Movies Ltd

Δεν είναι πρωτότυπο, ούτε πρωτοφανέρωτο. Το έχεις ξαναδεί, οπότε αν κάτι κάνει την διαφορά, αυτό αποκαλείται σκηνοθετική υπογραφή. Η κάμερα ενός Tarantino θα εστίαζε, στα σκάγια που καθηλώνουν στον λευκό τοίχο μιξαρισμένα αίματα και μυαλά. Η αντίστοιχη του Scorsese, θα ανέβαζε παλμούς, μετατρέποντας το δράμα σε αγωνιώδες θρίλερ. Η ματιά του Michod - τι τιμή για ένα παλικάρι από το Down Under, να μπλέκει ανάμεσα στα μεγαθήρια - επιλέγει μια διαφορετική μέθοδο, πιο παλιομοδίτικη, πιο χαμένη στην λήθη του κινηματογραφικού χρόνου, μα εξίσου ενδιαφέρουσα και κατά τόπους καθηλωτική. Μια σημείωση κράτα μόνο, που θα σου ανεβάσει ακόμη περισσότερο την εκτίμηση για την αντίληψη μιας προσωπικότητας, που το ονοματεπώνυμο θα ακούσεις πολλές φορές ξανά στο μέλλον. Η Αυστραλία είναι μια χώρα που ο Νόμος είναι απόλυτος κυρίαρχος και επιβάλλεται αδιακρίτως και ακαριαίως, περιορίζοντας σε πολύ χαμηλά νούμερα την εγκληματικότητα. Συνεπώς ότι παρακολουθείς στο Animal Kingdom, μην το συγχέεις με κάποιες παρόμοιες ιστορίες του Μπρούκλυν, που είναι πιθανόν να ζήσεις και λάιβ, αν περπατήσεις για λίγο τους σκοτεινούς του δρόμους. Στους αντίποδες είναι η εξαίρεση, γι αυτό και προκαλεί εντύπωση, πως απούσης πρωτότυπης εικόνας στο νου, τα καταφέρνει τόσο καλά ο Αυστραλός...

Και κάπως έτσι ξεκινά το παιχνίδισμα των υποψιών, που γεννιούνται στον μικρόκοσμο της επαρχιακής κωμόπολης, που όλοι είναι γνωστοί με όλους. Στο επίκεντρο των πάντων ένα πιτσιρίκι, που η ενηλικίωση του στον βούρκο, τον έχει μετατρέψει σε ένα κούφιο τομάρι. Μια κενή περιεχομένου προσωπικότητα, που συνειδητοποιώντας την αλήθεια που τον περιβάλλει, δεν αντιδρά, δεν κρατά την παραμικρή στάση. Αρκείται μόνο να ατενίζει θολά και άψυχα το καντράν του τηλεοπτικού του δέκτη. Φόνος - τηλεόραση, έγκλημα - τηλεόραση, αίμα - τηλεόραση. Αμηχανία και αποστασιοποίηση. Γι αυτόν δεν υπάρχει η παραμικρή αντίληψη αν όσα συμβαίνουν στον περίγυρο φορούν την μπέρτα του καλού ή του κακού, απλά συμβαίνουν. Δεν έχει άποψη ποιοι είναι οι ενάρετοι και ποιοι οι σατανάδες. Μην είναι τα αδέλφια της άπονης μητέρας και γιοι της στοργικής και στον δικό της κόσμο γιαγιάς? Μην είναι οι μπάτσοι, που με οποιονδήποτε τρόπο κοιτούν να μπουζουριάσουν τους παρανόμους? Κι εκεί διαφέρει η ιστορία, από κάθε άλλη που πιθανόν να έχει δει στο παρελθόν. Ο μικρός κινείται αψυχολόγητα υπέρ των δικών του ανθρώπων, δίχως να τον υποχρεώνουν οι δεσμοί αίματος. Ο μικρός κινείται αψυχολόγητα υπέρ της αστυνομίας, εφόσον δεν έχει κατανοήσει ποια αδικία ακριβώς καταδιώκουν. Το σημείο μηδέν, ο καταλύτης που θα ξυπνήσει στην ψυχή του το ένα και μοναδικό feeling, έχει να κάνει με το πρόσωπο που στην ζωή του, που φαντάζει διαφορετικό. Την αγαπημένη του. Και το αψυχολόγητο πλέον, λαμβάνει άλλο πρόσωπο, παίζει σε άλλη διάσταση.

Η αφήγηση του Michod, νεο νουαρίστικη και μουντή, σε νανουρίζει σε έναν παλμό που δεν είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις. Όπλο της η ερμηνεία ενός άμαθου νέου ηθοποιού, introduction τον αναφέρει το κρέντιτ, που λεπτό με το λεπτό τα βάζεις μαζί του, πιστεύοντας πως η ουδετερότητα της θωριάς του, σου χαλάει την αίσθηση του Good Fellas που νομίζεις πως θες να παρακολουθήσεις. Κι όμως, αυτός ο Frecheville, δεν έχει στηθεί τυχαία έτσι αόρατος και άχρωμος. Η τελική σεκάνς που θα σου τσακίσει και το παραμικρό κοκαλάκι του αυχένα, εκεί που η ψυχή στριφογυρνά, κάτι που πιθανόν τελευταία φορά σε crime story να είχες νιώσει στον Departed - και αν - θα σου εξηγήσει παντοίω τρόπω γιατί το λυκάκι μέχρι ώρας δεν είχε εκδηλωθεί. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Ο νόμος της αγέλης. Που οι (αιώνιοι) δεσμοί της είναι κατά πολύ ισχυρότεροι των (μοντέρνων) φαμιλιάρικων...

Για πες: Στην ενδεχόμενη περίπτωση που το Animal Kingdom έφερε αμερικάνικη υπογραφή και δη γνωστού αστεράτου auteur, θα βρισκόταν δεδομένα μεταξύ των οσκαρικών υποψηφιοτήτων, καλύτερης ταινίας. Κι όχι της δεκάδας για να χωρέσουν όλοι οι καλοί, μα της πεντάδας, που ίσχυε μέχρι πρότινος. Ανταυτού στο Λος Άντζελες ταξίδεψε μόνο η συγκλονιστική grandma Jackie Weaver, χάρη στον τρόπο που χειρίστηκε την μητρική περσόνα που νιώθει τον ένα μετά τον άλλο, τους πυλώνες της ύπαρξης να γκρεμίζονται και καλείται να δείξει σθένος και υπερηφάνεια. Αδικία του οργανωμένου made in America συστήματος? Κουταμάρες για όσους κρατούν αγαλματένια στατιστικά. Εδώ ολάκερη εγχώρια διανομή, με κατάλογο δέκα φιλμς όλων κι όλων στη σεζόν, το έθαψε καλοκαιριάτικα, κάπου ανάμεσα σε άμμους και κουβαδάκια. Αν το αδικήσαν άπαντες το Χρίσμα, μην το πράξεις κι εσύ. Δες το οπωσδήποτε για να έχεις άποψη τουλάχιστον, όταν σε λίγο καιρό οι σινεφίλ παρέες σου μιλάνε για κάποιον Michod, να έχεις το σθένος να πεις πως τον γνωρίζεις. Και τον θαυμάζεις μάλιστα...