του John Carpenter. Με τους Amber Heard, Danielle Panabaker, Mamie Gummer, Jared Harris, Lyndsy Fonseca
Με Φθαρμένη Υπογραφή
του zerVo
Για κοντά δύο δεκαετίες, το όνομα του υπήρξε συνώνυμο του πρωτοποριακού κινηματογραφικού τρόμου. Σε τέτοιο βαθμό, που η υπογραφή του, πριν από τον τίτλο της εκάστοτε δημιουργίας του, της απέδιδε κύρος τέτοιου μεγέθους, ώστε ο θεατής γνώριζε εκ προοιμίου πως αυτό που θα παρακολουθούσε, δεν είχε καμία σχέση με τον σωρό. Το υπέγραφε ο John Carpenter, ο ζωντανός θρύλος. Τζίφρα, που με την πάροδο των 80s άρχισε με τον καιρό να ξεθωριάζει, απούσης πρωτίστως της γνώριμης ικανότητας του μετρ από το Κεντάκι, στις προχειροφτιαγμένες δουλειές που την έβαλε φαρδιά πλατιά, απόντος όμως και του ίδιου, που για μια δεκαετία, αποφάσισε να μείνει στο περιθώριο, κρίνοντας πως η ματιά του, δεν συνάδει με τις μόδες του genre. Ποτέ δεν πίστεψα την δικαιολογία του αγαπημένου σκηνοθέτη. Δυστυχώς όπως φαίνεται όμως, ούτε ο ίδιος φρόντισε να αυτοδιαψευστεί στην μεγάλη του επιστροφή...
Έχοντας μόλις βάλει φωτιά σε μια αγροτική κατοικία, δίχως εμφανή δικαιολογία και καταστρέφοντας την ολοσχερώς, η διαταραγμένη πνευματικά Κρίστεν, θα οδηγηθεί από τις αρχές στην κλινική ψυχικών νοσημάτων της κωμόπολης του Νορθ Μπεντ για να ακολουθήσει πρόγραμμα θεραπείας. Τρόφιμος πλέον της πτέρυγας ειδικών περιστατικών, μαζί με άλλες τέσσερις συνομήλικες της, η νεαρή κοπέλα, θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται την παρουσία μιας μυστηριώδους ύπαρξης στο θάλαμο της, που έχει την μορφή πτώματος σε βαριά αποσύνθεση.
Στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα είναι τοποθετημένη η ίντριγκα που αφηγείται ο Carpenter κι αυτό μάλλον σημειολογική σημασία έχει, σε σχέση με τον τρόπο αφήγησης του, που είναι παλιομοδίτικος, παλιοκαιρισμένος, εντελώς μπαγιάτικος. Η ατμόσφαιρα κτίζεται πάνω σε κενούς διαδρόμους φρενοκομείου, με τις σκιές και τα τρομάγματα των φλας του ζόμπι, να δημιουργούν τα μετρημένα στο ένα χέρι κοψοχολιάσματα. Ούτε η μελετημένη ηλεκτρονικά μουσική όμως, κύριο συνοδευτικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του μάστορα κάνει ποτέ την εμφάνιση της, ούτε η άνευρη ροή βοηθά στην ανάπτυξη ενός ψυχολογικού θρίλερ, υψηλής ποιότητας. Με δυο λόγια η απόσταση του ύφους του ιστορικού Halloween, με την κάπως πανομοιότυπη υπόθεση του The Ward, όσον αφορά στην μορφολογία των θυμάτων - με πρώτη πρώτη την Amber Heard, να παίζει την ζουρλή με την βλεφαρίδα στους τρεις πόντους - αγγίζει τα όρια της παρασάγγης...
Έχοντας μόλις βάλει φωτιά σε μια αγροτική κατοικία, δίχως εμφανή δικαιολογία και καταστρέφοντας την ολοσχερώς, η διαταραγμένη πνευματικά Κρίστεν, θα οδηγηθεί από τις αρχές στην κλινική ψυχικών νοσημάτων της κωμόπολης του Νορθ Μπεντ για να ακολουθήσει πρόγραμμα θεραπείας. Τρόφιμος πλέον της πτέρυγας ειδικών περιστατικών, μαζί με άλλες τέσσερις συνομήλικες της, η νεαρή κοπέλα, θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται την παρουσία μιας μυστηριώδους ύπαρξης στο θάλαμο της, που έχει την μορφή πτώματος σε βαριά αποσύνθεση.
Στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα είναι τοποθετημένη η ίντριγκα που αφηγείται ο Carpenter κι αυτό μάλλον σημειολογική σημασία έχει, σε σχέση με τον τρόπο αφήγησης του, που είναι παλιομοδίτικος, παλιοκαιρισμένος, εντελώς μπαγιάτικος. Η ατμόσφαιρα κτίζεται πάνω σε κενούς διαδρόμους φρενοκομείου, με τις σκιές και τα τρομάγματα των φλας του ζόμπι, να δημιουργούν τα μετρημένα στο ένα χέρι κοψοχολιάσματα. Ούτε η μελετημένη ηλεκτρονικά μουσική όμως, κύριο συνοδευτικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του μάστορα κάνει ποτέ την εμφάνιση της, ούτε η άνευρη ροή βοηθά στην ανάπτυξη ενός ψυχολογικού θρίλερ, υψηλής ποιότητας. Με δυο λόγια η απόσταση του ύφους του ιστορικού Halloween, με την κάπως πανομοιότυπη υπόθεση του The Ward, όσον αφορά στην μορφολογία των θυμάτων - με πρώτη πρώτη την Amber Heard, να παίζει την ζουρλή με την βλεφαρίδα στους τρεις πόντους - αγγίζει τα όρια της παρασάγγης...
Για πες: Αν μάλιστα απουσίαζε, το κάπως ανατρεπτικό φινάλε - που πιθανόν από κάποιους παρατηρητικούς να έχει προβλεφθεί νωρίς - η απογοήτευση μου θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ο 63άρης πια Carpenter, ατυχώς δεν στάθηκε στο ύψος του θεόρατου ονόματος του, προσφέροντας ένα μέτριο αποτέλεσμα, που εύκολα θα καταχωρηθεί στις πιο απρόσεκτες στιγμές της μεγάλης του καριέρας.
Στις δικές μας αίθουσες, στις 2 Ιουνίου 2011 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική