Movies Ltd

Μια απόπειρα αναβίωσης εκείνου του παλιού καλού φραντσέζικου νουάρ, έχουμε στην περίπτωση του Comme Les Cinq Doigts De La Main, με την βασική διαφορά πως η συμμορία που αναλαμβάνει δράση, δεν είναι τίποτα βαρόνοι του υποκόσμου, που οπλισμένοι σαν αστακοί, καλούνται να τα βάλουν με τους νονούς της μαφίας, μα πέντε απλοϊκοί χαρακτήρες, που μέσα στην καθημερινότητα τους, αντιλαμβάνονται μια πανίσχυρη δύναμη να απειλεί τις ζωές τους. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε στην σκεπτική - πανομοιότυπη με εκείνη του προ εξαετίας αμερικάνικου Four Brothers - ούτε στο κτίσιμο, εφόσον η κινηματογραφική σχολή διαθέτει το κύρος να παρουσιάσει μια γκαγκστερική ταινία επιπέδου. Απλώς το σενάριο, κατόπιν της παρουσίασης ενός προς έναν των πρωταγωνιστών της ιστορίας, παίρνει αλλόκοτα μια λανθασμένη τροχιά, μεταβάλλοντας την φιλμική βεντέτα που αναπτύσσεται στο πανί, σε μέτρια μέτρια βίαιη τηλεσαπουνόπερα...

Μετά το θάνατο τους πατέρα τους, ενός πλούσιου επιχειρηματία, που δεν απέκτησε την περιουσία του με νόμιμο τρόπο, οι πέντε γιοι, Εβραίοι Αλγερινής καταγωγής, ορκίστηκαν να σταθούν για πάντα στο πλευρό της μονάκριβης μάνας τους. Οι τέσσερις - ένας φημισμένος εστιάτορας, ένας δάσκαλος, ένας φαρμακοποιός κι ένας τζογαδόρος, παραμένουν κοντά της στο Παρίσι, έχοντας ο καθένας από την μεριά του να λύσει τα προσωπικά ζητήματα που τον απασχολούν. Ο πέμπτος, που από νωρίς πήρε τον στραβό δρόμο, βολοδέρνει μεταξύ της στενής και του παράνομου βίου στη Μαρσίλια, δίχως να έχει δώσει για πολλά χρόνια σημεία ζωής. Η επανεμφάνιση του, σε κάκιστη κατάσταση και τραυματισμένος από σφαίρα, θα σημάνει συναγερμό στη φαμίλια, που θα ενωθεί σαν μια γροθιά για να αντιμετωπίσει τον κοινό εχθρό.

Δηλαδή την επικηρυγμένη ομάδα των άπληστων Τσιγγάνων, που ήδη έχει βάλει στο στόχαστρο τον πρώην συνεργάτη που την πρόδωσε αποσπώντας όλα τα κλοπιμαία και θα τον βρει οπουδήποτε κι αν εκείνος αναζητήσει καταφύγιο. Το ζήτημα είναι πως πίσω από την στάση του, ο πέμπτος γιος, κρύβει καλά ένα θανάσιμο μυστικό που ελάχιστοι γνωρίζουν. Κι εκεί είναι που το φιλμ, αντί να πάρει τα πάνω του και να παρουσιάσει μια ανοιχτή βεντέτα από τα παλιά, μεταβάλλεται σε μια πολυλογάδικη παράσταση, δίχως εξάρσεις, που αντί να ασχοληθεί περιεκτικά με τη δράση, αναλώνεται σε δευτερεύουσες υπορουμπρίκες, της ιδιωτικής ζωής του καθενός, παίρνοντας μια πιο κουτσομπολίστική υφή. Ο εξηντάχρονος σκηνοθέτης Alexandre Arcady, ενώ διαθέτει καλές προθέσεις, εντέλει χάνει τα ηνία της αφήγησης του και το μόνο που προσφέρει είναι κάποιες αξιόλογες μεμονωμένες στιγμές, που αν είχε επικεντρωθεί μόνο σε αυτές, πιθανόν το αποτέλεσμα του να ήταν πιο εύπεπτο.