Movies Ltd

Όχι βέβαια. Δεν είναι αυτός τρόπος για να θέσεις ειρηνευτικές βάσεις, ούτε καν για να εξομαλύνεις ελαφρώς καταστάσεις. Από την στιγμή που παρουσιάζεις ένα χρονικό, βασισμένο σε πραγματικά - δεν έχω λόγο να διαφωνήσω - περιστατικά και παίρνεις αποκλειστικά και μόνο το μέρος της μιας παράταξης, προβάλλοντας την "δική" σου σαν ολόλευκο αμνό και την αντίπαλη σαν αιμοβόρο λύκο, το μόνο που δεν δικαιούσαι, είναι να προμοτάρεις εαυτόν, ως υπέρμαχο της κατάπαυσης των πυρών. Διότι όσο εύκολα αποκαλείς τον άλλο εγκληματία, άλλο τόσο εύκολα εκείνος θα σε πει τρομοκράτη, εσύ θα ανταπαντήσεις λέγοντας τον δολοφόνο και τότε η σύρραξη θα γενικευθεί. Ξεκινώντας λοιπόν, εντελώς λανθασμένα, υψώνοντας τύποις ψηλά το σύμβολο της ειρήνης, κατ ουσίαν όμως σπέρνοντας ένθεν κακείθεν προπαγανδιστικά ζιζάνια, είναι επόμενο το πόνημα σου, να πέσει στην παγίδα της αμφιβολίας. Από εκεί που δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις, καλή μου Miral...

Αμέσως μετά το πέρας του μεγάλου πολέμου, ένας από τους κερδισμένους στην ανακατανομή της γης ήταν το Ισραήλ, που κέρδισε την ανεξαρτησία του, περιορίζοντας τους Παλαιστινίους να ζήσουν σε μια στενή λωρίδα γης, πολύ μικρότερη από εκείνη που δικαιούνται. Προκειμένου να φτιάξει ένα σπίτι υποδοχής, των ορφανών παιδιών που έχουν χάσει τους γονείς τους στις χρόνιες ταραχές της Γάζας, η ουμανίστρια μάμα-Χιντ Χουσεινί, θα αφιερώσει την ζωή της όλη, στο κτίσιμο του ιδρύματος που θα τα μεγαλώσει με όραμα, θα τα εκπαιδεύσει σωστά και θα τα μετατρέψει σε σωστούς πολίτες. Ένα τέτοιο παιδί του πολέμου είναι και η Μιράλ, που έχασε πολύ μικρή την αποτρελαμένη από το φυλετικό μίσος μητέρα της και που μεγαλώνοντας, θα δώσει και την ψυχή της, για να εκδικηθεί την αδικία που γνωρίζει για δεκαετίες το έθνος της.

Ουσιαστικά πρόκειται για μια οπτικοποίηση των απομνημονευμάτων και του ημερολογίου, της αναγνωρισμένης διεθνώς Παλαιστίνιας συγγραφέως και δημοσιογράφου Rula Jebreal, που αφηγείται τις ζωές τεσσάρων γυναικών, υποχρεωμένων να λειτουργήσουν κάτω από τον δυσβάσταχτο ζυγό του εβραϊκού πολυβόλου. Μια χρονική διαδρομή που ξεκινά από τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948 και ολοκληρώνεται πέντε δεκαετίες μετά, όταν οι δύο μεριές υπέγραψαν σύμφωνο φιλίας, μια συνθήκη που ουδέποτε έλαβε σάρκα και οστά, με συνέπεια την γνωστή συνέχιση των εχθροπραξιών. Αρχής γενομένης από το περιμάζωμα από τους σκονισμένους δρόμους της πονεμένης Ιερουσαλήμ, μιας πενηνταριάς αθώων ψυχών, που μόλις γεύτηκαν το μπαρούτι του εχθρού και που στην πορεία ξεπέρασαν τις δύο χιλιάδες, η ιστορική ματιά περνά στους παράλληλους βίους δύο κυνηγημένων - από οικογένεια και σιωνιστικό κατεστημένο - παλαιστινίων, για να τερματίσει πάνω στο βλέμμα της εκπροσώπου της νέας γενιάς, που αντιλαμβάνεται πως μόνο μέσα από την σωστή παιδεία, μπορεί να υπάρξει φως στο βάθος του τούνελ.

Κάτι που μακάρι να είχε αντιληφθεί νωρίτερα και ο δημιουργός του έργου, ο έντονα πολιτικοποιημένος και με αξιόλογο σκηνοθετικό παρελθόν Julian Schnabel, που πιεσμένος για να προλάβει να δείξει τα πάντα μέσα στη δίωρη διάρκεια του έργου, μπλοκάρεται σε έναν αγχωμένο αγώνα δρόμου και χάνει τον πραγματικό του σκοπό, μπερδεύοντας το μήνυμα που επιθυμεί να αναδείξει. Ότι οι προοπτικές και το ταρακούνημα της κάμερας του νεοϋορκέζου με τις εβραϊκές (τάχαμου, ο αντικειμενικός παρατηρητής) ρίζες, ακολουθούν πιστά την γνώριμη τεχνική του, βοηθά στην ρεαλιστική απεικόνιση που επιθυμεί να αποδώσει στις εικόνες του. Μέχρι εκεί όμως. Ούτε η συνοχή ανάμεσα στα τρομακτικά άνισα δομημένα τσάπτερς του είναι η πρέπουσα, ώστε να παρουσιάζει ένα σταθερό και όχι ετοιμόρροπο αποτέλεσμα, ούτε όμως οι χαρακτήρες, μέσα στο καταιγιστικό πανδαιμόνιο, προλαβαίνουν να αναλυθούν σε τέτοιο βαθμό, που τουλάχιστον να αναδειχτεί η δραματικότητα του θέματος. Και σε αυτή την αποτυχία, δεν είναι άμοιρες ευθυνών οι ερμηνεύτριες των βασικών ρόλων, από την πιο έμπειρη Hiam Abbass, μέχρι την νεαρότερη Freida Pinto, που αποδίδουν τις ηρωίδες τους επιφανειακά και ελαφρώς άψυχα...