Ανώνυμοι Ρομαντικοί
του Jean-Pierre Améris. Με τους Benoît Poelvoorde, Isabelle Carré, Lorella Cravotta, Lise Lamétrie
Merci pour le chocolat!
του zerVo
Τόσο για την μεγαλοκοπέλα Ανζελίκ, όσο και για το γεροντοπαλίκαρο Ζαν Ρενέ, το πρόβλημα συμπεριφοράς που αντιμετωπίζουν, εξελίσσεται σε βάσανο που δεν μπορούν πλέον να ελέγξουν. Εκείνη, υπερβολικά ντροπαλή και συνεσταλμένη, δεν είναι ικανή να κοιτάξει ούτε έναν άνθρωπο στα μάτια, γι αυτό και παρακολουθεί τις συνεδρίες της ομάδας των Ανώνυμων Ρομαντικών, μήπως και καταφέρει να ξεπεράσει τις φοβίες της. Εκείνος, ακόμη χειρότερος, ιδρώνει και ξεϊδρώνει μόνο στην ιδέα πως μπορεί το βλέμμα του να διασταυρωθεί με εκείνο μιας όμορφης γυναίκας. Το παράξενο είναι πως η μοίρα και ο φτερωτός θεός, αποφάσισαν να φέρουν αυτούς τους δύο, τόσο ντροπαλά πανομοιότυπους ανθρώπους, κοντά...
Κάτι που θα συμβεί όταν η χαμογελαστή ξανθούλα, θα πάρει την απόφαση ζωής, να αναζητήσει την επαγγελματική της τύχη, στην οικογενειακή ζαχαροπλαστική επιχείρηση του φοβισμένου να εκδηλωθεί σαραντάρη, που ενώ εδώ και δεκαετίες τροφοδοτούσε την περιοχή με σοκολατάκια, τελευταία πνέει τα λοίσθια. Η παρουσία της απλά και μόνο στην αρχή, θα δώσει μια νέα πνοή, μια ανάταση στην καθοδική πορεία της chocolaterie, μόλις όμως αποφασίσει να δημιουργήσει κιόλας, τότε είναι που θα μαγευτούν οι πάντες από την μαγική της ικανότητα. Με περισσότερο από όλους τον ίδιο τον ιδιοκτήτη, που θα το παλέψει να διώξει από δίπλα του τους συμπλεγματικούς παράγοντες που στέκονται τροχοπέδη και να της ζητήσει ραντεβού. Φευ!Για πες: Γλυκύτατη σαν ζαχαρωτό είναι η κομεντί που υπογράφει ο Jean Pierre Ameris και συνδυάζει το παλιομοδίτικο χολιγουντιανό ύφος του σινερομάντζου, με την γαλλική φινέτσα και αισθητική. Η Isabelle Carre, ότι κοντινότερο εμφανισιακά και εκφραστικά στην μεγάλη Deneuve, υποδύεται με χάρη και συναίσθημα μια υπαρκτή σε μεγάλο βαθμό γυναικεία προσωπικότητα, που δεν έχει παρασυρθεί από τους μοντέρνους φεμινιστικούς κανόνες. Από την άλλη μεριά ο Βέλγος Poelvoorde, πολύ κωμικότερος και διασκεδαστικός, δίνει έναν διαφορετικό, πιο χιουμοριστικό τόνο στην δική του περσόνα, ειδικά στις στιγμές που δείχνει να πλησιάζει στον στόχο του, μα πάντοτε τρομοκρατημένος εγκαταλείπει την προσπάθεια. Το δέσιμο του ντουέτου ικανοποιητικό, όσο και χαμηλών τόνων, όπως άλλωστε και το ευχάριστο φιλμ, που αποφεύγει με ευκολία τους φτηνούς μελοδραματισμούς, προτιμώντας να συγκινήσει με την ευαισθησία και την ανθρωπιά του.
Στις δικές μας αίθουσες, 29 Σεπτεμβρίου 2011 από την Strada
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική