by Takis Garis
Episode 3 - Oscarball
> Moneyball (****): Το ποιος έχει δει ή καλύτερα ποιος θυμάται ταινίες όπως το The Natural ή το Bull Durham είναι σαφέστατα ένα θέμα. Όχι όμως το δικό μου. Ίσως ούτε καν του Bennet Miller, στη δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του, που είναι πάλι (μετά το εντυπωσιακά στιβαρό Capote) ένα biopic, για τον άνθρωπο που άλλαξε τη φιλοσοφία του baseball, αθλήματος που λίγοι εκτός U.S. έχουν δει και ελάχιστοι έχουν παίξει. Το Moneyball είναι η ιστορία του Billy Beane δια χειρός Michael Lewis, συγγραφέα του Blind Side που έδωσε το αναπάντεχο Oscar στην Sandra Bullock.
> Για να συνεχίσω λίγο τον κύκλο των συσχετισμών, ο συμπαραγωγός Brad Pitt ήθελε να γυρίσει αυτή την ιστορία με τον φίλο Steven Soderbergh στην καρέκλα, αλλά ευτυχώς ο Σουηδός έκανε πίσω επικαλούμενος «δημιουργικές διαφορές». Μιλάμε για πρωτότυπο υλικό γεμάτο αριθμούς και στατιστικές, που, κρίνοντας από το Contagion, η ψυχρή εγκεφαλικότητα (sic) θα έπεφτε σύννεφο στην οθόνη. Όχι πως ο Miller είναι από τους πλέον τσαχπίνηδες δημιουργούς, δε θα στο χτυπήσει ποτέ στην καρκάλα αλά Oliver Stone. Είναι μαζεμένος, ντροπαλός, σαν τον βοηθό- sidekick του Pitt στην ταινία, τον οξυδερκή μπουλούκο Jonah Hill, που μετά το Cyrus, φαίνεται να βρίσκεται κοντά στην a-list των ρολιστών του Hollywood. Ακριβώς όπως ξεκίνησε ο Philip Seymour Hoffman, εδώ σε ένα σχεδόν cameo ρόλο, tribute στον άνθρωπο που του χάρισε το μοναδικό Oscar.
> Κι όπως στο Capote, έτσι και στο Moneyball, όλα τα φώτα είναι πάνω στον πρωταγωνιστή. Μέχρι τώρα δεν ήταν κρυφό ότι ο Brangelinaς είχε περισσότερο από εμφανείς επιρροές στο παίξιμό του από τον Robert Redford. Με αυτόν τον ρόλο όμως δείχνει ώριμος να αφεθεί ελεύθερος, ώστε κάθε κύτταρο του να πείσει για την αλήθεια του χαρακτήρα του. Κι όπως ο χαλαρός και μπερδεμένος στις στατιστικές αρχικός ρυθμός , κορυφώνεται σχεδόν ύπουλα, βραδύκαυστα, μετά την πρώτη ώρα, τοιουτοτρόπως ο Pitt κατεβαίνει στα αποδυτήρια και ζωντανεύει παίκτες και (εμάς τους) θεατές.
> Για να συνεχίσω λίγο τον κύκλο των συσχετισμών, ο συμπαραγωγός Brad Pitt ήθελε να γυρίσει αυτή την ιστορία με τον φίλο Steven Soderbergh στην καρέκλα, αλλά ευτυχώς ο Σουηδός έκανε πίσω επικαλούμενος «δημιουργικές διαφορές». Μιλάμε για πρωτότυπο υλικό γεμάτο αριθμούς και στατιστικές, που, κρίνοντας από το Contagion, η ψυχρή εγκεφαλικότητα (sic) θα έπεφτε σύννεφο στην οθόνη. Όχι πως ο Miller είναι από τους πλέον τσαχπίνηδες δημιουργούς, δε θα στο χτυπήσει ποτέ στην καρκάλα αλά Oliver Stone. Είναι μαζεμένος, ντροπαλός, σαν τον βοηθό- sidekick του Pitt στην ταινία, τον οξυδερκή μπουλούκο Jonah Hill, που μετά το Cyrus, φαίνεται να βρίσκεται κοντά στην a-list των ρολιστών του Hollywood. Ακριβώς όπως ξεκίνησε ο Philip Seymour Hoffman, εδώ σε ένα σχεδόν cameo ρόλο, tribute στον άνθρωπο που του χάρισε το μοναδικό Oscar.
> Κι όπως στο Capote, έτσι και στο Moneyball, όλα τα φώτα είναι πάνω στον πρωταγωνιστή. Μέχρι τώρα δεν ήταν κρυφό ότι ο Brangelinaς είχε περισσότερο από εμφανείς επιρροές στο παίξιμό του από τον Robert Redford. Με αυτόν τον ρόλο όμως δείχνει ώριμος να αφεθεί ελεύθερος, ώστε κάθε κύτταρο του να πείσει για την αλήθεια του χαρακτήρα του. Κι όπως ο χαλαρός και μπερδεμένος στις στατιστικές αρχικός ρυθμός , κορυφώνεται σχεδόν ύπουλα, βραδύκαυστα, μετά την πρώτη ώρα, τοιουτοτρόπως ο Pitt κατεβαίνει στα αποδυτήρια και ζωντανεύει παίκτες και (εμάς τους) θεατές.
> Εάν υπάρχει μια σίγουρη υποψηφιότητα εδώ είναι για το προσαρμοσμένο για τη μεγάλη οθόνη σενάριο των τακτικών πελατών των oscars Zaillian και Sorkin. Σπινθηροβόλοι διάλογοι εύστοχης κινηματογραφικότητας και αληθοφάνεια που (γελάς-κλαις) είναι υλικό από αυτό που φτιάχνονται αυτές οι τόσο καλοβλεπούμενες (sic) αμερικανιές. Το Moneyball θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, αν έβγαζε περισσότερη ψυχή (δες το συγκλονιστικό Warrior που τσαλαβούτησε στην αντίπερα μπάντα των clichés), αν δε νοιαζόταν υπερβολικά για τον κεντρικό του ήρωα, αψηφώντας κάποιες στιγμές το team play. Θα μπορούσε όμως να ήταν πολύ κοινότυπο, απλοϊκό, λαϊκίστικο. Με μια λέξη πρόκειται για μια περίπτωση critic’s darling που, αν πάει καλά (πάνω από τα 50-60 εκατ. δολάρια εισπράξεις), θα κάνει άνετο home run το Φλεβάρη.
> Τη στιγμή που γράφω δεν έχουμε πιάσει τη μονομαχία με τον Zervo σχετικά με το Drive, το οποίο γνωρίζει και στην Ελλάδα αποθεωτικές κριτικές, τώρα που εδώ πλέον έχουν κοπάσει οι κριτικοί αλαλαγμοί για Gosling και Refn, με πιθανότερο μοναδικό οσκαρικό υποψήφιο – εκπρόσωπο του film τον ανανήψαντα Albert Brooks. Συμφωνώ, με τους εδώ εννοείται, διερωτώμενος τι έχει να γίνει όταν θα σκάσει μύτη ο μάγος Τhomas Alfredson με Tinker, Taylor, Soldier, Spy. Μετά τα 5στερα reviews του Drive θα ψάχνουν κάποιοι ουρανούς για να μαζέψουν αστεράκια. Cool down boys.
> The Lion King 3D (**): Ή αλλιώς η μεγάλη απογοήτευση. Η Μαριάνθη το ψέλλισε διστακτικά, η Τίνα έχασε το ενδιαφέρον μετά από το πρώτο 20λεπτο. Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης γι’ αυτή την προχειροδουλειά, που κατορθώνει να υπονομεύσει ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά animated soundtracks και μια ευθύβολων, στοχαστικών μηνυμάτων ιστορία. Ένοιωσα νοσταλγία για το θαυμάσιο voiceover του «κακού» εδώ Jeremy Irons, καθώς εντέλει διαπίστωσα πανηγυρικά ότι εν έτει 2011 η Disney δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει ανταγωνιστικά απέναντι στα θαύματα της Pixar ή στην…διαστημική για τα μέτρα της τεχνολογία της παρέας του Lucas. (Rango, εύκολα μέσα στη 10δα των ταινιών που έχω δει φέτος)
> Τη στιγμή που γράφω δεν έχουμε πιάσει τη μονομαχία με τον Zervo σχετικά με το Drive, το οποίο γνωρίζει και στην Ελλάδα αποθεωτικές κριτικές, τώρα που εδώ πλέον έχουν κοπάσει οι κριτικοί αλαλαγμοί για Gosling και Refn, με πιθανότερο μοναδικό οσκαρικό υποψήφιο – εκπρόσωπο του film τον ανανήψαντα Albert Brooks. Συμφωνώ, με τους εδώ εννοείται, διερωτώμενος τι έχει να γίνει όταν θα σκάσει μύτη ο μάγος Τhomas Alfredson με Tinker, Taylor, Soldier, Spy. Μετά τα 5στερα reviews του Drive θα ψάχνουν κάποιοι ουρανούς για να μαζέψουν αστεράκια. Cool down boys.
> The Lion King 3D (**): Ή αλλιώς η μεγάλη απογοήτευση. Η Μαριάνθη το ψέλλισε διστακτικά, η Τίνα έχασε το ενδιαφέρον μετά από το πρώτο 20λεπτο. Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης γι’ αυτή την προχειροδουλειά, που κατορθώνει να υπονομεύσει ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά animated soundtracks και μια ευθύβολων, στοχαστικών μηνυμάτων ιστορία. Ένοιωσα νοσταλγία για το θαυμάσιο voiceover του «κακού» εδώ Jeremy Irons, καθώς εντέλει διαπίστωσα πανηγυρικά ότι εν έτει 2011 η Disney δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει ανταγωνιστικά απέναντι στα θαύματα της Pixar ή στην…διαστημική για τα μέτρα της τεχνολογία της παρέας του Lucas. (Rango, εύκολα μέσα στη 10δα των ταινιών που έχω δει φέτος)
> Midnight In Paris: (***) Το ζήτημα κάθε χρόνο που παραδοσιακά παρακολουθεί κανείς το νέο πόνημα του υπέργηρου πλέον Woody Allen καταντά λίγο γραφικό. Βρήκε την φόρμα του ή την ξανάχασε; Δεν έχει πια σημασία, υπό την έννοια ότι εμφανέστατα πλέον ο δαιμόνιος νεοϋορκέζος προσπαθεί με κάθε ταινία του να αναμετρηθεί με το αναπόφευκτο. Κατά μια έννοια λοιπόν νοιώθω σεβασμό αντιμετωπίζοντας μια ράθυμη, χωρίς εκπλήξεις, με θυμόσοφες όμως λογοτεχνίζουσες παρατηρήσεις πλοκή που διαθέτει ένα πολύ εύστοχο εύρημα, αυτό της περιδίνησης στο χρόνο, στο Παρίσι της μεγάλης ακμής των 1930s, για να καταλήξει ότι όλοι θα θέλαμε να είχαμε γεννηθεί μια άλλη εποχή (κι εγώ θα ήθελα να με ζήσω στο 1950s αλλά δε το φωνάζω!), κι ότι, εν ολίγοις ας κάνουμε αυτό που λέει η καρδιά χωρίς να πιεζόμαστε με comme il faut επιλογές. H μεγάλη μου διαφωνία είναι ο Owen Wilson ως πρωταγωνιστής - κλασική allenική περσόνα που δείχνει ότι δε διαθέτει κυβικά πάνω από τα ρηχά νερά της screwball κωμωδιούλας. Ενώ αντίθετα η Marion Cotillard (πότε επιτέλους θα τη δούμε σε πρωταγωνιστικό ρόλο μετά το La Vie En Rose;) λάμπει μέσα στο στοιχείο της, τυλιγμένη στην αιθάλη του καπνού και ευωδιάζουσα τον αφρώδη γαλλικό οίνο.
Next Week: Κι επειδή φέτο το TIFF έσπασε το σερί με Hurtlocker, The King’s Speech που από το βραβείο πήγαιναν κατευθείαν για best picture, επιστρέφοντας στην πολυθρύλητη πολύ-πολιτισμικότητά του, βρίσκω αποκούμπι στον δικό μας Seth Rogen (Vancouver,BC, μόλις…7ώρες με το αεροπλάνο από το Toronto) που φέτος τα σπάει δις: Στο 50/50 μαζί με τον υπερταλαντούχο Joseph Gordon-Levvit αλλά και στη δεύτερη ταινία της our very own Sarah Polley (Away From Her), το πολυαναμενόμενο Take This Waltz. Κλείνω δηλώνοντας την αδημονία μου– πως αλλιώς; - για έναν πυλώνα του καναδέζικου σινεμά (ο έτερος είναι ο Atom Egoyan), τον master David Cronenberg, που έχει διχάσει (πρώτη φορά είναι;) στη Βενετιά με το A Dangerous Method. Να προλάβω όμως πριν από όλα αυτά το συγκινητικό A Dolphin’s Tale 3D, γιατί αύριο είναι, πως να το κάνουμε… Happy 4th Birthday my sweet Tina!
Next Week: Κι επειδή φέτο το TIFF έσπασε το σερί με Hurtlocker, The King’s Speech που από το βραβείο πήγαιναν κατευθείαν για best picture, επιστρέφοντας στην πολυθρύλητη πολύ-πολιτισμικότητά του, βρίσκω αποκούμπι στον δικό μας Seth Rogen (Vancouver,BC, μόλις…7ώρες με το αεροπλάνο από το Toronto) που φέτος τα σπάει δις: Στο 50/50 μαζί με τον υπερταλαντούχο Joseph Gordon-Levvit αλλά και στη δεύτερη ταινία της our very own Sarah Polley (Away From Her), το πολυαναμενόμενο Take This Waltz. Κλείνω δηλώνοντας την αδημονία μου– πως αλλιώς; - για έναν πυλώνα του καναδέζικου σινεμά (ο έτερος είναι ο Atom Egoyan), τον master David Cronenberg, που έχει διχάσει (πρώτη φορά είναι;) στη Βενετιά με το A Dangerous Method. Να προλάβω όμως πριν από όλα αυτά το συγκινητικό A Dolphin’s Tale 3D, γιατί αύριο είναι, πως να το κάνουμε… Happy 4th Birthday my sweet Tina!
gaRis
1 σχόλια:
Η δική μου επιλογή για την εβδομάδα θα είναι το Midnight in paris. Έχω ακούσει τα καλύτερα, οπότε θέλω να κρίνω και ιδιοις όμμασι :P
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική