Movies Ltd

Θυμάμαι πριν από κάποια χρόνια, σε σινεφίλ πηγαδάκι, σχολιάζαμε το αν και κατά πόσον μπορούν να επιδείξουν δημιουργική προσωπικότητα, οι σύγχρονοι σκηνοθέτες των ακριβών παραγωγών. Το όνομα που έπαιζε διαρκώς στην στρογγυλή τράπεζα, ήταν εκείνο του Verbinski, με κανέναν από τους συνομιλητές να μην μπορεί να αντιληφθεί, ποια ακριβώς ήταν η σκηνοθετική του υπογραφή στην τριλογία των Πειρατών. Προσωπικά, δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερο στίγμα για έναν καλλιτέχνη, να κατηγορηθεί για έλλειψη προσωπικής σφραγίδας. Κι επειδή υπήρξα από τους φανατικότερους κατήγορους του - άσχετα αν άπαντες οι κατά παραγγελία Pirates με ικανοποίησαν - καλούμαι με σκυμμένο το κεφάλι, σήμερα, να απολογηθώ: Συγνώμη Gore!

Καλομαθημένος πετ χαμαιλέοντας, από ατύχημα θα βρεθεί ολομόναχος κι εντελώς αναπάντεχα στο μέσον απέραντης ερημικής περιοχής, περικυκλωμένος από ένα σωρό κινδύνους, που παραμονεύουν να τον κατασπαράξουν. Ξεπερνώντας τους από καθαρή σύμπτωση, θα πάρει το μακρύ μονοπάτι, που θα τον οδηγήσει σε φτωχική και αφιλόξενη κωμόπολη, εκεί που υποδυόμενος τον - φανταστικό - πιστολέρο του Φαρ Ουέστ, Ράνγκο και χάρη σε ένα τυχαίο συμβάν, θα αναδειχτεί σε τοπικό ήρωα. Με το αστέρι του σερίφη στο στήθος, ο γεμάτος πείσμα και θέληση, να βάλει τάξη στην πόλη που μόλις ανέλαβε τις τύχες, μοναχικός καουμπόη, θα επιχειρήσει να λύσει με όση δύναμη διαθέτει το τεράστιο πρόβλημα λειψυδρίας, που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της.

Η ιστορία είναι τόσο απλή, όσο εκείνες οι αντίστοιχα αγαπημένα λιτές του Corbucci, του Leone ή του Castellari. Εύκολα προσαρμοσμένος στις αντιξοότητες οργανισμός - εξού και ο χαμαιλέων - φορά την μάσκα του superhero, πείθει τον περίγυρο, όχι όμως και το - πάντα ορφανό, με έναν παππού για να συντηρεί - κορίτσι / σαύρα, τα βάζει με τον προύχοντα βλαχοδήμαρχο, που έχει σκοπό να μετατρέψει το ήσυχο χωριό σε πολύβουη μεγαλούπολη και με το πρωτοπαλίκαρο του, μια λυσσασμένη κόμπρα και βεβαίως κόντρα στις προβλέψεις βγαίνει νικητής. Το ζήτημα όμως δεν είναι ακριβώς τι εξιστορείς, αλλά το πως το προσφέρεις. Και σε αυτό τον τομέα ο Ράνγκο - ο μουσαντένιος Ρίνγκο δηλαδή - αξίζει μόνο έναν χαρακτηρισμό.

Ευφυέστατο! Δεν μπορώ να εντοπίσω άλλο κοσμητικό επίθετο για το animation που με εκπληκτικό τρόπο παίρνει την μαγιά από το σπαγγέτι για να προσφέρει ένα μεταμοντέρνο ζωγραφιστό γουέστερν πολύ υψηλού διανοητικού επιπέδου. Ακολουθώντας την ιδιαίτερη τεχνική της συρραφής πολλών μαζί κοπιαρισμένων σεκάνς από πασίγνωστα φιλμς, ο Verbinski παρουσιάζει ένα ενήλικο κινούμενο σχέδιο άριστης σκεπτικής και αισθητικής. Ξεκινώντας σε χαμηλούς παλμούς, βαδίζοντας πάνω στην σουρεάλ συλλογιστική των Arizona Dream και Fear And Loathing, με τον ήρωα απομονωμένο, απομονωμένο και μισοτρελαμένο πάνω στην καυτή άμμο και δίχως σταγόνα νερό, το έργο βαθμιαία ανεβάζει στροφές, για να περάσει μέσα από την μανιέρα του Κάποτε στη Δύση, σε πλάνα που εύκολα φέρνουν στον νου, αποσπάσματα του Πολέμου των Άστρων ή της Αποκάλυψης Τώρα. Το πως καταφέρνει τώρα, όλα αυτά, ο δημιουργός να τα δέσει κόμπο, με την κορδέλα των Looney Tunes, πείθοντας με πως αυτή η ηλίθια φάτσα του ερπετού, μπορεί να μεταλλαχθεί σε εκείνη Giuliano Gemma, είναι στοιχείο έμπνευσης, που αξίζει πολλών συγχαρητηρίων...