Τεκμήριο Ενοχής

του Tony Goldwyn. Με τους Hilary Swank, Sam Rockwell, Minnie Driver, Juliette Lewis, Melissa Leo, Peter Gallagher


Σύγχρονος Ντρέιφους...
του zerVo
Μια φορά κι έναν καιρό, το είδος με την κάπως βαριά μαρκίζα, δικαστικό δράμα, που περιέγραφε τους θρύλους και τα κατορθώματα επιφανών συνηγόρων στο τερέν του δικαστηρίου, ήταν από τα πλέον δημοφιλή στην συνείδηση του κοινού και από εκείνα που ανέβαζαν σε πολύ υψηλά επίπεδα την συγκινησιακή του φόρτιση. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε σαφώς η αμφισβήτηση προς το σύστημα δικαίου της αμερικής, που τροφοδότησε με αμέτρητα σενάρια τα στούντιο, προς τέρψη των θεατών, που διψούσαν για μοντέρνες φιλμικές υποθέσεις Ντρέιφους. Ακόμη κι αν το genre πλέον δεν υφίσταται, εντούτοις αραιά και που κάποιες αξιόλογες φιλμικές δικογραφίες κάνουν την εμφάνιση τους, για να αναπολούμε - καλή ώρα - τίποτα 12 Ένορκους και To Kill A Mockingbird...

Δύο ολόκληρα χρόνια μετά την στυγερή δολοφονία μιας μοναχικής γυναίκας, από έναν παρανοϊκό φονιά, οι αρχές του επαρχιακού Αιρ της Μασαχουσέτης, θα προσάγουν σε δίκη με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση έναν από τους πιο γνωστούς αλήτες της περιοχής, τον Κεν Γουότερς. Η ομόφωνη απόφαση των ενόρκων θα υποδείξει την ενοχή του και η τιμωρία θα είναι σκληρή, αλλά και αναμενόμενη: Ισόβια δεσμά! Μια ενοχή που η αδελφή του, Μπέτι Αν, ουδέποτε πίστεψε, υποστηρίζοντας την αθωότητα του και υποσχόμενη να κάνει ότι περνά από το χέρι της για να τον απελευθερώσει. Μέχρι και να φοιτήσει στην Νομική σχολή, προκειμένου να αποκτήσει δικηγορικό πτυχίο και να ζητήσει αναψηλάφιση, μιάμιση δεκαετία μετά τον εγκλεισμό του στην φυλακή.

Πρόκειται για μια από τις διασημότερες περιπτώσεις πλάνης στα δικαστικά χρονικά των ΗΠΑ και εκείνη που ίσως εμφανίζει στην εξέλιξη της ακρότητες, που αν δεν βασίζονταν σε αληθινά περιστατικά, δύσκολα θα ήταν πιστευτές από τον παρατηρητή τους. Όχι τόσο για την επιλογή της αστυνομίας και της εισαγγελίας να κατηγορήσει ευθέως έναν εύκολο στόχο, εξαιτίας του άσχημου πρότερου βίου του, αλλά κυρίως λόγω της εμμονής και της πίστης της στενότερης συγγενούς του, στο να του ξεπλύνει τα τεχνηέντως ματωμένα του χέρια. Λογικό είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του σεναρίου να εστιάζει στην προσωπικότητα της Γουότερς και στην μέθοδο που ακολούθησε μέχρις ώτου βρει τα στοιχεία εκείνα που ακράδαντα θα αποδείκνυαν την αλήθεια και λιγότερο στον άδικα φυλακισμένο άντρα, που πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του πίσω από τα κάγκελα, περιμένοντας ένα θαύμα. Το φιλμ του Tony Goldwyn - γνωστή αχώνευτη δευτεραγωνιστική φάτσα - έχει δύο προσωπικότητες. Στην πρώτη πράξη, το δικαστικό θρίλερ, διαθέτει παλμό, ψυχή και ενδιαφέρουσες ιδέες, που πραγματώνονται δια μέσου των χρονικών πέρα δώθε, στα τραυματικά ανήλικα χρόνια των δύο αδελφών. Στην δεύτερη όμως, το τέμπο πέφτει κατακόρυφα, συμπαρασύροντας και την έμπνευση, με συνέπεια το αποτέλεσμα να ρηχαίνει όσο πλησιάζουμε στο έτσι κι αλλιώς γνωστό φινάλε...

Για πες: Αναμφίβολα η παρουσία τόσων πολλών Όσκαρς (βραβείων και υποψηφιοτήτων) στο πρωταγωνιστικό επιτελείο, ανεβάζει τον ποιοτικό πήχη του Conviction, πολλές σκάλες παραπάνω από αυτό που πραγματικά ανήκει. Για να πω την αλήθεια θα περίμενα μια συνάντηση της 2 στα 2 Hilary Swank, με τον πλέον αδικημένο σύγχρονο performer Sam Rockwell, σε μια πιο κοινωνικού χαρακτήρα δημιουργία, που αμφότεροι θα είχαν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν ευρύτερα το μοναδικό τους τάλαντο. Δεν είναι κακοί, αντιθέτως. Δεν βαδίζουν όμως στα γνώριμα υψηλά υποκριτικά τους στάνταρντς, πιθανώς παρασυρόμενοι από την επίπεδη εξέλιξη του Τεκμηρίου Ενοχής, που πιθανόν στα χέρια ενός πιο φρέσκων ιδεών δημιουργού, σαν τον Tony Gilroy φερειπείν, θα ήταν σημαντικά ποιοτικότερο...






Στις δικές μας αίθουσες, 23 Ιουνίου 2011 από την Spentzos


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική