Γυναίκες Έτοιμες για Όλα
του Nigel Cole. Με τους Sally Hawkins, Miranda Richardson, Rosamund Pike, Geraldine James, Andrea Riseborough και τον Bob Hoskins
Sufraggette City
του zerVo
Φαντάσου τώρα να είσαι πανέτοιμος για να δώσεις τον υπέρτατο αγώνα σου, ενάντια σε έναν πανίσχυρο αντίπαλο, που σε περιμένει αγριεμένος για να σε κατασπαράξει. Βάλε εσύ ταμπελάκι ποιος είναι αυτός: Πες τον θηρίο ανήμερο, πες τον τιτάνα, πες τον ακόμη και διάβολο σωστό. Έστω κι αν οι πιθανότητες είναι συντριπτικά εις βάρος σου, έχεις κατά βάθος μια αμυδρή ελπίδα, μήπως τα καταφέρεις να βγεις νικητής. Ένα λάθος μην κάνεις μονάχα. Μην βάλεις απέναντι σου γυναίκα. Φουκαρά μου, είσαι χαμένος από τα αποδυτήρια!
Μια από τις σημαντικότερες γραμμές παραγωγής, της κραταιάς Φορντ στην Βρετανία, βρίσκεται στη βιομηχανική ζώνη του Ντάγκενχαμ, μιας εργατούπολης στα βόρεια του Λονδίνου, που απασχολεί περισσότερους από πέντε χιλιάδες εργαζόμενους, εκ των οποίων καμιά εκατοστή είναι γυναίκες. Με τους μισθούς ανάμεσα στο προσωπικό διαφορετικού φύλου, να εμφανίζουν χαώδεις αποκλίσεις, οι μαχητικές κοπτοραπτούδες θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, ξεκινώντας απεργία διαρκείας, απαιτώντας από την κυβέρνηση ισότητα στο μισθολόγιο, με τους άντρες συναδέλφους τους.
Κι έτσι οι μοντέρνες σουφραζέτες, που νιώθουν την αδικία να τις πνίγει, κλείνουν τις θορυβώδεις Σίνγκερ τους, ανασηκώνουν γιακά και μανίκια, υψώνουν τα πλακάτ και σφραγίζουν μέχρι νεοτέρας το εργοστάσιο. Κατάσταση που δεν εκτιμάται σωστά από τα αφεντικά, που περιμένουν γρήγορη επιστροφή στη φάμπρικα, δεν υπολογίζουν όμως στο γεγονός πως οι κυρίες είναι ενωμένες και αποφασισμένες. Και μπορεί από σασί, κινητήρες και αμαξώματα να υπάρχει αφθονία, εφόσον τα καθίσματα δεν έχουν ακόμη ραφτεί, αυτοκίνητο δεν υπάρχει. Και ο πόλεμος ξεκινά...
Μια από τις σημαντικότερες γραμμές παραγωγής, της κραταιάς Φορντ στην Βρετανία, βρίσκεται στη βιομηχανική ζώνη του Ντάγκενχαμ, μιας εργατούπολης στα βόρεια του Λονδίνου, που απασχολεί περισσότερους από πέντε χιλιάδες εργαζόμενους, εκ των οποίων καμιά εκατοστή είναι γυναίκες. Με τους μισθούς ανάμεσα στο προσωπικό διαφορετικού φύλου, να εμφανίζουν χαώδεις αποκλίσεις, οι μαχητικές κοπτοραπτούδες θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, ξεκινώντας απεργία διαρκείας, απαιτώντας από την κυβέρνηση ισότητα στο μισθολόγιο, με τους άντρες συναδέλφους τους.Κι έτσι οι μοντέρνες σουφραζέτες, που νιώθουν την αδικία να τις πνίγει, κλείνουν τις θορυβώδεις Σίνγκερ τους, ανασηκώνουν γιακά και μανίκια, υψώνουν τα πλακάτ και σφραγίζουν μέχρι νεοτέρας το εργοστάσιο. Κατάσταση που δεν εκτιμάται σωστά από τα αφεντικά, που περιμένουν γρήγορη επιστροφή στη φάμπρικα, δεν υπολογίζουν όμως στο γεγονός πως οι κυρίες είναι ενωμένες και αποφασισμένες. Και μπορεί από σασί, κινητήρες και αμαξώματα να υπάρχει αφθονία, εφόσον τα καθίσματα δεν έχουν ακόμη ραφτεί, αυτοκίνητο δεν υπάρχει. Και ο πόλεμος ξεκινά...
Βασισμένο στην πραγματικά θρυλική ιστορία των εργατριών της Φορντ, που το Γενάρη του 68' κατέβασαν επ αορίστον το διακόπτη απαιτώντας τα δικαιώματα τους, είναι το φιλμ του αξιόλογου σκηνοθέτη Nigel Cole, που πάντοτε οι δημιουργίες του διέπονται από την πολιτική ιδεολογία των Labours, άσχετα αν όποτε αυτοί απέκτησαν τα ηνία της διακυβέρνησης, αποδείχτηκαν δεξιότεροι της Θάτσερ. Όπως βασικό χαρακτηριστικό στην ματιά του - θυμήσου το ανατρεπτικό Saving Grace ή το ριζοσπαστικό Calendar Girls - είναι το γεγονός πως ο Cole δεν εστιάζει στην λυπητερή πλευρά του επεισοδίου, αλλά κατά βάση στην αισιόδοξη, την ευχάριστη , διανθίζοντάς την με το εγγλέζικο φλέγμα και το καυστικό ευθύβολο χιούμορ που διαθέτει εν αφθονία, προσφέροντας σου τελικά μια ταινία που πιότερο της ταιριάζει ο τίτλος της κομεντί, παρά του δράματος.
Για πες: Με άξονα εξέλιξης τον κεντρικό χαρακτήρα της νοικοκυράς Ρίτα Ο'Γκρέιντυ, που εξελίχθηκε σε Πασιονάρια και η εκπληκτική εκφραστικά Happy Go Lucky Sally Hawkins παίζει με άνεση στα δάκτυλα της, αλλά και την πανέμορφη απεικόνιση της περιόδου, με τις παστέλ αποχρώσεις και τα μίνι της Τουίγκι, το Made In Dagenham αποτελεί ένα ευχάριστης χροιάς χρονικό της γνωστής εξέγερσης. Πιθανότατα όχι εστιάζοντας στην ιστορική πιστότητα, ούτε όμως βαρύνοντας και τον θεατή με διαδηλωτικές ακρότητες, που σίγουρα θα υπήρξαν, αλλά εδώ προς χάρη του γλαφυρού κλίματος απαλείφονται.
Στις δικές μας αίθουσες, 24 Μαρτίου 2011 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική