Nobody
του Χρήστου Νικολέρη. Με τους Αντίνοο Αλπμάνη, Τζωρτζίνα Λιώση, Νικόλα Παπαγιάννη
Πειραγμένος Shakespeare
του zerVo
Απαιτούνται κότσια, για να επιχειρήσει κανείς ένα τέτοιο εγχείρημα. Να προσαρμόσει δηλαδή την διασημότερη - και δραματικότερη - ιστορία αγάπης, όπως την φαντάστηκε ο Shakespeare πέντε αιώνες πριν, στις συνθήκες μιας αφιλόξενης σύγχρονης μεγαλούπολης, πασπαλίζοντας την μάλιστα με αναφορές από την Οδύσσεια του Ομήρου. Συνύπαρξη δηλαδή δύο εντελώς διαφορετικής εποχής και τεχνοτροπίας λυρικών ποιημάτων, σε μια μοντέρνα συγκινητική και με με κοινωνικό προβληματισμό εκδοχή. Οι εμπνεύσεις από τον φιλόδοξο δημιουργό υπάρχουν και μάλιστα σε πληθώρα. Με την εκτέλεση τι γίνεται όμως?
Ένα φτωχόπαιδο από την Ρωσία είναι ο Γκόραν, που πήρε το ρίσκο να αφήσει πίσω στην πατρίδα την οικογένεια του, αναζητώντας την τύχη του στην Ελλάδα, στοχεύοντας κάποια στιγμή να πάρει το πτυχίο της Νομικής, που θα του ανοίξει διάπλατα τις πόρτες για ένα καλύτερο αύριο. Όταν ο δρόμος του θα διασταυρωθεί με εκείνον της όμορφης Τζούλιας, της καταπιεσμένης κόρης μεταναστών από την Αλβανία, θα γεννηθεί μεταξύ τους ένας αγνός έρωτας, που το πάθος του θα σβήσει τις σκοτούρες που αντιμετωπίζουν. Εκτός από μία που παραμένει ασίγαστη, την βεντέτα που έχει ανοίξει ανάμεσα στις δύο αντίπαλες φατρίες, τους Ρώσους και τους Αλβανούς, που νιώθουν το αίμα τους να βράζει όταν κοντράρονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω στην άσφαλτο. Ένα φονικό παιχνίδι, που γρήγορα θα σκεπάσει με το μαύρο του πέπλο την αγάπη των δύο πανέτοιμων για τα πάντα νέων...
Με βασικό συστατικό της ιστορίας του, πραγματικά και επαναλαμβανόμενα περιστατικά βίας, που λαμβάνουν χώρα στην τιγκαρισμένη πια Αθήνα, με θύτες και θύματα μετανάστες μέλη αντιπάλων συμμοριών, ο Χρήστος Νικολέρης, αναδυκνείει με μοντέρνα ματιά το κοινωνικό φαινόμενο, έχοντας στο επίκεντρο του ένα παθιασμένο love story, που εύκολα αποδεικνύει πως τους ορκισμένους εχθρούς, περισσότερα τους συνδέουν παρά τους χωρίζουν. Δικαιολογόντας σε μεγάλο βαθμό την έφεση των άγριων νιάτων στην παραβατική συμπεριφορά, ελλείψει παιδείας, επαγγελματικής απασχόλησης και αξιόλογων ενδιαφερόντων, στοιχείων που θα αποσπούσαν εύκολα την ματιά τους από το μίζερο κλουβί της φτωχογειτονιάς. Οι φρέσκιες ιδέες στην εξέλιξη του πολέμου ανάμεσα στους σημερινούς Καπουλέτους και Μοντέγους δεν απουσιάζουν, με τον σκηνοθέτη να ορίζει το πεδίο του πολέμου στις ταχύτατες λεωφόρους, όπου διεξάγονται αυτοσχέδιοι αγώνες ταχύτητας με πειραγμένες κούρσες. Αντίθετα θα τις αποκαλούσα μέχρι και ευρηματικές στην προσπάθεια να κολλήσει το ρομαντικό στοιχείο, στην βρωμερή θωριά της ημιφωτισμένης μεγαλούπολης.
Ένα φτωχόπαιδο από την Ρωσία είναι ο Γκόραν, που πήρε το ρίσκο να αφήσει πίσω στην πατρίδα την οικογένεια του, αναζητώντας την τύχη του στην Ελλάδα, στοχεύοντας κάποια στιγμή να πάρει το πτυχίο της Νομικής, που θα του ανοίξει διάπλατα τις πόρτες για ένα καλύτερο αύριο. Όταν ο δρόμος του θα διασταυρωθεί με εκείνον της όμορφης Τζούλιας, της καταπιεσμένης κόρης μεταναστών από την Αλβανία, θα γεννηθεί μεταξύ τους ένας αγνός έρωτας, που το πάθος του θα σβήσει τις σκοτούρες που αντιμετωπίζουν. Εκτός από μία που παραμένει ασίγαστη, την βεντέτα που έχει ανοίξει ανάμεσα στις δύο αντίπαλες φατρίες, τους Ρώσους και τους Αλβανούς, που νιώθουν το αίμα τους να βράζει όταν κοντράρονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω στην άσφαλτο. Ένα φονικό παιχνίδι, που γρήγορα θα σκεπάσει με το μαύρο του πέπλο την αγάπη των δύο πανέτοιμων για τα πάντα νέων...Με βασικό συστατικό της ιστορίας του, πραγματικά και επαναλαμβανόμενα περιστατικά βίας, που λαμβάνουν χώρα στην τιγκαρισμένη πια Αθήνα, με θύτες και θύματα μετανάστες μέλη αντιπάλων συμμοριών, ο Χρήστος Νικολέρης, αναδυκνείει με μοντέρνα ματιά το κοινωνικό φαινόμενο, έχοντας στο επίκεντρο του ένα παθιασμένο love story, που εύκολα αποδεικνύει πως τους ορκισμένους εχθρούς, περισσότερα τους συνδέουν παρά τους χωρίζουν. Δικαιολογόντας σε μεγάλο βαθμό την έφεση των άγριων νιάτων στην παραβατική συμπεριφορά, ελλείψει παιδείας, επαγγελματικής απασχόλησης και αξιόλογων ενδιαφερόντων, στοιχείων που θα αποσπούσαν εύκολα την ματιά τους από το μίζερο κλουβί της φτωχογειτονιάς. Οι φρέσκιες ιδέες στην εξέλιξη του πολέμου ανάμεσα στους σημερινούς Καπουλέτους και Μοντέγους δεν απουσιάζουν, με τον σκηνοθέτη να ορίζει το πεδίο του πολέμου στις ταχύτατες λεωφόρους, όπου διεξάγονται αυτοσχέδιοι αγώνες ταχύτητας με πειραγμένες κούρσες. Αντίθετα θα τις αποκαλούσα μέχρι και ευρηματικές στην προσπάθεια να κολλήσει το ρομαντικό στοιχείο, στην βρωμερή θωριά της ημιφωτισμένης μεγαλούπολης.
Εκεί που το φιλμ αρχίζει να ξεφεύγει από την λογική του υγειούς μελοδράματος, είναι όταν στο κόλπο μπαίνει εντελώς άκαιρα ο Όμηρος, επιχειρώντας μια ταύτιση του αντρικού χαρακτήρα της υπόθεσης, με τον Οδυσσέα, την ώρα που έρχεται αντιμέτωπος με τον Κύκλωπα. Η άρνηση της ταυτότητας και η ανάδειξη του Κανένα στο έπος, έγινε με τρόπο πονηρό, προς αποφυγή του θεόρατου εμποδίου, ενώ εδώ αποκτά άλλη υπόσταση, προσωποποιώντας την αίσθηση του αόρατου, που νιώθει ο αδύναμος, ο μόνος ή ο μπερδεμένος. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνάδει με άλλα στοιχεία της περσόνας του ήρωα, προκαλώντας αντιφάσεις και σεναριακά κενά, που δεν καλύπτονται εύκολα, όσο καλή διάθεση και αν έχει ο θεατής, για να τα ξεπεράσει.
Για πες: Την Αθηναϊκή Βερόνα δεν την αποτύπωσε άσχημα στα δυναμικά, κοφτά και ταρακινούμενα καρέ του ο σκηνοθέτης. Και από το νεανικό ντουετάκι του πήρε όσα μπορούσε παραπάνω, με τον μορφονιό Αλμπάνη να κερδίζει στη μοιρασιά, ένα 51 - 49 του χειροκροτήματος, από την ελαφρώς τρακαρισμένη κοπελιά με τα μεγάλα μάτια, που ακούει στο όνομα Τζωρτζίνα Λιώση. Με μια κουβέντα, εύκολα το πόνημα θα μπορούσε επάξια να σταθεί ως η διάδοχη κατάσταση των Δαλιανίδειων Τσακαλιών, ειδικά αν απέφευγε τους πολλούς πολλούς συμβολισμούς, που κάπου δεν πολυκολλάνε με την Fast And The Furious αισθητική. Με τη διαφορά πως αν το υπέγραφε ο τοτινός Νταλ, τα sold out θα ήταν δεδομένα, σε αντίθεση με τώρα, που το βραβείο κοινού της Σαλονίκης, μάλλον φαντάζει αρκετό...
Στις δικές μας αίθουσες, 3 Μαρτίου 2011 από την Village
5 σχόλια:
Πρέπει να είναι πολύ ωραία ταινία ο Κανένας. Το γεγονός ότι κέρδισε βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με κάνει να θέλω να το δω.
http://www.facebook.com/pages/Κανένας/179028105442386
Μου άρεσε ο Κανένας. Φρέσκια, νεανική ταινία με αναφορές στην all time classic ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και τον Όμηρο, με φοβερά μηνύματα για σύγχρονα και επίκαιρα προβλήματα όπως το μεταναστευτικό, και με νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς. Πολύ καλή προσπάθεια. 9 στα 10 από μένα.
Η πρωταγωνίστρια μου φάνηκε λίγο ..τρακαρισμένη, αλλά κατά τα άλλα ο Κανένας είναι σούπερ!
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα κάτι ιδιαίτερο, αλλά τελικά ο Κανένας με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Μπράβο σε όλους!
η ταινια δεν ειναι του Νικολερη αλλα του Ιωσηφελη (σεναριογραφος). Ο Νικολερης απλα τη σκηνοθετησε
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική