Τα Παιδιά Ενός Άλλου Θεού
του Miraz Bezar. Με τους Senay Orak, Muhammed Al, Hakan Karsak
Αδικία...
του zerVo
Έχουν μια επιδεξιότητα οι γείτονες μας οι Τούρκοι, ακόμη κι αν στις δημιουργίες τους εμφανίζουν κραχτές αδυναμίες, να φτιάχνουν εικόνες που δεν τις ξεχνάς εύκολα. Στιγμές που αποτυπώνονται στο μυαλό, λόγω της ρεαλιστικής τους σκληρότητας για πολύ καιρό μετά την ώρα της πρώτης τους παρακολούθησης. Γιατί είναι λίγο απίθανο να ξεπεράσεις εύκολα την εικόνα του μικρού παιδιού, που κατουριέται στην θωριά του δολοφόνου των γονιών του ή του κοριτσιού με τα βρώμικα χέρια, από το ολοήμερο ψάξιμο στα εμετικά απορρίμματα, να φυτεύει λουλουδάκια στον αυτοσχέδιο τάφο του μικρού του αδερφού.
Επιστρέφοντας στο σπίτι τους στο Ντιγιαρμπακίρ, από γαμήλιο πανηγύρι, οι γονείς τριών ανήλικων παιδιών, θα πέσουν θύματα της παρακρατικής οργής των γκρίζων λύκων, ως τιμωρίας για την κρυφή επαναστατική τους δράση.Από την μια στιγμή στην άλλη, η Γκιουλίσταν κι ο Φιράτ, θα βρεθούν αδέκαροι, αβοήθητοι και ορφανοί, να πρέπει εκτός από τις ζωές τους που πρέπει να συντηρήσουν, να κρατήσουν ζωντανό και το νεογέννητο μωρό της ρημαγμένης φαμίλιας.
Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει να παραδεχτεί ακόμη κι ο πλέον αισιόδοξος γείτονας μας, πως η χώρα του πρέπει να επιλύσει αμέτρητα φλέγοντα ζητήματα που ζώνουν την καθημερινότητα της πατρίδας του, πριν καθορίσει τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του, για ένταξη στην Ένωση. Πίσω από την λαμπερή βιτρίνα της Πόλης και των αιγαιοπελαγίτικων πλούσιων θερέτρων, κρύβεται καλά μια απέραντη ζώνη, που τα πολιτικοκοινωνικά προβλήματα, δηλώνουν το παρόν σε ημερήσια διάταξη, την ίδια στιγμή που το κράτος, δηλώνει είτε αδυναμία αντιμετώπισης τους, είτε ανικανότητα ελέγχου της δράσης των υπαρχόντων τραμπούκων. Για ποιο κράτος δικαίου να μιλήσει κανείς, όταν περιπτώσεις παιδιών που βρίσκονται πεντάρφανα στους δρόμους, δεν φροντίζονται από διορισμένους λειτουργούς και αφήνονται στην μαύρη μοίρα τους, για να εξελιχθούν σε κλέφτες, φονιάδες ή πόρνες? Για ποιο κράτος δικαίου να μιλήσει κανείς, όταν φυλές που αναζητούν δημοκρατικές ελευθερίες, στα δημοκρατικά πλαίσια μιας χώρας, γίνονται βορά στις ορέξεις των φασιστών Μποζκουρτλάρ? Ο Bezar, φωτογραφίζει ένα υπαρκτό κομμάτι της σύγχρονης Τουρκίας, με τρόπο που κάνει σαφή την πλευρά που υποστηρίζει, κάτι που ελάχιστα όμως επηρεάζει την σκεπτική του θεατή, ο οποίος πείθεται πως στα βάθη της Ανατολίας, πραγματικά κάτι περίεργο τρέχει.
Επιστρέφοντας στο σπίτι τους στο Ντιγιαρμπακίρ, από γαμήλιο πανηγύρι, οι γονείς τριών ανήλικων παιδιών, θα πέσουν θύματα της παρακρατικής οργής των γκρίζων λύκων, ως τιμωρίας για την κρυφή επαναστατική τους δράση.Από την μια στιγμή στην άλλη, η Γκιουλίσταν κι ο Φιράτ, θα βρεθούν αδέκαροι, αβοήθητοι και ορφανοί, να πρέπει εκτός από τις ζωές τους που πρέπει να συντηρήσουν, να κρατήσουν ζωντανό και το νεογέννητο μωρό της ρημαγμένης φαμίλιας.Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει να παραδεχτεί ακόμη κι ο πλέον αισιόδοξος γείτονας μας, πως η χώρα του πρέπει να επιλύσει αμέτρητα φλέγοντα ζητήματα που ζώνουν την καθημερινότητα της πατρίδας του, πριν καθορίσει τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του, για ένταξη στην Ένωση. Πίσω από την λαμπερή βιτρίνα της Πόλης και των αιγαιοπελαγίτικων πλούσιων θερέτρων, κρύβεται καλά μια απέραντη ζώνη, που τα πολιτικοκοινωνικά προβλήματα, δηλώνουν το παρόν σε ημερήσια διάταξη, την ίδια στιγμή που το κράτος, δηλώνει είτε αδυναμία αντιμετώπισης τους, είτε ανικανότητα ελέγχου της δράσης των υπαρχόντων τραμπούκων. Για ποιο κράτος δικαίου να μιλήσει κανείς, όταν περιπτώσεις παιδιών που βρίσκονται πεντάρφανα στους δρόμους, δεν φροντίζονται από διορισμένους λειτουργούς και αφήνονται στην μαύρη μοίρα τους, για να εξελιχθούν σε κλέφτες, φονιάδες ή πόρνες? Για ποιο κράτος δικαίου να μιλήσει κανείς, όταν φυλές που αναζητούν δημοκρατικές ελευθερίες, στα δημοκρατικά πλαίσια μιας χώρας, γίνονται βορά στις ορέξεις των φασιστών Μποζκουρτλάρ? Ο Bezar, φωτογραφίζει ένα υπαρκτό κομμάτι της σύγχρονης Τουρκίας, με τρόπο που κάνει σαφή την πλευρά που υποστηρίζει, κάτι που ελάχιστα όμως επηρεάζει την σκεπτική του θεατή, ο οποίος πείθεται πως στα βάθη της Ανατολίας, πραγματικά κάτι περίεργο τρέχει.
Για πες: Βεβαίως ενώ η ιστορία του διαθέτει μια πολύ δυνατή, δραματική σεναριακή βάση, στην εξέλιξη οι εύκολες λύσεις που προκύπτουν, εν μέσω αμέτρητων συμπτώσεων, χαλούν σημαντικά τις ισορροπίες και διαταράσσουν την ρεαλιστική αισθητική. Εκεί παρεμβαίνει ως από μηχανής σωτήρας, η συγκλονιστική ερμηνεία της δεκάχρονης Senay Orak, που μέσα από το παγωμένα υγρό της βλέμμα, σου δίνει να καταλάβεις πως πραγματικά υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο, παιδιά και ενός άλλου, βασανιστή Θεού...
Στις δικές μας αίθουσες, 12 Μαΐου 2011 από την Rosebud
