Movies Ltd

Η περίπτωση αυτού του Bouchareb, μετά από κάθε καινούργιο πόνημα που παρουσιάζει, τείνει να εξελιχθεί σε ιδιαίτερα προβλέψιμη. Όχι πως ο αφρικάνος δημιουργός δεν κάνει καλές ταινίες, το αντίθετο θα υποστήριζα, μα οι προσταγές του μοντέρνου σινεμά, κάνουν λόγο για διεθνοποίηση του πολιτικού ή κοινωνικού μυνήματος που πηγάζει μέσα από το σελιλόιντ. Άποψη παγκοσμιοποίησης που ελάχιστα ακολουθεί ο ικανός Rachid, ο οποίος δογματικά γεμίζει τα κάδρα του, αποκλειστικά και μόνο με τα χρώματα της πατρίδας των γονιών του, της Αλγερίας, άντε και λίγο της γειτονικής ζώνης, με συνέπεια το προϊόν που προσφέρει με τον καιρό να φθίνει ενδιαφέροντος.

Ο μεγάλος, ο Μεσούντ, πολέμησε στο πλευρό των Γάλλων στα πεδία μαχών της Ινδοκίνας ως μισθοφόρος πεζοναύτης, έχασε το μάτι του και το μόνο που πήρε από την διοίκηση ήταν ένα παράσημο ανδρείας. Ο μεσαίος, ο Αμπντελκαντέρ, συνελήφθη στις ταραχές του Αλγερίου και για δέκα χρόνια σαπίζει στις γαλλικές φυλακές, περιμένοντας την ημέρα της εκτέλεσης του. Κι ο μικρότερος, ο Σαίντ, που από νωρίς είχε δείξει την έφεση του στην παρανομία, θα ξεσηκώσει την έρημη μάνα του, να μεταναστεύσουν, για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στην χώρα των αποίκων. Όταν τα τρία αδέλφια βρεθούν κάτω από δύσκολες συνθήκες και πάλι μαζί, θα ορίσουν έναν κοινό αγώνα, που θα έχει σαν μοναδικό στόχο την ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Μόνο τότε θα νιώσουν πραγματικά ελεύθεροι, τηρώντας την υπόσχεση που έδωσαν κάποτε στον γέρο πατέρα...

Με μια περιφερειακή ιστορία του αιματηρού αλγερινού πολέμου (1953-1962) που άφησε ανεξίτηλα σημάδια και στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, ασχολείται στο Hors La Loi ο Rachid Bouchareb, γνώριμος επικός υμνητής των κατορθωμάτων της πολύπαθης μεσογειακής χώρας, από την εποχή του Days Of Glory. Και ο γαλλοαλγερινός όχι απλά φροντίζει να υπενθυμίσει στους παλιούς και να γνωστοποιήσει στους νέους, στιγμές από τις μάχες που έδωσαν οι πρόγονοι του, στον αγώνα για την αυτοδιάθεση, αλλά τις τονίζει σε τέτοιο βαθμό που τα μισοεπουλωμένα τραύματα να ξαναματώσουν, προκειμένου να διατηρήσουν τον ξεσηκωμένο πατριώτη σε μια διαρκή εγρήγορση: Ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ! Ούτε καταλαγιάζει και προκειμένου τα μελλοντικά παιδιά του πονεμένου τόπου, να διατηρούν ακέραια τα δικαιώματα τους, πρέπει όλοι να είναι διατεθειμένοι ανά πάσα στιγμή να δώσουν την ζωή τους για τον κοινό σκοπό. Έστω κι αν πονέσουν στην θωριά της απώλειας ενός δικού τους ανθρώπου.

Για να αποδώσει όσο το δυνατόν πιο εύπεπτα τα επαναστατικά του πιστεύω, ο Bouchareb, χρησιμοποιεί σαν μπούσουλα την εξέλιξη του Coppollικού Godfather II, ακολουθώντας την τόσο πιστά, σχεδόν κατά γράμμα, που ο γνώστης θεατής εύκολα, μπορεί να προβλέψει την συνέχεια. Ο διωγμός από τα πάτρια εδάφη, το ξεκίνημα εκ του μηδενός, η πτώση στην παρανομία, η εκδίκηση μαχαίρωμα του Δον, η κόντρα με το κατεστημένο, τα ηθικά διλήμματα, το αδελφικό αίμα... Ίσως σε αυτή του την αφήγηση ο αξιόλογος δημιουργός, να έπρεπε να καθορίσει ως έναν και μοναδικό τον κεντρικό ήρωα, να ορίσει έναν αφέντη Κορλεόνε, που μέσα από τα μάτια του θα προχωρά η ίντριγκα και όχι να μοιράσει ισόποσα τις ευθύνες και στους τρεις αδελφούς, κάτι που πιθανότατα θα είχε εκτοξεύσει στα ύψη το δραματουργικό επίπεδο και την συγκινησιακή φόρτιση.