Μα Πως Τα Καταφέρνει!
του Douglas McGrath. Με τους Sarah Jessica Parker, Greg Kinnear, Pierce Brosnan, Olivia Munn, Christina Hendricks
Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά...
του zerVo
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το σινεμά, πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν παίρνει παραδείγματα, προτάσεις και ιδέες από την πραγματικότητα, παρά εστιάζει σε περιπτώσεις που αποτελούν την συντριπτική μειονότητα. Να δούμε την ιστορία μιας μαμάς με δυο τρία κουτσούβελα, δηλαδή, που είναι υποχρεωμένη να τα έχει όλα στην εντέλεια από την προηγούμενη ημέρα, γιατί πρωί πρωί, πριν χαράξει ο ήλιος, ξεκινά την βάρδια της στην φάμπρικα. Και που συνήθως για να τα βγάλει πέρα οικονομικά, κάθεται μέχρι το βράδυ στην μηχανή υπερωριακά, με συνέπεια να μην την βλέπει ποτέ το σπίτι της. Από την άλλη να μου πεις, τι εμπορικότητα να έχει μια διαλυμένη από την κούραση εργάτρια, με μαλλιά μέσα στο μπαμπάκι και τις κλωστές, σε σύγκριση με μια καλοχτενισμένη γιάπισσα, με παπούτσι Blahnik και Gucci ταγιεράκι. Εχμ, καμία...
Σαραντάρα Βοστονέζα, μητέρα δύο μικρής ηλικίας παιδιών και σύζυγος απροσδιόριστα πολυάσχολου άντρα, προσπαθεί να φέρει βόλτα το πιεσμένο ωράριο της, όντας υποχρεωμένη να ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας της στην χρηματοπιστωτική εταιρία που εργάζεται και που αποτελεί υψηλόβαθμο στέλεχος. Χρόνο που δεν καταφέρνει να διαχειριστεί ούτε καν τα Σαββατοκύριακα, αφού μονίμως καλείται να ταξιδέψει στην Νέα Υόρκη, για διαρκή μίτινγκ με τον (γοητευτικό και ελεύθερο ως χήρο) προϊστάμενο της, που επιζητεί την καλή του κουβέντα στο ΔΣ, μην τυχόν και πετύχει την προαγωγή της.Έλα όμως που δεν με πείθει η κυρά, ότι περνάει των παθών της τον τάραχο, δίχως να ξέρει που να δείξει προτεραιότητα. Στις οικιακές υποχρεώσεις της, που πολλαπλασιάζονται διαρκώς, λόγω των λογικά τεράστιων απαιτήσεων των προσχολικής ηλικίας τέκνων ή στην φίρμα που καθημερινώς ζητάει όλο και πιο πολλά από την χαρισματική υπάλληλο της? Για να μην αναφερθώ στον φουκαρά σύζυγο, που έχει βρεθεί από την μια στιγμή στην άλλη, όχι απλώς να μοιράζεται τις δουλειές του σπιτιού, μα σχεδόν να τις έχει πάρει αγκαζέ, διαρκώς απούσης της συμβίας του. Καλώς ή κακώς η λύση είναι μονόδρομος και μην το πολυψάχνουμε με πασιοναρίστικες ταινίες και σενάρια. Πόσο μάλλον όταν αυτές ως φόντο έχουν τεράστιες πολυτελείς μεζονέτες, φουλ επιπλωμένες, με μόνιμο προσωπικό, υπηρέτριες νταντάδες, που με τίποτα δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την μητρική στοργή...
Για πες: Ακόμη κι αν δεν γνώριζα πως την φιλμική διασκευή του μπεστ σέλλερ που έχει γράψει η Allison Pearce και μετριότατα επεξεργάζεται σεναριακά η Devil Wears Prada, Aline Brosh McKenna, έχει αναλάβει ο Douglas McGrath, εύκολα θα μπορούσα να το προβλέψω, αφού ακολουθεί την ίδια ακριβώς συνταγή με το - εντελώς άλλης θεματικής - Infamous, την πιο μέτρια εκ των δύο εκδοχών της βιογραφίας του συγγραφέα Τρούμαν Καπότε. Εκεί που η ιστορία εξελίσσεται, δηλαδή, παρεμβάλει μίνι συνεντεύξεις σε πρώτο πρόσωπο, που πετούν εξυπνάδες δίχως συγκεκριμένο νόημα και λόγο ύπαρξης, που και το τέμπο σπάνε και σαν γέφυρες του πριν με το μετά λειτουργούν. Την ίδια ώρα που η κακόμοιρη η Parker προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, σε έναν ρόλο όχι ιδιαίτερα απαιτητικό, μα φανερά έξω από τα νερά της, έχοντας μάθει (τηλεοπτικά) να έχει το πάνω χέρι στις αντιξοότητες. Αυτό που προσωπικά δεν θα ήθελα επ ουδενί πάντως, θα ήταν, η κολλητή της γυναίκας μου να μην είναι η Christina Hendricks, γιατί πραγματικά τότε θα είχα μεγάλο ζήτημα να λύσω...
Στις δικές μας αίθουσες, 22 Σεπτεμβρίου 2011 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική