Red Sky

της Λάγιας Γιούργου. Με τους Ορφέα Αυγουστίδη, Αποστόλη Τότσικα, Pihla Viitala


Μπελτές!
του zerVo
Αν το ελληνικό σινεμά, νιώθει κάποιες μικρές, αμυδρές ανοιξιάτικες ηλιαχτίδες να το φωτίζουν και να το ζεσταίνουν τελευταία, είναι γιατί οι εγχώριοι κινηματογραφιστές αποφάσισαν να κάνουν ένα κάποιο βήμα, προς τα μπρος, εκμοντερνίζοντας το βλέμμα τους και αφήνοντας πίσω τις μίζερες ματιές του παρελθόντος. Σκεπτική που μάλλον δεν βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνη την σκηνοθέτιδα Λάγια Γιούργου, που στην ταινία της Κόκκινος Ουρανός - παραγωγής 2011, έχει σημασία - "ρισκάρει" για να αποδείξει για πρώτη φορά στα παγκόσμια φιλμικά χρονικά, πως μια γυναίκα μπορεί να γίνει ο παράγοντας κατακερματισμού, μιας πανίσχυρης αντρικής φιλίας. Μα είναι δυνατόν?

Αντίθετοι χαρακτήρες είναι ο Άρης και ο Στέλιος, γι αυτό κι έχουν δέσει τόσο καλά την κολεγιά τους. Ο πρώτος συνεσταλμένος, φιλοσοφημένος, σπουδαγμένος και ενίοτε προσεγμένα αγενής κι ο δεύτερος εκρηκτικός, γκροτέσκος, δυναμικός, μα και κρυφά ευαίσθητος, αποφάσισαν από κοινού να εγκαταλείψουν το κλεινόν άστυ, για να στήσουν την γεωργική τους επιχείρηση, σε μια παραθαλάσσια ερημιά της Κρήτης. Την γαλήνη και την ησυχία, που έχουν συνηθίσει να γεύονται εδώ και καιρό, μακρυά από ανέσεις και πολυτέλειες, θα διαλύσει η παρουσία της όμορφης συνομήλικης τους Γερμανίδας Κόρντομπα, στέλνοντας σε αμφότερους ερωτικά καλέσματα...

Κι έτσι πολύ γρήγορα τα φιλαράκια, θηλυκού παρόντος εντός του θερμοκηπίου τους, θα αρχίσουν να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, συμμετέχοντας σε μια άτυπη κούρσα, για το ποιος πραγματικά θα κερδίσει την καρδιά της σύγχρονης Εύας. Περιορίζοντας κατά πολύ τις κοινές τους στιγμές, στο ανέμελο τάβλι, στις ρακές, στις φούμες, ακόμη και στο χωράφι που τους τρέφει. Η φιλία διαλύεται και για τα πάντα φταίει η cherche la femme. Οποία πρωτοτυπία θα μου πεις. Και θα συμφωνήσω όχι απλώς απόλυτα, αλλά και με στόμφο, εφόσον πέρα από το τα φτιάχνω με τον ένα, πηδιέμαι με τον άλλο, τα ρίχνω στον ένα και κλέβομαι με τον άλλο, δεν υπάρχει η παραμικρή σεναριακή ιδέα, που θα κάνει την διαφορά, έτσι για να σου ξυπνήσει το ενδιαφέρον, μετά από δύο ώρες συνύπαρξης του τρίο, κάτω από τον καυτό κρητικό ήλιο.

Για πες: Για να το λιανέστερα, ταινία δεν υφίσταται. Τουλάχιστον θεματικά, γιατί από καρτ ποστάλ της φουρτουνιασμένης θάλασσας και του συννεφιασμένου ουρανού, τραβηγμένες με όσα φίλτρα του Cokin είχε στην διάθεση του ο οπερατέρ, θα πάρεις άφθονα. Αντίθετα το σκάρτο τέταρτο υπόθεσης, που παρατραβιέται σε εκατόν είκοσι λεπτά βαρεμάρας, θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση ενός αξιοπρεπούς θρίλερ - λέω εγώ - μα για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει και κάποιος να αμολήσει τον σπινθήρα. Αντιθέτως όταν η δημιουργός καταλαβαίνει πως ο μπελτές της κοντεύει να ξινίσει, στέλνει εξ του έντεχνα κεχρωσμένου ουρανού τον από μηχανής Θεό, για να σφυρίξει την λήξη, αλλιώς δεν μπορώ να βρω με ποιο άλλο τρόπο, αυτή η ρηχή μετριότητα θα μπορούσε να τερματιστεί...






Στις δικές μας αίθουσες, 7 Απριλίου 2011 από την Audiovisual


1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν συμφωνώ με την κριτική. Δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή. Μου άρεσε η υπόθεση, η σκηνοθεσία, οι ηθοποιοί. Ο κριτικός έιναι ξενέρωτος.

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική