by Takis Garis
Episode 2 - The Good Ontarian
> Κοντοχωριανός ο Gosling. Βέρος Ονταριανός - Ryan βρες τρόπο να μείνεις μετά το TIFF, έχουμε προκριματικές περιφερειακές εκλογές την επόμενη εβδομάδα - γεννημένος στο τοπικό London, από όπου γρήγορα μετακόμισε εδώ δίπλα μου στο Burlington για να σπουδάσει αυτό το χούι της ηθοποιίας. Όταν μίλησα γι αυτόν έμπλεος θαυμασμού στην Μαριάνθη (check Episode 1) μου σχολίασε αφοπλιστικά: "Ποιος καλέ, αυτός που έπαιζε με τον Justin και την Britney στο Mickey Mouse Club;".
> Αυτός, ο άνθρωπος αυτός (Ρίτα Σακελλαρίου). Που από το Notebook (btw, no1 στα viewer ratings του Netflix) και μετά έχει τραβήξει τα βλέμματα του mainstream Hollywood πάνω του, ενώ παράλληλα έχει μετουσιωθεί βήμα-βήμα στον απόλυτο indie god στο σινάφι των κινηματογραφικών κριτικών της βορείου Αμερικής. Τελευταία, μετά το μοστράρισμα των αλαβάστρινων κοιλιακών του στο Crazy, Stupid, Love, ήρθε και το αφοπλιστικά ψυχοπαθές superhero προφίλ του Drive για να δέσει η μαγιονέζα: Φέτο είναι η χρονιά του Gosling (ή του Clooney, η τελική επιλογή είναι περισσότερο θέμα οπτικής παρά ουσίας).
> Crazy, Stupid, Love. Να με συγχωρνάτε, μα δεν την τρώω τη μαρμίτα (κάτι σε κους-κους υπάρχει μήπως;). And I also Love you Philipp Morris, αλλά η αντι-μάτσο, κλιμακτηριακή γραφή του ζεύγους Ficarra – Requa με βρίσκει κομμάτι ασύμφωνο. Οι συγκρατημένες μετά βίας μούτες του Carrel και η μουνίαση (sic) της Moore περιφέρονται μαζί με την ολιγοτάλαντη Stone σε μια dramedy με ολίγιστη comedy και μοναδικό γυμνό τους προαναφερθέντες…αλαβάστρινους του Gosling σε στυλ «το σεξ και πώς να το αποκτήσετε» story, που στο τέλος γίνεται FINOS FILM (με την κακή έννοια). Οι κριτικοί ξετρελαλά βέβαια, sorry guys, but I am the bromance type. Your life is so PG13. Τι αξίζει όμως εδώ μέσα, eh? (κλασικό καναδέζικο επιφώνημα, προφέρεται “εϊ”). Το παιδί μας το μαλαματένιο, ο Ryan, χυμώδης και καθαρματούλης, σε κωμικό επιτέλους timing. Και φυσικά η -άρα Marisa που εγκληματωδώς μένει ντυτή μετά από δεν ξέρω πόσα outings. Έγκλημα κυρίες μου! (ενν. το παραπάνω συγγραφικό ζεύγος) (**1/2)
> Αυτός, ο άνθρωπος αυτός (Ρίτα Σακελλαρίου). Που από το Notebook (btw, no1 στα viewer ratings του Netflix) και μετά έχει τραβήξει τα βλέμματα του mainstream Hollywood πάνω του, ενώ παράλληλα έχει μετουσιωθεί βήμα-βήμα στον απόλυτο indie god στο σινάφι των κινηματογραφικών κριτικών της βορείου Αμερικής. Τελευταία, μετά το μοστράρισμα των αλαβάστρινων κοιλιακών του στο Crazy, Stupid, Love, ήρθε και το αφοπλιστικά ψυχοπαθές superhero προφίλ του Drive για να δέσει η μαγιονέζα: Φέτο είναι η χρονιά του Gosling (ή του Clooney, η τελική επιλογή είναι περισσότερο θέμα οπτικής παρά ουσίας).
> Crazy, Stupid, Love. Να με συγχωρνάτε, μα δεν την τρώω τη μαρμίτα (κάτι σε κους-κους υπάρχει μήπως;). And I also Love you Philipp Morris, αλλά η αντι-μάτσο, κλιμακτηριακή γραφή του ζεύγους Ficarra – Requa με βρίσκει κομμάτι ασύμφωνο. Οι συγκρατημένες μετά βίας μούτες του Carrel και η μουνίαση (sic) της Moore περιφέρονται μαζί με την ολιγοτάλαντη Stone σε μια dramedy με ολίγιστη comedy και μοναδικό γυμνό τους προαναφερθέντες…αλαβάστρινους του Gosling σε στυλ «το σεξ και πώς να το αποκτήσετε» story, που στο τέλος γίνεται FINOS FILM (με την κακή έννοια). Οι κριτικοί ξετρελαλά βέβαια, sorry guys, but I am the bromance type. Your life is so PG13. Τι αξίζει όμως εδώ μέσα, eh? (κλασικό καναδέζικο επιφώνημα, προφέρεται “εϊ”). Το παιδί μας το μαλαματένιο, ο Ryan, χυμώδης και καθαρματούλης, σε κωμικό επιτέλους timing. Και φυσικά η -άρα Marisa που εγκληματωδώς μένει ντυτή μετά από δεν ξέρω πόσα outings. Έγκλημα κυρίες μου! (ενν. το παραπάνω συγγραφικό ζεύγος) (**1/2)
> Drive: O χαλασμός κόσμου. Η έκπληξη της χρονιάς, το απόλυτο action movie, το dark horse των επόμενων Oscars, η ερμηνεία- σταθμός του Gosling… Not so much. Το παίρνω αλλιώς και κάνω u –turn, ώστε να βάλω στο τραπέζι τη θεωρία μου. Tο κοντινό μέλλον του Hollywood θα έχει σκανδιναβικό χρώμα. Μην πάμε μακριά, υπάρχει μια τριάδα παρολί: Soderbergh (o παλιός) – Refn – Alfredson. O Τhomas Alfredson, είναι αυτός που μας χάρισε το σημαντικότερο horror flick (αλλά και top 10 ανεξαρτήτως genre) της τελευταίας 10ετίας, το ικανοποιητικά remade Let The Right One In. Αρχές Δεκέμβρη παρελαύνει με το ήδη αποθεούμενο φεστιβαλικά κατασκοπευτικό thriller Tinker, Taylor, Soldier, Spy, που σηματοδοτεί την τελευταία ευκαιρία της Ακαδημίας, να αναγνωρίσει τον σπουδαίο Gary Oldman. Ο Soderbergh έχει φρικιάσει, γιατί του βγαίνουν μόνο οι περιπετειούλες κι όχι οι πιο προσωπικές καλλιτεχνικές του απόπειρες, oπότε στρίβω με φρενιά κατά Nicholas Refn μεριά. Μια drug dealing τριλογία εντός συνόρων και το αξιομνημόνευτο (βλ. Thomas Hardy) Bronson ό,τι πάνω-κάτω έχει δείξει μέχρι προσφάτως. Πάμε μια βόλτα στο Drive τώρα. Μπαίνω χθες μέσα στο γήπεδο (Cineplex, 7.1 surround, άλλη φορά θα μιλήσουμε για το τι σημαίνει theatre experience made in Canada), να δω μια ταινία καθολικής σχεδόν κριτικής αποδοχής, με μέσο όρο 4+ αστεράκια. Ο πήχης ανεβασμένος σε ύψη επιπέδου Sergey Bubka. Και βλέπω ατέλειωτο λουλουλού, στυλιζαρισμένα καδραρίσματα και super graphic βία για το τίποτα. Less than zero χαρακτήρες, 2D εντελώς, ελάχιστη συναισθηματική εναρμόνιση για ένα ακριβώς…τι; Μια twisted superhero ανεμελιά, μια εγκεφαλική άσκηση ύφους που σηκώνει την τρίχα αλλά δεν τη βάζει στο μάτι. O Gosling σε trance, στην αρχή στα όρια της αυτο-παρωδίας και μετά θεϊκός στα ξεσπάσματα κτηνώδους (πάντα όμως αδικαιολόγητης φιλμικά) βίας του.
> Η φίλη και κορυφαία oscarwatcher Sasha Stone, μαζί με μια παρέα blog reviewers, μίλησε μαζί του στο περιθώριο του TIFF. Η κοπέλα, δεν το συζητάμε, τον κοιτά και πνίγεται στο σάλιο της, όμως είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την ταινία ο ίδιος ο Gosling. Μιλά για my superhero movie, για την πλαγιαστική (twisted) αναφορά στις επικά ρομαντικές κομεντί του John Hughes, για τη σχέση του με τον (“genius”) Hefn, για την σκηνή ανθολογίας στο ασανσέρ (όλα τα λεφτά μαζί με εκείνη στο στριπτηζάδικο)…Οκ, αλλά δε τσίμπησα. Αυτή η α λα Mickey Rourke soft spoken sexy ομιλία και η μετά Steve Mac Queen αναφορά στο στήσιμο της ερμηνείας είναι πολύ γοητευτική και ενδεχομένως του χαρίσει ότι κατάφορα του ληστεύτηκε πέρυσι στο Blue Valentine. Όμως τόσο η ταινία, όσο και η ερμηνεία θέλουν να δειχτούν ως κάτι πολύ ανώτερο αυτό που πραγματικά είναι: Ούτε το In The Mood For Love για αποβράσματα είδα (που ούτε κι εκείνο μου άρεσε – sorry about that), ούτε ο Gosling είναι ο Xavier Bardem στο No Country for Old Men. Μην ξεχάσω να αναφέρω το μάλλον συνυποψήφιο (β΄ ρόλος) ανέλπιστο comeback του Albert Brooks. Οι υπόλοιπες παρουσίες (Mulligan, Perlman) απλό ντεκόρ.
> Το ενδεικτικά κορυφαίο το αναφέρει σχετικά με τη σκηνή στο ασανσέρ ο ίδιος ο Ryan στην ίδια συνέντευξη. Πήρε, λέει τηλέφωνο τον περιβόητο Gaspar Noe (το μεγαλύτερο σκηνοθετικό ταλέντο της τελευταίας 20ετίας), για να του πει πως έκανε την αντίστοιχη (βλ. κονιορτοποίηση κρανίου του φερόμενου ως βιαστή της Belluci στο gay night club) λήψη στο αριστουργηματικό Irreversible. Ο Noe του εξήγησε, αλλά και πάλι δεν μπορούσαν να την αντιγράψουν…(***1/2)
> Η φίλη και κορυφαία oscarwatcher Sasha Stone, μαζί με μια παρέα blog reviewers, μίλησε μαζί του στο περιθώριο του TIFF. Η κοπέλα, δεν το συζητάμε, τον κοιτά και πνίγεται στο σάλιο της, όμως είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την ταινία ο ίδιος ο Gosling. Μιλά για my superhero movie, για την πλαγιαστική (twisted) αναφορά στις επικά ρομαντικές κομεντί του John Hughes, για τη σχέση του με τον (“genius”) Hefn, για την σκηνή ανθολογίας στο ασανσέρ (όλα τα λεφτά μαζί με εκείνη στο στριπτηζάδικο)…Οκ, αλλά δε τσίμπησα. Αυτή η α λα Mickey Rourke soft spoken sexy ομιλία και η μετά Steve Mac Queen αναφορά στο στήσιμο της ερμηνείας είναι πολύ γοητευτική και ενδεχομένως του χαρίσει ότι κατάφορα του ληστεύτηκε πέρυσι στο Blue Valentine. Όμως τόσο η ταινία, όσο και η ερμηνεία θέλουν να δειχτούν ως κάτι πολύ ανώτερο αυτό που πραγματικά είναι: Ούτε το In The Mood For Love για αποβράσματα είδα (που ούτε κι εκείνο μου άρεσε – sorry about that), ούτε ο Gosling είναι ο Xavier Bardem στο No Country for Old Men. Μην ξεχάσω να αναφέρω το μάλλον συνυποψήφιο (β΄ ρόλος) ανέλπιστο comeback του Albert Brooks. Οι υπόλοιπες παρουσίες (Mulligan, Perlman) απλό ντεκόρ.
> Το ενδεικτικά κορυφαίο το αναφέρει σχετικά με τη σκηνή στο ασανσέρ ο ίδιος ο Ryan στην ίδια συνέντευξη. Πήρε, λέει τηλέφωνο τον περιβόητο Gaspar Noe (το μεγαλύτερο σκηνοθετικό ταλέντο της τελευταίας 20ετίας), για να του πει πως έκανε την αντίστοιχη (βλ. κονιορτοποίηση κρανίου του φερόμενου ως βιαστή της Belluci στο gay night club) λήψη στο αριστουργηματικό Irreversible. Ο Noe του εξήγησε, αλλά και πάλι δεν μπορούσαν να την αντιγράψουν…(***1/2)
> TIFF news flash: Με μεγάλη διαφορά από τα υπόλοιπα, δύο ταινίες έχουν κάνει τον μεγαλύτερο ντόρο. Είναι το The Artist για το οποίο προβλέπω αμέτρητες υποψηφιότητες και το νέο film του ξεχασμένου δικού μας Alexander Payne με την ερμηνεία καριέρας (μπλα μπλα) του Clooney. Οι Alps τα πήγαν καλά, διακρίνεται πάντως μια αίσθηση ότι οι σινεγραφιάδες εδώ δε θα ήθελαν αυτό το surreal oddball kitsch παιγνίδισμα του Dogtooth, να γίνει τρίτη φορά, γιατί καταλήγει μανιέρα.
Next Week: Μάλλον θα χρειαστεί να φάω το καπέλο μου για το Moneyball, που ανοίγει Παρασκευή ενώ θα χρειαστεί να πάω την Τίνα (check Episode 1) στο Lion King 3D. G.Z. βάλε καμιά στήλη- σταθερό banner ώστε να μην χάνεται το Toronto Connection αυθημερόν από προσώπου site. Και (αλλιώς δεν παίζω) βάλε και δική σου φωτό στα άρθρα σου – ξέρεις, αυτή με την Adrianna....
Next Week: Μάλλον θα χρειαστεί να φάω το καπέλο μου για το Moneyball, που ανοίγει Παρασκευή ενώ θα χρειαστεί να πάω την Τίνα (check Episode 1) στο Lion King 3D. G.Z. βάλε καμιά στήλη- σταθερό banner ώστε να μην χάνεται το Toronto Connection αυθημερόν από προσώπου site. Και (αλλιώς δεν παίζω) βάλε και δική σου φωτό στα άρθρα σου – ξέρεις, αυτή με την Adrianna....
gaRis
