Ένας Έρωτας Από το Τέλος

του Michael Cohen. Με τους Emmanuelle Beart, Michael Cohen


Εννιάμισι Ντομάτες!
του zerVo
Τουλάχιστον το αλήστου μνήμης ερωτικό παραλήρημα του Adrian Lyne, που τόσα χρόνια μετά ελάχιστοι θυμούνται για την ιστορία του, μάλλον διότι δεν υπήρχε, έχει αφήσει παρακαταθήκη εκείνο το αξέχαστο χορευτικό ενσταντανέ με την αγέρωχη Kim. Στην δική του εκδοχή της ανείπωτης παραζάλης που προκαλούν τα βέλη του θεού Έρωτα, ο πρωτάρης στην σκηνοθετική καρέκλα Michael Cohen, που σαν ηθοποιό μόνο οι παρατηρητικοί θα θυμούνται από το ανατριχιαστικό Ils, ενώ σαν κύριο Beart, σαφώς τον γνωρίζουν περισσότεροι, του δίνεται η ευκαιρία να οπτικοποιήσει όσα κατέγραψε στο ομώνυμο βιβλίο του προ καιρού, για να κλείσει τον κύκλο της καλλιτεχνικής του ολοκλήρωσης. Ελπίζω να μην τον ξανανοίξει...

Εκείνος γυρίζει από καφέ σε καφέ της Γαλλικής πρωτεύουσας, καταγράφοντας στο σημειωματάριο του απόψεις και εμπειρίες. Εκείνη είναι ώριμη μικροαστή, που ξοδεύει δίχως πάθος την ημέρα της, σε μια ελάχιστα ενδιαφέρουσα δουλειά γραφείου. Ένα κιτρολέμονο θα είναι η αφορμή της γνωριμίας τους. Κάποια φεγγάρια όλο θέρμη και λαγνεία μετά, χωρίζουν...

Δύο είναι οι πρωτοτυπίες στην σκεπτική του δημιουργού. Αρχικά ότι ξεκινά την αφήγηση του από το τέλος, δίχως όμως να ακολουθεί την ανάστροφη πορεία του Irreversible, ούτε την λογική των φλασμπάκ, που κάποια στιγμή θα ολοκληρώσουν το παζλ του πικρού φινάλε. Ο Cohen, επιλέγει να πετά στο πανί διάσπαρτες εικόνες από το κοινό παρελθόν του ζευγαριού, επιλέγοντας βασικά εκείνες που ο έρωτας ξεχείλιζε και τους ωθούσε σε πράγματα πρωτόγνωρα, ειδικά για ενήλικες που έχουν πατήσει τα δεύτερα -άντα τους. Αγάπες κι αγκαλιές, μίση και ζηλοφθονίες, εντάσεις και χωρισμοί που ανακυκλώνονται ανά δεκάλεπτο, μέχρι η διάρκεια του φιλμ να αγγίξει εκείνη του μεγάλου μήκους, κάπου μια ώρα και κάτι, χωρίς όμως να διαφαίνεται στο βάθος κάποιος ιδιαίτερος λόγος που συμβαίνει αυτό, Συνεπώς εδώ εισέρχεται η δεύτερη έμπνευση του auteur, να συγκινήσει τον κόσμο, δίχως να του προσφέρει το παραμικρό θέμα. Κι εκεί λογικά έρχεται η στιγμή της κατάρρευσης, μιας και το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι που χορεύει το ντουέτο, δεν έχει ούτε παλμό, ούτε συνοχή, ούτε συναίσθημα. Ότι προκαλεί, κάποιες στιγμές, είναι σίγουρο. Δεν είναι όμως και αρκετό...

Για πες: Δηλαδή θέλω να πω, πως αν ο Cohen δεν ήταν ο σύζυγος της πιο σέξι Φραντσέζας σταρ της τελευταίας εικοσαετίας, ώστε να την πείσει να παίξει σε αυτό το κάτι σαν ταινία, το Ca Commence Par La Fin, σίγουρα θα στόλιζε τους κάδους απορριμάτων, ακόμη και των πιο indie χρηματοδοτών και πιθανότατα ουδέποτε θα γυριζόταν. Ελέω της Emmanuelle όμως, που ακόμη και στα near-πενήντα της, δεν πολυντρέπεται να κάνει τα πάντα - τα πάντα! - για καλό του αντρούλη της, η ιδέα μετατρέπεται σε φιλμική οντότητα, δίχως όμως αυτό να σημαίνει πως αξίζει και τον κόπο να της δώσεις και μεγάλη σημασία.





Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική