Movies Ltd

Σκοπός μας, λέει, δεν είναι να διαπιστώσουμε αν η ψυχή σας είναι καλή ή κακή. Σκοπός μας είναι να καταλάβουμε αν έχετε ψυχή. Το ίδιο ακριβώς ερωτηματικό που κινηματογραφικά τουλάχιστον πλανάται στον αέρα, από την εποχή του Blade Runner, με ενδιάμεσες στάσεις στο Artificial Intelligence και το Gattaca, επανέρχεται στο επίκεντρο της κουβέντας, φορώντας όμως μια διαφορετική μπέρτα, λιγότερο εντυπωσιακή, εκρηκτική και sci fi, περισσότερο λυρική, ποιητική και εντέλει συγκινητική. Γιατί η ώρα της πραγματικής ερώτησης δεν είναι και πολύ μακριά, όταν απέναντι μας θα υπάρχει το ανδροειδές και εμείς οι πραγματικοί, θα κληθούμε να το ξεζουμίσουμε, εκτιμώντας πως πίσω από τα πλασματικά κύτταρα, δεν υπάρχει το παραμικρό συναίσθημα.

Στην δεκαετία του 60, το ανθρώπινοι προσδόκιμο ζωής, χάρη στις επιστημονικές ανακαλύψεις έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα εκατό χρόνια. Βασικός παράγοντας για την επιτυχία αυτή των παγκόσμιων R&D, η δημιουργία πιστών αντιγράφων, που σαν μοναδικό λόγο ύπαρξης τους έχουν κάποια στιγμή να λειτουργήσουν σαν δωρητές οργάνων, προς εκείνους που έχουν κοπιάρει. Στο περιφερειακό, αυστηρών αρχών, βρετανικό σχολείο του Χάλσαμ, οι μικροί μαθητές μεγαλώνουν ανέμελοι ακολουθώντας τους ρυθμούς κάθε νορμάλ συνομήλικου τους, δίχως όμως να γνωρίζουν απόλυτα την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την πλήρη κοινωνική αποκοπή τους: Πως πρόκειται για κλώνους, που έχουν δημιουργηθεί απλά και μόνο για να προσφέρουν τα ανταλλακτικά τους, όταν το ορίτζιναλ τους το απαιτήσει.

Ουσιαστικά η υπόθεση, που θεματικά βασίζεται στο περιβόητο μπεστ σέλλερ του Kazuo Ishiguro από το 2005, εκτυλίσσεται μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, της Κάθι και παρουσιάζει την φιλική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε εκείνη και τους κολλητούς της φίλους, τον ανασφαλή Τόμι και την πλεονέκτρα Ρουθ. Χωρισμένο σε τρεις πράξεις, με περίπου οκτώ χρόνια χρονική απόσταση μεταξύ τους, προβάλλεται η ενηλικίωση και η ωρίμανση τους, πάντοτε μέσα από το πρίσμα πως η πορεία τους δεν θα είναι η συνήθης, αλλά ακολουθεί εκείνη του δότη, που εκ προοιμίου έχει καθορισμένη ημερομηνία λήξης. Αμέσως αμέσως το πρώτο στοιχείο που στερούνται στην ουσιαστικά λοβοτομημένη σκεπτική τους, είναι το όνειρο, η προσδοκία. Τι πλάνο να καταστρώσουν για το αύριο, όταν εκείνο φαντάζει ομιχλώδες, ακόμη κι αν ξέρουν πως η αποστολή τους είναι προς καλού. Σε ποιον ουρανό να πετάξουν, όταν τα φτερά τους είναι πετσοκομμένα από τον ίδιο τους τον πλάστη. Και σε αυτό το σημείο εμφανίζεται το τρικ του μαριονετίστα. Η αβεβαιότητα. Η φήμη που λέει, πως αν αποδείξουν πως μπορούν να συνεισφέρουν κοινωνικά ως ρίαλ όντα, είναι πολύ πιθανό να γλυτώσουν το νυστέρι...

Το μαχαίρι της απαισιόδοξης εξέλιξης όμως είναι πολύ πιο κοφτερό και θανατηφόρο. Και μπορεί η υπόλοιπη σοσιετέ να γερνά, αγγίζοντας υπεραιωνόβια νούμερα, η νιότη εκείνων που κλείνουν τα μάτια μια για πάντα για να την συντηρήσουν, χάνεται δια παντός. καθηλωτικό το ποίημα του Mark Romanek, που είναι μεγάλος δημιουργός κι ας τον έχει υποτιμήσει - ουσιαστικά αδικήσει - το αποκαλούμενο λόμπι. Ο πενηντάχρονος από το Σικάγο, με μέθοδο που καθηλώνει, δίχως ψευτομελοδραματισμούς και φωνακλάδικες ακρότητες, προσφέρει μια από τις πιο σπουδαίες φιλμικές στιγμές της χρονιάς, αντανακλώντας μέσα από τα αλληγορικά πλάνα του, μια πραγματικότητα υπαρκτή, χειροπιαστή, τωρινή και όχι μια εξέλιξη που θα λάβει χώρα αύριο ή μεθαύριο. Δυστυχώς κι αυτού η ματιά πεσιμίζει, προσθέτοντας ακόμη ένα χιλιόμετρο στο δίχως τέλος σκοτεινό τούνελ...