Movies Ltd

Ούτε συζήτηση. Η κωμωδία του καλοκαιριού. Και έξυπνη και ανατρεπτική και κεφάτη και διασκεδαστική και με παρουσίες που θα σου κάνουν κλικ και θα θυμάσαι για καιρό. Τελικά το σινεμά και ιδιαίτερα εκείνος ο τομέας του που καλείται να σου προκαλέσει το γέλιο, διέπεται από τον κανόνα της απλότητας. Αρκεί μια ιδέα κοινή, καθημερινή, να την διανθίσεις με δυο, τρία πονηρά, πιπεράτα και σκαμπρόζικα ανέκδοτα κι αυτό είναι όλο, Ούτε βλακώδεις γκριμάτσες, ούτε σλάπστικ που ήταν της μόδας μια φορά κι έναν καιρό. Α, και ένας υποτυπώδεις έλεγχος για να μην ξεφύγει το πράγμα και το σεξιστικό καταντήσει χυδαίο. Και το Horrible Bosses, από την αρχή το αντιλήφθηκα πως θα τηρήσει τις ισορροπίες. Πάμε λοιπόν το παραμύθι από την αρχή, με τις τέσσερις λεξούλες, που όπως φαίνεται, θα καθορίζουν από τούδε και στο εξής, την έννοια της καλής αμερικάνικης εμπορικής κομεντί. Ήταν τρεις καλοί φίλοι...

Πρώτος πηγαίνει στην δουλειά του ο Νικ και τελευταίος φεύγει, έχοντας βάλει σαν στόχο, να κερδίσει επάξια με τον κόπο του, την θέση του Αντιπροέδρου. Τροχοπέδη στα όνειρα του, μονίμως στέκεται ο Πρόεδρος της εταιρείας, που δεν του δίνει την παραμικρή ευκαιρία να αναρριχηθεί επαγγελματικά. Πάντοτε ήθελε ένα δικό του ιατρείο ο συνεσταλμένος Ντέιλ, μα το σχέδιο του ναυάγησε νωρίς, γι αυτό τώρα αρκείται να υπομένει τις προσταγές της οδοντογιατρίνας εργοδότριας του, που δεν περνάει λεπτό να μην τον παρενοχλήσει σεξουαλικά. Αντίθετα ο τρίτος της παρέας, ο Κερτ, τα πηγαίνει μια χαρά με το δικό του μπος, που κυριολεκτικά τον έχει σαν δεξί του χέρι, τον αισθάνεται σαν γιο του. Μια αναπάντεχη καρδιακή προσβολή όμως, θα στείλει το αφεντικό στον άλλο κόσμο και στην θέση του θα τοποθετήσει τον κοκαϊνομανή, τεμπέλη, γυναικά και άσωτο κληρονόμο του. Πρόβλημα...

Έχει φτάσει δηλαδή εκείνη η οριακή στιγμή και για τους τρεις κολλητούς, που αντιλαμβάνονται την εργασία τους ως κάτεργο. Η πρώτη σκέψη που θα έπρεπε να τους περνά από το νου είναι η παραίτηση. Για να γίνει παιχνίδι όμως, η αντίδραση τους θα είναι πολύ διαφορετικότερη. Θάνατος στ' αφεντικά και μάλιστα κυριολεκτικά. Δίχως να εκπονήσουν το παραμικρό πλάνο δράσης, ακούγοντας τις παραινέσεις ενός συμβουλάτορα μαφιόζου της κακιάς ώρας - χαρακτήρας φόρος τιμής στον The Wolf του Pulp Fiction, παιγμένος αριστοτεχνικά από τον μεγάλο Foxx - θα κάνουν ότι κατεβάσει η κουτή γκλάβα τους, προκειμένου να βγάλουν από την μέση αυτούς που τους καταδυναστεύουν. Φυσικά αν υπήρχε και η παραμικρή εξυπνάδα στο κενό μυαλό της τριπλέτας, πολύ δύσκολα θα κάναμε λόγο για αστεία φάρσα της προκοπής. Συνεπώς αυτό το κουτοπόνηρο υφάκι, του φουκαρά πλην όμως ξερόλα, που την μια στιγμή δηλώνει θαρραλέος και την αμέσως επόμενη τρέμει ακόμη και το ουρλιαχτό της γάτας, όχι μόνο έχει πέραση, αλλά ανεβάζει και το κέφι στην πλατεία κατακόρυφα. Άσε που ο ντιρέκτορας Seth Gordon, ελέγχει επιδέξια τον βασικό θεματικό σπινθήρα, όντας συνάμα τυχερός, που οι παρεΐστικες ιδέες του Michael Markowitz, ουδέποτε στερεύουν, αντίθετα την ώρα που περιμένεις την λογική κοιλιά, η έμπνευση ανεβάζει στροφές κρατώντας την διάθεση σταθερά ευχάριστη μέχρι το φινάλε.

Για πες: Το κόλπο εντέλει με την συντροφιά των τριών που βρίσκεται ως δια μαγείας σε αδιέξοδο έχει πέραση. Κι αν την κομπανία υποστηρίζει ερμηνευτικά, μια ομάδα ηθοποιών με τέτοια ικανή χημεία μεταξύ της, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των Bateman - Sudeikis και Day, τότε είναι δεδομένα και το αποτέλεσμα αξιοπρεπές. Πόσο μάλλον όταν το μοντέρνο Τρίο Στούτζες περιστοιχίζεται από απίθανους ρολίστες που κάνουν τα πάντα για να τους αποδοθεί το επίθετο σαδιστικοί, ώστε να ξυπνήσουν τα φονικά ένστικτα των υφισταμένων τους, σαν τον εκφραστικό Spacey, τον έντεχνα αλλοπρόσαλλο Farrell και την σέξι - έκπληξη - καστανή - όχι ηλίθια Aniston. Ποιος στο τέλος θα βγει κερδισμένος? Είναι εξίσου απλό, αυτός που έχει τον νόμο με το μέρος του. Πως λέει το σύνθημα για το δίκιο του εργάτη? Αυτό ακριβώς. Ακόμη και η κωμωδία, η μαύρη η κατάμαυρη, δείχνει ποιος εντέλει θα επικρατήσει του - συνήθως άνισου - αγώνα...