Ο Τζάνι κι οι Γυναίκες

του Gianni Di Gregorio. Με τους Gianni Di Gregorio, Valeria De Franciscis, Alfonso Santagata, Elisabetta Piccolomini


Ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχρινές...
του zerVo
Από την ρεαλιστική του όψη, είναι ενθαρρυντικό και ιδιαίτερα ευχάριστο να αντικρίζεις ένα άτομο, που μόλις έχει διαβεί το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, να συμπεριφέρεται με πάθος και σθένος εφήβου, λες και η καρδιά του εκφράζεται εντελώς διαφορετικά από την γεμάτη πλισέδες όψη του. Από την άλλη όμως υπάρχει μια έκδηλη μελαγχολία, σε όλη αυτή την απόπειρα υγιούς παλιμπαιδισμού κι επιστροφής στα χαμένα νιάτα, εφόσον ο θεατής γνωρίζει καλά πως ο εξηντάρης ήρωας, έχοντας ακούσει το καμπανάκι του αφέτη, έχει μπει ήδη στο τελικό βιράζ της ζωής του. Συνεπώς ο γεμάτος σεβασμό, νεότερος ηλικιακά περίγυρος του, θα του συμπεριφερθεί με αυτή την τεχνητή γλυκύτητα, που στην λογική του ολοζώντανου γηρασμένου, φαντάζει μαχαιριά, αφού με τίποτα δεν μπορεί να σκεφτεί πως θα φορέσει,τόσο νωρίς, το κοστούμι του απόμαχου...

Για τον εξηντάρη Τζάνι, από την στιγμή που συνταξιοδοτήθηκε, το ημερήσιο πρόγραμμα, είναι από καιρό προκαθορισμένο: Ξύπνημα πριν ο ήλιος να φέξει, προετοιμασία πρωινού για την πολυάσχολη κυρά, που λείπει από το σπίτι ολημερίς, λίγος καφές για την ατίθαση κόρη που δεν σηκώνει συμβουλές και κριτική και επίσκεψη στο χλιδάτο σπίτι της αιωνόβιας μαμάς του, που πάντοτε τον περιμένει όλο αγωνία, για να της ρυθμίσει την τηλεόραση.Κι όμως κάθε στιγμή της ρουτίνας διαθέτει και την ευχάριστη νότα της, την συνάντηση με την οικογενειακή οικονόμο, την βόλτα στους δρόμους της Ρώμης του θεόρατου σκύλου της γειτόνισσας, τις κρυφές ματιές πίσω από τον πάγκο της περιπτερούς...

Κοινό στοιχείο όλων αυτών των εκτός φαμίλιας κυριών? Στην σκεπτική του Γιαννάκη είναι πανέμορφες, θεές και του εξάπτουν σε τέτοιο βαθμό την ερωτική φαντασία, που τις ονειρεύεται ακόμη και στον ύπνο του, να του χαϊδεύουν τα (flat top παρακαλώ) μαλλιά και να του ψιθυρίζουν γλυκόλογα στο αυτί. Ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχρινές, αδύνατες, χοντρές και το κυριότερο οποιασδήποτε ηλικιακής βαθμίδας, οι κυρίες με τα τονισμένα στήθη και τους καμπυλωτούς γοφούς, δεν υπάρχει δευτερόλεπτο να μην κυριαρχούν στον νου του μοναχικού φουκαρά. Μια ακόμη περίπτωση Κωνσταντάρα και Τρελοπενηντάρη, θα μου πεις. Όχι ακριβώς. Ο Τζάνι είναι ένας φιλήσυχος και διόλου γκροτέσκος τυπάκος, που σε κάποια στιγμή της ζωής του, ονειρευόταν να κάνει την επανάσταση του, να ξεφύγει από τα τετριμμένα. Ο ποδόγυρος απλά του συντηρεί αυτό το - καθώς φαίνεται ερειπωμένο όραμα - εν ζωή. Που ξέρεις, κάποια στιγμή, ίσως με την βοήθεια κάποια ουσίας (μακρυά από το Viagra, Ιωάννη) να γίνει πραγματικότητα...

Για πες: Γλυκόπικρη η τελική γεύση που σου αφήνει το χαμηλών τόνων πόνημα του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Gianni Di Gregorio, που όπως το συνηθίζει κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ιστορίας του. Πικρή με την έννοια των λιγοστών, έως ανύπαρκτων ευκαιριών που θα συναντήσει στο μέλλον του ο ήρωας, για να πραγματώσει την παραίνεση του κολλητού φιλαράκου και εξ ίσου κατά φαντασία γκομενιάρη, δικηγόρου Αλφόνσο. Γλυκιά όμως στο αντίκρυ ενός ηλικιωμένου με σακουλιασμένα μάτια και τρεμάμενα χέρια, που δεν αφήνει ούτε θηλυκή γάτα να διαβεί μπρος του, δίχως να γυρίσει να την κοιτάξει. Στον ρεαλισμό σου, δύσκολα δεν θα σκεφτόσουν, κοίτα τον βρωμόγερο. Το σινεμά σου δίνει να καταλάβεις πως δεν είναι τίποτα παραπάνω, από ένας ζωντανός άνθρωπος...






Στις δικές μας αίθουσες, 4 Αυγούστου 2011 από την Filmtrade

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική