Movies Ltd

Σε όλους έχει τύχει, να απολαμβάνουν το γεύμα τους σε ρεστοράν ή να πίνουν τον καπουτσίνο τους σε ένα καφέ και στο απέναντι τραπέζι, να υπάρχουν δύο κομπανιέροι, που για ώρες δεν έχουν ανταλλάξει κουβέντα. Ίσως και ματιά. Χαϊδεύουν τα κινητά τους, ατενίζουν στο άπειρο, χασμουριούνται, κατεβάζουν μια γουλιά νερό και κοιτάζουν το ρολόι τους με τέτοιο τρόπο, που νομίζεις πως κάθε λεπτό που περνά κάποιος τους μαστιγώνει. Πόσο γελάω με κάτι τέτοιους τύπους, που μέσα στην ατέρμονη βαριεστημάρα τους, μπορεί και να πίστεψαν πως πέρασαν καλά στην έξοδο τους. Πόση σχέση έχει τώρα αυτή η εισαγωγή, με μια ταινία όπως το The Trip? Καμία απολύτως!

Ο Ομπσέρβερ του ζήτησε ένα σχόλιο για έξι πασίγνωστα πολυτελή εστιατόρια, στην ύπαιθρο της βόρειας Αγγλίας, μα δίχως παρέα, το ταξίδι της μιας εβδομάδας, φαντάζει τουλάχιστον βαρετό. Αφού η αγαπημένη του, δεν έδειξε την διάθεση να τον συνοδεύσει στην μικρή του περιπέτεια, ο Στιβ, θα καταλήξει στην λύση του παλιόφιλου Ρομπ, που για κάτι τέτοιες εκδρομές πετάει την σκούφια του. Πόσο μάλλον όταν οι δύο κολλητοί θα βρουν τον χρόνο να τα πουν μετά από καιρό, μεταξύ τυριού και αχλαδιού και να περάσουν λίγες ώρες ξενοιασιάς μακρυά από την βουή της πόλης. Άντε και να ανοίξουν για μια ακόμη φορά την κόντρα, για το ποιος μιμείται καλύτερα τον Sean Connery...

Στην ουσία το The Trip δεν είναι μια αμιγής κινηματογραφική παραγωγή, μα μια συρραφή των μπεστ οφ διαλόγων και περιστατικών, που συνέβησαν κατά την διάρκεια των έξι ημίωρων επεισοδίων, της ομώνυμης σειράς του BBC. Που στην ουσία παρακολουθεί έξι ημέρες από την διαδρομή δύο γνώριμων προσώπων της βρετανικής σόου μπιζ, στην ύπαιθρο, προκειμένου να γευτούν πρωτότυπες λιχουδιές από τα χέρια διάσημων σεφ - συνήθως όχι Άγγλων - με την μόνη διαφορά πως αυτή η συνύπαρξη ξεφεύγει από τα στενά όρια της παρέας. για να εξελιχθεί σε άτυπη κόντρα γνώσεων και ικανότητας κοπιαρίσματος των εκφράσεων πολύ γνωστών σταρς. Από τον Pacino στον Albert Finney δηλαδή και από τον Michael Caine στον Anthony Hopkins. Δεν λέω ανάμεσα στις διασκεδαστικές - αρχικά - γκριμάτσες, παρεμβάλλονται και κάποιες από τις ανθρώπινες στιγμές των πρωταγωνιστών, ειδικά όταν δεν βρίσκονται ταυτόχρονα στο ίδιο πλάνο, που και το γνώριμο φλεγματικό χιούμορ των νησιωτών βγάζουν και κρατάνε το ενδοαφέρον σε ένα κάποιο επίπεδο. Για πόσο όμως μπορείς να αντέξεις, δυο - χαρισματικούς αναμφίβολα - κωμικούς να πολυλογούν πάνω από master chef πιάτα, κυριολεκτικά περί ανέμων και υδάτων?