Ντος Μια Ιστορία Αγάπης Απ' Την Ανάποδη
του Στάθη Αθανασίου. Με τους David Fernandez Fabu, Ines Castano, Μαρίνα Καλογήρου, Σταύρο Γιαγκούλη
Κόκκινη Βεντάλια
του zerVo
Κάπως έτσι συμβαίνει συνήθως. Από την στιγμή που το ζευγάρι χωρίζει με ένα στερνό αντίο και η ερωτευμένη μονάδα σπάει στα δυο, μόλις λίγο ο κουρνιαχτός καταλαγιάσει και ο άγγελος της λογικής εξομαλύνει τα πρώτα πάθη, παίρνει μπροστά εκείνος ο μηχανισμός της μνήμης, που σε ταξιδεύει από την ώρα του αντίο προς τα πίσω, για να θυμηθείς και πάλι τις όμορφες (και μη) στιγμές που έζησες στο πλάι του άλλου σου μισού. Κορύφωση και πιο διακριτή νότα της διαδρομής, με τεράστια διαφορά από την δεύτερη, εκείνη της γνωριμίας, του πρώτου γεια, του μοιραίου στιγμιότυπου που αποτελεί την αφετηρία, την έναρξη ενός έρωτα που γεννιέται με μύριες ελπίδες. Δοκίμασε να κάνεις αυτή την αντίστροφη διαδρομή. Ακόμη κι αν το φινάλε υπήρξε οδυνηρό, η τελευταία ανάμνηση, θα σου αφήσει ένα χαμογελάκι στο χείλος. Σαν κι αυτό που μου άφησε το Dos ρίχνοντας την αυλαία του...
Έχοντας μπερδέψει τις προτεραιότητες του, ο νεαρός μα φιλόδοξος σεφ Χέκτορ, δείχνει να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για την επαγγελματική του καταξίωση, παρά για την όμορφη Νέρεα, την γυναίκα που ολομόναχη κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους, τον περιμένει να επιστρέψει από την δουλειά. Σε μια άλλη γωνιά της πόλης ο Ιππόλυτος, Έλληνας ηθοποιός που δοκιμάζει την τύχη του στο εξωτερικό και η συνεσταλμένη Φαίδρα, μια τουρίστρια από την Αθήνα, γνωρίζουν τον απόλυτο έρωτα, πιστεύοντας πως οι δρόμοι τους δεν πρόκειται να χωρίσουν ποτέ.
Στην Βαρκελώνη, την πόλη που ο καθένας προέρχεται από άλλο τόπο γυροφέρνει η κάμερα, παρακολουθώντας τις παράλληλες διαδρομές των δύο ζευγαριών. Κοινό τους στοιχείο, που ο θεατής γνωρίζει - λίγο, πολύ - αποξαρχής, το γεγονός πως ο δεσμός αμφότερων, εδώ και καιρό, έχει σωθεί, έχει τελειώσει. Οι λόγοι κι αιτίες των διαζυγίων κοινότυποι και καθημερινοί. Απλή ασυμφωνία χαρακτήρων ή απλώς ο κτύπος στην καρδιά σταμάτησε να είναι έντονος. Τέλος! Fin! Και τώρα τι μένει που η αγάπη πέθανε νωρίς? Οι μικρές μικρές φωτογραφίες της γεμάτης λάγνες αγκαλιές πορείας των αντρόγυνων, οι θύμησες μιας σχέσης που ξεκίνησε με όνειρα χίλια. Προσαρμοσμένα πάνω σε ένα πολύχρωμο και ενίοτε θολό όχημα, που βαδίζει πάνω σε μια ράγα με αντίστροφη πορεία από την κανονική, τα χαρακτηριστικότερα κλικ των δύο φτερουγισμάτων, σε παίρνουν μαζί τους σε μια κούρσα γεμάτη λογική κι ευαισθησία. Τα τοιχώματα της τροχιάς, ο εξαιρετικά καταρτισμένος καλλιτεχνικά σκηνοθέτης Στάθης Αθανασίου, έχει φροντίσει να τα διανθίσει με έντονη και διόλου διακριτική ποιητικότητα και συμβολισμούς, με γκράφιτι, απότομoυς λυγμούς πιάνου και θεατρικές αλληγορίες, τονίζοντας τις εντάσεις, τις ανηφοριές, τις μεταπτώσεις μιας ιστορίας αγάπης. Συνέπεια τούτου είναι να δημιουργήσει ένα υπέροχο οπτικά άλικο pericon, σαν κι αυτό που παίζει στα δάκτυλα η γητεύτρα του φλαμένγκο, κρύβοντας με τους κώδικες της το πρόσωπο κι αφήνοντας να φανεί μόνο η πλανεύτρα ματιά της. Μια βεντάλια που ανοίγει με επιδεξιότητα τραβώντας σου αρχικά το βλέμμα, εντυπωσιάζοντας σε δίχως άλλο, καλύπτοντας όμως συνάμα λάθη και ατέλειες του εγχειρήματος.
Για πες: Όπως την άνιση δυναμική των δύο ιστοριών και την ακόμη ανισότερη παρουσίαση των υποκειμένων. Τα αρσενικά παίζουν πολύ περισσότερο στην αρένα, από τα γυναικεία, που φαντάζουν διάφανα και αόρατα. Και που στην τελική ανάλυση δεν τους αξίζει - ειδικότερα στο ελληνικό σκέλος του έρωτα - τόση σημασία, τόσος καημός, ούτε τόσες υποσχέσεις. Απεναντίας το ευαίσθητο τμήμα της ψυχής των Ρωμαίων εκτίθεται πιότερο από το σύνηθες, κάτι που μπορεί στις μέρες μας να είναι και αλήθεια - πιθανόν - ίσως όχι όμως σε τέτοια μεγάλη απόσταση από τις σκληρόκαρδες Ιουλιέτες. Που εδώ φορούν τις μάσκες της εκφραστικότατης Ines Castano και της εσαεί μελο-λαμπετίζουσας Μαρίνας Καλογήρου, έχοντας απέναντι τους αντίστοιχα τον Fernandez Fabu και τον Σταύρο Γιαγκούλη, με τον πρώτο να κερδίζει με άνεση - και κάπως αβανταδόρικα - το χειροκρότημα, σε μια πολυεπίπεδη εμφάνιση, αντιθέτως με τον δικό μας ζεν πρεμιέ, που (και σεναριακά) χάνει την ευκαιρία να αναδειχτεί σε κορυφαία περσόνα, αυτής της παραμυθένιας αφήγησης της πραγματικότητας.
Στις δικές μας αίθουσες, 1 Σεπτεμβρίου 2011 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική