Movies Ltd

Πρέπει κάποια στιγμή να το παραδεχτούμε. Τέτοιου είδους ζωντανές, βαριετοειδείς απονομές, δεν είναι το φόρτε μας. Ποτέ δεν ήταν δηλαδή, ακόμη κι όταν το χρήμα έρεε άφθονο, ώστε το θέαμα να προκαλέσει φαντασμαγορία σε εκείνον που το παρακολουθεί, εποχές που ο θεατής παρασυρόμενος από την κίτς πολυχρωμία και τα λαμπερά φώτα, ξεχνούσε ακόμη και τον λόγο που στρογγυλοκάθισε στην καρέκλα της πλατείας. Η νέα κατοχική τάξη πραγμάτων, με τις οικονομικές συντεταγμένες λιτότητας που καθόρισε, κατέστησε σαφές στην Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου - στο εξής διοργανωτές - πως η φτώχεια, δεν θέλει καλοπέραση, απλά λίγη έμπνευση ώστε το προιόν που θα παρουσιάσει, μαζί με την ανακοίνωση των θριαμβευτών της 2ης απονομής των annual awards, να είναι τουλάχιστον εύπεπτο προς εκείνον που το βλέπει. Για να πω την αλήθεια, πιστεύω πως οι υπεύθυνοι έκαναν ότι μπορούσαν. Για να είμαι τίμιος όμως και να αποκαλέσω την σεμνότατη τελετή έστω αξιοπρεπή, πρέπει να λησμονήσω πολλά, πάρα πολλά φάουλ...

Όπως επί παραδείγματι, ότι ακόμη κανείς, ούτε καν ο ίδιος που συνέγραψε την κάρτα με το όνομα / ονόματα, δεν γνωρίζει που απονεμήθηκαν τα βραβεία της κατηγορίας μοντάζ. Σε έναν? Σε δύο? Για σε τρεις νικητές, από ένα κομματάκι που αξίζει ο καθείς, ελέω αυτού που αποκαλούμε ισοψηφία? Και αν ισχύει το σενάριο γ', για ποιον λόγο, ο πρώτος βραβευθείς πήρε Ζολωτάκι, ο δεύτερος τίποτα και ο τρίτος ένα κινέζικο τανγκράμ από χαρτοπετσέτα, ευφυολόγημα του πιο κρύου εκ των δύο παρουσιαστών? Που δεν ήταν ο Χαραλαμπόπουλος... Τσιγκουνεύτηκε ολάκερος διάσημος οίκος τρία, τέσσερα ακόμη αγαλματάκια, ώστε να μην ξεμείνουμε στην πορεία? Μετρημένα είκοσι τσίμα τσίμα?

Για να πετύχει μια τέτοια διοργάνωση, τουλάχιστον ως βραδιά, δεν ήταν αρκετή ούτε η θέρμη του χώρου - όμορφη η επιλογή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση - ούτε ο πανέτοιμος με την χιουμοριστική του εξυπνάδα μοναδικός ομιλητικός host, που κάλυψε τσάτρα πάτρα τις επαναλαμβανόμενες ασυνεννοησίες. Και ειδικότερα από τους ανθρώπους που αν μη τι άλλο έχουν την σκηνοθεσία στο αίμα τους, περιμένεις μια πιο πρωτοτυπία, λίγο πιο ποιότητα στον σχεδιασμό.

Αν θα έπρεπε καλά και σώνει να δώσω έναν τίτλο στην απονομή του 2011, θα την αποκαλούσα με ευκολία ανθρώπινη. Κι αυτό γιατί δεν κλήθηκαν να βαδίσουν στην σκηνή, για να τιμήσουν τους θριαμβευτές, υπέρλαμπροι σούπερ σταρς με μακριές τουαλέτες και κολαριστά παπιγιόν, μα άνθρωποι απλοί, που πήραν αυτό το ρόλο απόψε, συμβολικά, αλληγορικά. Όπως η παλαίμαχη ταμίας του σινε-Έλλη και ο βετεράνος προβολατζής του Ιντεάλ, όπως η τυχαία (?) γιαπωνέζα προς τιμήν της πολύπαθης χώρας, όπως ο κωφάλαλος θεατρικός ηθοποιός, που συγκίνησε απονέμοντας το βραβείο...ήχου, όπως οι γονείς του άγνωστου κινηματογραφιστή, όπως η Ζωζώ, ταμάμ επιλογή για την κατηγορία του πασπαλιζατέρ. Η σκέψη είχε όμως και τις ατυχείς στιγμές της, αφού ούτε ο πάππου προς πάππου Πρόεδρος του Ιδρύματος στάθηκε στο ύψος της απαίτησης, ούτε ο ψυχίατρος - ψυχολόγος - ψυχαναλυτής ταίριαζε με την περίσταση, όσο για τον αμφιλεγόμενο δημοσιογράφο Καπλάνι, θα μείνει στην βραβευτική ιστορία ως ο πρώτος που επί συνόλου τριών υποψηφίων, ανέδειξε τρεις νικητές, ανακοινώνοντας τους σχεδόν ανά πεντάλεπτο. Τέζα η πλατεία!

Επί του ζουμιού τώρα, μεγάλος νικητής της μεγάλης - την θεωρώ μεγάλη και την πιστεύω - Ακαδημαϊκής απόδοσης των τιμών στους καλύτερους της χρονιάς, αναδείχτηκε ο Μαχαιροβγάλτης του Ελληνοκύπριου Γιάννη Οικονομίδη, αποσπώντας επτά χρυσά αγάλματα, μεταξύ των οποίων και των τριών σημαντικότερων, καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου. Δίκαιη πέρα για πέρα η επικράτηση του ασπρόμαυρου κοινωνικού δράματος, για έναν δημιουργό, που τα βήματα του είναι πάντοτε σταθερά προς τα εμπρός και δεν διστάζει να αντιμετωπίσει την αλήθεια, ακόμη κι αν χρειαστεί η κάμερα του να ανεβάσει τόνους. Σε ότι αφορά την εκπροσώπηση της χώρας στον οσκαρικό θεσμό, εκεί πρυτάνευσε η διπλωματία κι έτσι η ταινία της Αθηνάς Τσαγγάρη Attenberg, που έχει κτίσει ήδη διεθνείς βάσεις στην Μόστρα, θα ταξιδέψει L.A. προκειμένου να διατηρήσει ψηλά την γκρέκα περηφάνια, που ανύψωσε εσχάτως ο Κυνόδοντας.

Στην λοιπή μοιρασιά, διόλου παραπονούμενος δεν πρέπει να έμεινε ο Σύλλας Τζουμέρκας και η Χώρα Προέλευσης του, που τερμάτισε την κούρσα με πέντε βραβεία, σε όσες κατηγορίες δηλαδή ήταν φαβορί, ενώ τρεις τιμές απέσπασε το Απ'τα Κόκκαλα Βγαλμένα του Γκορίτσα, που σάρωσε στις ερμηνείες, μία η διεθνής και εικαστική Υπογραφή ισοφαρίζοντας έτσι το Ταξίδι στην Μυτιλήνη, που αρκέστηκε στην ενδυματολογία. Παραπονούμενοι από το μέγαρο της Συγγρού πρέπει να έφυγαν οι εκπρόσωποι των 45 Τετραγωνικών - νομίζω πως τον γυναικείο ρόλο τον δικαιούταν η Λογγίνου, αντί της Labed - της Άπνοιας, του Κανένα και του Χαρίσματος, που ενώ δήλωσαν παρών σε αρκετά nods, εντέλει δεν κατέγραψαν τον τίτλο τους στο Roll Of Honour.

Από συγκινητικές στιγμές η νύχτα είχε μπόλικες πάντως, κάτι αναμενόμενο άλλωστε από την στιγμή που δεν είχαν συμπληρωθεί παρά μόνο λίγες ώρες από την ανακοίνωση του θανάτου του καλού μας ανθρώπου, Θανάση Βέγγου. Το μούδιασμα στον αέρα της αίθουσας ήταν διάχυτο από την απώλεια, ειδικά όταν ο σπουδαίος ηθοποιός μας μόλις ένα χρόνο πριν είχε τιμηθεί από την Ακαδημία με το Ειδικό Βραβείο για την συνολική του προσφορά στην Έβδομη Τέχνη. Respect, δια χειρός Καφετζόπουλου, που φέτος στην καδένα της κατέγραψε το όνομα του Λεμεσιανού Μιχάλη Κακογιάννη, του μεγάλου σκηνοθέτη μας με την τρομερή διεθνή καριέρα, που όμως η ασθένεια τον εμπόδισε να παραστεί, ανταυτού το βραβείο παρέλαβε η αδελφή του Γιαννούλα Κακογιάννη Wakefield. Όσο για το θλιμμένο μνημόσυνο εκείνων που μέσα στον χρόνο που πέρασε αποχαιρέτησαν τα εγκόσμια, στιγμή που το περιβάλλον φορτίστηκε στα λόγια του Προέδρου Μπουλμέτη, επίσης θα έπρεπε να δοθεί λίγη παραπάνω προσοχή, μιας και ο μη αναφερόμενος Γιώργος Φούντας, υπήρξε τέτοιου μεγέθους που το 100% των παρευρισκομένων στην απονομή, θα στέκονταν προσοχή μπροστά του για ώρες.

Καλή Πρόοδο Academy...

Οι θριαμβευτές: