και μοναδική της σοφία...
Πενηντάρης διακεκριμένος σκιτσογράφος κόμικ, κατά την διάρκεια έκθεσης θα πάρει το λάθος τρένο, που αντί να τον οδηγήσει πίσω στο σπίτι του στο Παρίσι, θα τον βγάλει στο μονοπάτι για την μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε. Βαδίζοντας τα ήρεμα σοκάκια, θα αναπολήσει εκείνες τις ώρες, που δεκαπεντάχρονος κι ανέμελος τα διέσχιζε κάποτε με το ποδήλατο, δίχως όμως να καταφέρει να σβήσει από την μνήμη την στιγμή που ο μελαγχολικός πατέρας του, έκλεισε για τελευταία φορά την πόρτα πίσω του, εγκαταλείποντας την φαμίλια του.Και τι δεν θα έκανε ο μικρός Τομάς, με την γνώση του ενήλικου κατά νου, για να καταφέρει να μεταπείσει τον γονιό του, να μην πράξει το μοιραίο, την βραδιά των γενεθλίων του, να μην αφήσει πίσω γυναίκα και παιδιά μονάχα, να μεγαλώσουν με το στίγμα της απουσίας? Στο μυαλό του υπάρχει ακόμη εκείνο το έντονο συναίσθημα που τινέιτζερ είχε νιώσει, βλέποντας μια νέα και όμορφη μάνα να στέκει καπνίζοντας θλιμμένη και ατενίζοντας με απόγνωση το αύριο, την μικρή αδελφή να μην έχει ακόμη κατανοήσει το γεγονός και το συνοικιακό ραφτάδικο που τους συντηρούσε να καταρρέει, δίχως κανείς να μπορεί να το συντηρήσει. Τα γιατί που βασάνιζαν την ανήλικη ψυχή του και για δεκαετίες διατηρήθηκαν ζωντανά, ήρθε η ώρα να εξορκιστούν. Η σκέψη ωρίμασε, έφτασε η ώρα της δικαιολογίας.
Για πες: Πλημμυρισμένη στην νοσταλγία, με φόντο μια πόλη που μοιάζει σαν να έχει μείνει διατηρητέα κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60', με ζωγραφιές της Belle De Jour, μυρωδιά από γκαζόζα Σουέπς, νότες ροκ εν ρολ και βόλτες με το μοτοσακό, η ταινία Quartier Lointain του Sam Garbarski - που πριν χρόνια είχε συστηθεί με το δραματικό Irina Palm - τεχνικά δεν δίνει αφορμές για να την αμφισβητήσεις. Δεν γνωρίζω το πόσο αυτοβιογραφικά μπορεί να είδε ο Γερμανός το ομώνυμο μάνγκα του Taniguchi, πάνω στο οποίο βάσισε το σενάριο του - αν κρίνω από την a mon pere αφιέρωση, μάλλον αρκετά - σε λίγα σημεία όμως κατάφερε να βάλει την κάμερα μέσα στην ψυχή του ήρωα του. Την στριφογύριζε πάντοτε γύρω γύρω του, σαν μια πεταλούδα παρατηρητή, επιλογή μάλλον λανθασμένη για πόνημα που στηρίζεται στον μελοδραματισμό του στιγμιοτύπου. Για καλή του τύχη η εκφραστικότατη ερμηνεία του πιτσιρικά Leo Legrand, αλλά και η πείρα του θεατρικού ρολίστα Pascal Greggory, δένουν αρμονικά πάνω στον ίδιο μικρομέγαλο χαρακτήρα, αφήνοντας εντέλει μια γλυκιά και αισιόδοξη αίσθηση στο φινάλε, από αυτές που το γαλλικό σινεμά ξέρει καλά να προκαλεί, όσο κανένα άλλο στον κόσμο...
Στις δικές μας αίθουσες, 15 Σεπτεμβρίου 2011 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική