The Bang Bang Club
του Steven Silver. Με τους Ryan Phillippe, Taylor Kitsch, Malin Akerman, Frank Rautenbach
Κίνδυνος για Ένα Κλικ
του zerVo
Μια φωτογραφία, λέει το γνωμικό, ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Τόσες είναι πολύ πιθανό να βγαίνουν από το μυαλό εκείνου που την κοιτάζει, την παρατηρεί, την μελετά με προσοχή, επιζητώντας να αποκωδικοποιήσει όλα όσα θέλει να εκφράσει ο φωτογράφος. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πόσες λέξεις μπορεί να χρειαστεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης, για να εκφράσει το πόνημα που πέτυχε, τινάζοντας απλά τον δείκτη του πάνω στο κουμπί της μηχανής, αφήνοντας έτσι το κλείστρο να ανοιγοκλείσει στιγμιαία και αποτυπώνοντας την στιγμή. Ειδικά αν εκείνη είναι τραβηγμένη με ρίσκο ζωής, στο μέσο ακριβώς της πυρκαγιάς του πολέμου.
Λίγο μόλις καιρό πριν την πτώση του Απαρτχάιντ στην Νότιο Αφρική, οι δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού, βρήκαν έναν αναπάντεχο σύμμαχο στην μάχη ενάντια στους επαναστάτες, τους μαχητές της φυλής Ινκάθα, ορκισμένης αντιπάλου του, σε διαδικασία απελευθέρωσης, Νέλσονα Μαντέλα. Μια ομάδα τεσσάρων ριψοκίνδυνων φωτορεπόρτερ, ρισκάροντας διαρκώς και επανειλημμένα τις ζωές τους, θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή του πυρός, τραβώντας πλάνα από τον εμφύλιο, φωτογραφίες που θα κάνουν τον γύρο του κόσμου, χαρίζοντας τους τις κορυφαίες δημοσιογραφικές τιμές.Όπερ σημαίνει, βραβείο Πούλιτζερ και αναγνώριση για τα μέλη της τετράδας που έμειναν στην ιστορία, γνωστοί με την επωνυμία The Bang Bang Club, που θα δει την - αιματοβαμμένη και συνήθως αποτρόπαιας όψης - δουλειά της να ποστάρεται σε όλα τα εξώφυλλα των σοβαρών εντύπων, δίχως όμως κανείς να έχει μπει βαθιά στην ψυχή τους για να αντιληφθεί πως νιώθουν την στιγμή του πονεμένου shooting. Αυτή ακριβώς την αίσθηση επιχειρεί να προσεγγίσει μέσα από τα πλάνα του, ο Νοτιοαφρικάνος Steven Silver, που δανείζεται στην αφήγηση του τεχνικές ρεαλισμού του Greengrass και του Meirelles, δίχως ποτέ όμως να φτάνει σε παρόμοια επίπεδα απόδοσης. Κι αυτό γιατί δεν παρουσιάζει τελικά μια ολοκληρωμένη άποψη του τιμ, αλλά περισσότερο μια συρραφή από σκετς των επιμέρους μελών που το συνθέτουν, τονισμένες μελοδραματικά φορτισμένες συγκινησιακά σε βαθμό υπερβολικό, που τσαλακώνει την αληθοφάνεια του πραγματικού γεγονότος.
Για πες: Ευθύνη που βαραίνει και τα πρόσωπα που ορίζουν το καστ, προεξάρχοντος του Ryan Phillippe, που για ακόμη μια φορά, δεν ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις ενός πρωταγωνιστικού ρόλου. Ο 37χρονος πια, μα ακόμη babyface Αμερικάνος, παλεύει με την προφορά των Αφρικάνερς, να αποδώσει την μορφή του φτωχού freelancer αρχικά, μα δοξασμένου κατοπινά ρεπόρτερ, που δεν διστάζει πουθενά προκειμένου να τραβήξει το τέλειο - όσο και πιο προκλητικό - πλάνο. Αντίθετα ο περίγυρος του, είναι αρκετά σοβαρότερος, διαθέτοντας άλλωστε και την αξάν των μπαφάνα, στο κτίσιμο του κουαρτέτου που λειτουργεί κάτω από τις οδηγίες της όμορφης - πλην καστανής αυτή τη φορά - αρχισυντάκτριας Malin Akerman.
Στις δικές μας αίθουσες, 22 Σεπτεμβρίου 2011 από την Strada
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική