Movies Ltd

του Rob Marshall. Με τους Johnny Depp, Penelope Cruz, Geoffrey Rush, Sam Claflin, Astrid Berges-Frisbey, τον Keith Richards και τον Ian McShane

Caribbean Sparrow And The Holy Grail...

του zerVo

Επανεκκίνηση έλεγε το πρόγραμμα, περίμενα κι εγώ με αγωνία να δω τις καινοτομίες, που θα διαχώριζαν το πρώτο τεύχος των ανανεωτικών Pirates Of The Caribbean, από την σαρωτική σε όλους τους τομείς τριλογία. Φυσικά δεν ανέμενα τίποτα συγκλονιστικές αλλαγές στην δομή του προϊόντος, ούτε στην συνταγή της επιτυχίας που εξ ορισμού είναι προδιαγεγραμμένη, είχα όμως μια κρυφή ελπίδα, πως θα δήλωνε παρόν ο σπινθήρας που θα αναζωογονούσε το ενδιαφέρον του franchise. Πέρα από την πενιχρή ανταπόκριση του φιλμ στις λογικές απαιτήσεις μου, είχα να αντιμετωπίσω και το γνώριμο ζόρι του σεναρίου, που εμμένει στην προβλέψιμα απρόβλεπτη στάση και αντίδραση των βασικών του χαρακτήρων. Συνεπώς μετά την πολλοστή - μην πω αμέτρητη - φορά, που οι αλλοπρόσαλλοι ήρωες, άλλαξαν στρατόπεδο, διαταράσσοντας με αλλεπάλληλες ανατροπές τις επί της οθόνης συμμαχίες και μεταφέροντας την τρικυμία από την θάλασσα της Καραϊβικής στο μυαλό μου, έφτασα στα όρια μου. Κοινώς εξαντλήθηκα Καπετάν Ιάκωβε...

Έχοντας καταφέρει μόλις να το σκάσει από την φυλακή του Λονδίνου που κρατείται με την βαριά κατηγορία της πειρατείας, ο διαβόητος Τζακ Σπάροου, έχει ήδη σχεδιάσει στο μυαλό του το επόμενο υπερπόντιο ταξίδι του, προκειμένου να ανακαλύψει την τοποθεσία που κρύβεται η πηγή της αιώνιας νιότης. Την λεπτομέρεια που δεν είχε υπολογίσει, πως δεν έχει στην κατοχή του σκαρί για να το πραγματοποιήσει, θα την ξεπεράσει πανεύκολα, από την ώρα που θα συναντήσει ξανά την σπανιόλα Αντζέλικα, μια αγαπημένη από το παρελθόν, που θα τον πάρει μαζί της στην κορβέτα του, εν αγνοία του, πατέρα της, φόβου και τρόμου των θαλασσών, Μαυρογένη.

Κι έτσι η πλωτή κούρσα για το ποιος θα φτάσει πρώτος στο τρεχούμενο νερό, που όποιος το πιει ποτέ του δεν γερνά, ξεκινά, με τον αγαπημένο μας πειρατή να μην την διανύει μόνος όπως αρχικά φανταζόταν, αλλά έχοντας αμέτρητους μνηστήρες να κοντράρει. Συμπεριλαμβανομένου και του παλιού άσπονδου φίλου Μπαρμπόσα, που φορώντας πλέον την ρεντιγκότα του βασιλικού ναυτικού, έχει στην κατοχή του όλα τα επίσημα μέσα για να κόψει το νήμα πρώτος, αλλά και των Ισπανών θαλασσοπόρων, που δύσκολα μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει τα ταχύτατα τρικάταρτα τους. Κανένας από τους ουκ ολίγους διεκδικητές του μαγικού υγρού όμως, δεν διαθέτει την πονηριά και την ναυτική καπατσοσύνη του Σπάροου, που είτε με τον καλό τρόπο, είτε με τον πλάγιο, θα στρίψει πρώτος στην τελική ευθεία. Ο τερματισμός όμως είναι πολύ μακρυά και οι παγίδες που κρύβει μέχρι το φώτο φίνις είναι αμέτρητες!

Αρχικά στην απόπειρα εντοπισμού των διαφορών, η πιο σημαντική έχει να κάνει με την οριστική απόσυρση της δευτερεύουσας ιστορίας του ρομάντζου ανάμεσα στην Knightley και τον Bloom, που πραγματικά λείπει. Ο βασικός λόγος ύπαρξης της στα τρία προηγούμενα τεύχη, δεν ήταν τόσο γιατί το κοινό δεν έκανε δίχως αυτούς, αλλά γιατί έσπαγε τρόπον τινά την συνεχή παρουσία του τρελομάτη Τζακ, από το πρώτο πλάνο, κάτι που εδώ δεν συμβαίνει, με συνέπεια ο πειρατής να μην απουσιάζει ούτε από μισό καρέ, συνεπώς από ένα σημείο και μετά να τον βαριέσαι. Το ντουέτο των σεναριογράφων, κατανόησε αυτό το μισμάτς και πρόσθεσε στην εξέλιξη το ρομαντζάκι, που πλασάρεται δια μέσου της πιο εφετζίδικης σεκάνς του φιλμ, στον όρμο των Σειρηνών, αυτό συμβαίνει όμως πάρα πολύ αργά χρονικά, σε στιγμή που ο θεατής να μην έχει άλλο χώρο στο νου, για να το χωρέσει.

Η δεύτερη πασιφανής αλλαγή, έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης του δημιουργού Rob Marshall, που είναι αξιόλογος στο κτίσιμο ατμόσφαιρας, η οποία όμως ελάχιστα μυρίζει ιώδιο και αλμύρα. Κατόπιν του εντυπωσιακού πράγματι ίντρο - που με έφτιαξε δεν το κρύβω - που λαμβάνει χώρα στην έξοχα κτισμένη στο στούντιο Λόνδρα και πριν το καταιγιστικό φινάλε, που εκτυλίσσεται πάνω στην καταπράσινη ατόλη, τα εν πλω πλάνα είναι τόσο λίγα, που δεν δικαιολογούν τον τίτλο On Stranger Tides. Ούτε ναυμαχίες, ούτε κανονιές, ούτε ακροβασίες με τα σκοινιά, ούτε μεταφυσικά τέρατα να αναδύονται από τον πυθμένα. Ανταυτού θα παρακολουθήσεις αθροιστικά περισσότερο από ένα μισάωρο ξιφομαχιών, με τις κλαγγές των μετάλλων να πέφτουν ρυθμικά κάτα τέτοιο τρόπο, που είναι πιθανόν να σε υπνωτίσουν. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά αν χάσεις μισό λεπτό ίντριγκας, δεν θα γνωρίζεις πλέον, ποιος είναι με ποιον στην εξέλιξη.

Για πες: Επ ουδενί δεν διανοούμαι να πω πως οι νέοι Πειρατές, δεν είναι μια καλογυρισμένη περιπέτεια, από αυτές που ο σινεφίλ πληρώνει αδρά για να χορτάσει υπερθέαμα. Εύκολα μπορώ να υποστηρίξω όμως, πως είναι το πιο αδύναμο τσάπτερ του σίριαλ, που μου δημιούργησε και μια μίνι αρνητική προκατάληψη για την συνέχιση της. Ευθύνη που βαρύνει τους πάντες. Από το παραγωγό Bruckheimer, που δεν αντιλαμβάνομαι τον λόγο της μη θεματικής συνέχισης από εκεί που είχε σταματήσει, στον σούπερ σταρ Johnny Depp, που δεν φρόντισε να ανανεώσει με καινούργια τρικ την περσόνα του και από τους χαλαρούς συμπαίκτες του, με ειδική αναφορά στην Penelope, που ο ρόλος της είναι παντελώς αδιάφορος, μέχρι την σεναριακή έμπνευση που δεν κατανόησε, πως η πολυπλοκότητα λειτουργεί πλήρως δυσπεπτικά. Εξαίρεση? Δεδομένα ο Rush, που ακόμη και να κοιμάται αν τον βλέπεις σολάρει και ο μυθικός Rolling Stone, που μέσα στην μονόλεπτη παρουσία του, προλαβαίνει να εκστομίσει την ατάκα της ταινίας!

Στις δικές μας αίθουσες, 19 Μαΐου 2011 από την Feelgood

Rewind /// Trailer - Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides