του David Schwimmer. Με τους Clive Owen, Liana Liberato, Catherine Keener, Viola Davis, Noah Emmerich
Μάθημα πρόληψης...
του zerVo
Το Trust ανήκει στην κατηγορία εκείνη των ταινιών ακραία στενόχωρης αισθητικής, που υποχρεωτικά όμως, χάρη στο ζήτημα που επεξεργάζονται, θα πρέπει να παρακολουθούνται από το σύνολο μιας σύγχρονης φαμίλιας και κατοπινά να συζητιούνται από τα μέλη της, σε μια δημοκρατική στρογγυλή τράπεζα. Πολύ πριν το κακό και το ανεπανόρθωτο κτυπήσει την πόρτα της και ξεκινήσουν οι κλαυθμοί, οι οδυρμοί και οι εκδικητικοί όρκοι. Σε αυτό τον τομέα, αποφεύγοντας εντέχνως να κινηθεί διδακτικά, το φιλμάκι, που καλλιτεχνικά δεν λέει και πολλά πράγματα, πετυχαίνει να λειτουργήσει σαν καμπανάκι στην σκέψη παντός ενδιαφερομένου, μιας υπάρχουσας κοινωνικής μάστιγας, όπως είναι η παιδοφιλία.

Δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας θεατής, που να μην μπει κατ αυτό τον τρόπο στο πετσί του γονιού, επιθυμώντας να αντικρίσει τον παρανοϊκό με σπασμένα μούτρα, ως μια οφθαλμόν αντί οφθαλμού ανταπόδοση, στις ανώμαλες ορέξεις του. Για να σε προλάβω, δεν είναι αυτός ο σκοπός του Trust και από πολύ νωρίς διαφαίνεται πως η ταινία δεν διαθέτει τέτοιες αστυνομικές φιλοδοξίες. Αντίθετα, μέσα από μια οξύτατη αντιπαράθεση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο παιδί και στο γονιό, παλεύει να αναδείξει το πόσο ισχυρότερη είναι η πρόληψη από την γιατρειά. Ο διάσημος ως "Φιλαράκι Ρος" David Schwimmer, στην σκηνοθετική του προσπάθεια, εστιάζει πολύ περισσότερο στον ψυχολογικό παράγοντα του ζητήματος και στο πόσο επηρεάζει τις αντιδράσεις η ιδιοσυγκρασία του ρόλου, με την μικρή να εμφανίζει τις γνωστές επαναστατικές τάσεις της ηλικίας και τον μπαμπά να σκορπά ένθεν κακείθεν μύδρους, που δεν κατάφερε να προστατέψει το κοριτσάκι του.
Για πες: Μέσα σε ένα γαϊτανάκι όχι και λίγων σεναριακών ατελειών, οι δύο ερμηνείες των βασικών προσώπων της ιστορίας, δίνουν ένα ξεχωριστό ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο πόνημα, που δίχως αυτές, θα πελαγοδρομούσε στην λίμπο της μετριότητας. Ο Clive Owen, ευαίσθητος και συγκινητικός, μακρυά από τις γνώριμες δυναμικές του παρουσίες και η ταλαντούχα πρωτοφανέρωτη τινέιτζερ Liana Liberato, φτιάχνουν ένα ερμηνευτικό ντουέτο, που διατηρεί την δραματουργία σε αξιοπρεπή επίπεδα, εις μάτην των λουπ, που από ένα σημείο και μετά πέφτει το στόρι. Που έχει ως σημαντικότερη ατασθαλία του, την άοσμη, άχρωμη, ολοκληρωτικά αόρατη παρουσία - απουσία - της μάνας, που με την αδικαιολόγητα απόμακρη στάση της, λογικά πιστώνεται το μεγαλύτερο κομμάτι της ευθύνης για την ζημιά που υπέστη το παιδί. Άσχετα αν ούτε αυτός, ο δικαστικός, είναι ο στόχος ενός φιλμ, που στην πατρίδα του την Αμερική, την χώρα των ξερόληδων, προβλήθηκε ενώπιον παγωμένα άδειων καθισμάτων...
Στις δικές μας αίθουσες, 4 Αυγούστου 2011 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική