Είναι η τέταρτη φορά που ταξιδεύει στις Κάννες, με ιδιαίτερες φιλοδοξίες, ο σαραντάχρονος ναπολιτάνος Paolo Sorrentino, με τις τρεις προηγούμενες, όλο και να του έχουν κρύψει ένα μικρό δωράκι στις αποσκευές, που μπορεί να ακούει στο όνομα μέγα βραβείο της επιτροπής, δεν έχει καμία σχέση όμως με τον Παλμ Ντορ, που αποτελεί και την νούμερο ένα επιδίωξη του. Το This Must Be The Place, περιγράφει την οδύσσεια ενός ξεπεσμένου ρόκερ, από την Νέα Υόρκη μέχρι την μακρινή Γιούτα, στην απόπειρα αναζήτησης του Ναζί, που είχε υπό την εποπτεία του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, τον άρτι αποθανόντα πατέρα του. Απλά καλές οι πρώτες αντιδράσεις των παρευρισκομένων στην πρεμιέρα, με τον THR να κάνει λόγο για αδυναμία σωστής ισορροπίας ανάμεσα στην μεταμόρφωση του χαρακτήρα του Σεγιέν και στο δραματικό μπαγκράουντ του Ολοκαυτώματος και τον Guardian να συμφωνεί, πως η αναφορά στην εβραϊκή τραγωδία, δεν γίνεται με ιδιαίτερη επιτυχία. Από την πρώτη αγγλόφωνη περιπέτεια του ο Sorrentino, μόνο θετικές αναμνήσεις έχει, όπως ομολογεί στην συνέντευξη τύπου: "Η κινηματογράφηση στην Αμερική, την κατεξοχήν φιλμική χώρα, ήταν μια ενθουσιώδης εμπειρία. Το να χειρίζεσαι τον χώρο με την κάμερα, είναι πραγματικά εκπληκτικό. Όλοι μας είμαστε σαν μικρά παιδιά, που ανακάλυψαν έναν καινούργιο κόσμο. Η αρχική σεναριακή ιδέα ήταν να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο δύο μοιραίοι χαρακτήρες, ένας πρώην Ναζί και ένας πενηντάρης, που ακόμη όμως συμπεριφέρεται σαν παιδί."
Photo: Getty Images Europe / zimbio.com
Αναμφίβολα το μεγαλύτερο μερίδιο του χειροκροτήματος που απέσπασε το φιλμ, πηγαίνει στον πρωταγωνιστή του Sean Penn, που κάνει την πιο αστεία εμφανισιακά ερμηνεία της καριέρας του, αφήνει και πάλι όμως τα συγκλονιστικά σημάδια του στην ψυχή του θεατή. Ο τιμημένος με δύο όσκαρ - στις πέντε υποψηφιότητες του - ηθοποιός, μόνο καλά λόγια είχε να πει για την συνεργασία του με τον αναγνωρισμένο Ιταλό auteur: "Συναντηθήκαμε εδώ στις Κάννες το 2008, κατά την διάρκεια της απονομής των βραβείων, όπου εκείνος απέσπασε μια σπουδαία τιμητική διάκριση για το Il Divo. Νομίζω πως του είπα κάτι σαν, όποτε με χρειaστείς φώναξε με, οποιοδήποτε κι αν είναι το θέμα. Ένα χρόνο αργότερα είχα το σενάριο στα χέρια μου και βεβαίως δεν το σκέφτηκα στιγμή. Μαζί του είχα μια εγκάρδια κουβέντα για το πως θα πρέπει να αποδοθεί η κατάθλιψη στο πρόσωπο του Σεγιέν. Οι απόψεις του ήταν εξαιρετικές και πεντακάθαρες. Μοιάζαμε σαν εκείνος να παίζει το πιάνο κι εγώ να του γυρίζω τις παρτιτούρες. Ο Paolo διαθέτει μια πραγματικά μαγική δημιουργική ματιά."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική