The Other Half

του Βαγγέλη Σεϊτανίδη. Με τους Βλαδίμηρο Κυριακίδη, Κατερίνα Παπουτσάκη, Κρατερό Κατσούλη, Δάφνη Λαμπρόγιαννη


Οι Μεν και οι Δεν...
του zerVo
Έχω πει πολλές φορές, όποτε ξεκινώ να βλέπω ένα φιλμάκι, να πατάω το erase στον σέκτορα των προκαταλήψεων του μυαλού, ώστε να μην επηρεάζομαι από τον - συνήθως κακό - παρελθόντα βίο των συντελεστών του. Στην περίπτωση του Έτερου Ημίσεος, δεν το πάλεψα καθόλου για να σταθώ ακέραιος στην αρχή μου, μάλλον γιατί χρειαζόμουν ιδιαίτερο σθένος, για να βάλω μονοκοντυλιά στις κάκιστες πρόσφατες επιλογές - όλων - των πρωταγωνιστών του, μα κυρίως διότι ήθελε τόλμη για να ξεχάσω ποίου σκηνοθέτη ήταν η - μακράν - χειρότερη εγχώρια παραγωγή, της περσινής χρονιάς. Συνεπώς, από την στιγμή που η κομεντί, με θέμα την προαιώνια μάχη των δύο φύλων, ήταν τουλάχιστον ανεκτή, αυτό από μόνο του μεγαλώνει και το μέγεθος της - θετικής μου - έκπληξης...

Το μικρό σπιτάκι δίπλα στο άλσος, που στεγάζει τα όνειρα ενός φτωχού βιοπαλαιστή και της φαμίλιας του, κληροδοτείται σε έναν διάσημο μεγαλογιατρό, που μαζί με την γυναίκα του έχουν οργανώσει μια πρώτης τάξης συμβουλευτική εταιρία προβληματικών παντρεμένων ζευγαριών. Επιθυμώντας καλά και σώνει να βγάλει τους νοικάρηδες από την βολή τους, ο υπερφίαλος ψυχολόγος, θα σκαρφιστεί κάθε δυνατό τρόπο για να πετύχει τον σκοπό του, μέχρι που θα τους αποδεχτεί για να κάνουν παρέα, στήνοντας τους συνάμα έξυπνες παγίδες. Καθώς τα αταίριαστα ζευγάρια θα γνωριστούν καλύτερα, θα αντιληφθούν πως ενώ η ταξική τους απόσταση είναι χαώδης, οι συζυγικοί τους βίοι μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Οι ζήλιες, τα ακραία πάθη και οι αντιπαραθέσεις είναι τόσο συχνές, ώστε η έκρηξη που θα βάλει τέλος στην γάμο τους, να φαντάζει πολύ κοντινή. Κι αν οι μεν γνωρίζουν καλά τις επιστημονικές μεθόδους, που θα βάλει την ζωή τους και πάλι σε τάξη, οι δε δείχνουν πως καμία απολύτως δύναμη δεν μπορεί να τους συνεφέρει. Ή μήπως λες να ισχύει το αντίστροφο..?

Φυσικά η οποιαδήποτε σεναριακή πρωτοτυπία πηγαίνει περίπατο από τις πρώτες κιόλας ατάκες, αφού η υπόθεση της κόντρας του άντρα και της γυναίκας, είναι τόσο αρχαία, όσο και η ζωή στον κόσμο μας. Στοιχείο που γνωρίζει ο δημιουργός, τοποθετώντας έξυπνα στο φόντο των δύο παράλληλα εξελισσόμενων ιστοριών, μια τρίτη, εκείνη των Πρωτόπλαστων, που καλώς ή κακώς, έδωσαν τα φώτα τους σε όλους τους απογόνους τους, με τα καμώματα τους. Μπορεί λοιπόν η βασική ιδέα να μοιάζει κοινότυπη, δεν είναι όμως τόσο κλισέ ο τρόπος που ο Σειτανίδης την εξελίσσει, αποδεικνύοντας πρωτίστως πως η οικογενειακή ανακατωσούρα είναι ένα ευρύτερο κοινωνικό φαινόμενο και δεν διακρίνει πλούσιους ή φτωχούς, πατρίκιους ή πληβείους. Οι χιουμοριστικές ενεσούλες δεν τα πηγαίνουν άσχημα - ιδίως όταν σε αυτές συμμετέχει ο Ράδιο Αρβύλα Στάθης - όπως αρκετά καλά ανταποκρίνονται και κάποιες ατάκες - καρφιά, που μπορεί να μην σε ξεκαρδίσουν, δεν θα τις προσπεράσεις κι εύκολα όμως.

Για πες: Αν θα σε κερδίσει κάτι περισσότερο όμως, αυτό είναι η φυσικότητα που το καστ αποδίδει στους ρόλους του - ! - συνθέτοντας έτσι ένα πολύ ευχάριστό και ώριμο ερμηνευτικά κουαρτέτο κι όχι τις τηλεοπτικού τύπου παρεούλες, που έχουμε συνηθίσει. Δηλαδή ο Κυριακίδης, μια χαρά μου έκανε για θερμόαιμος λαϊκατζής, η Λαμπρόγιαννη με έπεισε (πάλι) σαν νευρωτική, παραμελημένη μεγαλοκυρία και ο Κρατερός μου ταίριαξε εύκολα, για φροϋδικών τάσεων ψυχαναλυτής. Κακά τα ψέματα όμως και για να σκάσουν οι κακόγλωσσοι, η Παπουτσάκη είναι το μεγάλο αστέρι κι αν έστω Βουγιουκλίζει επιδεικτικά, λάμπει, ακόμη και μέσα στα επίτηδες φτηνιάρικα εμπριμέ, που πρέπει να φορά το γυναικάκι του μανάβη. Προκαλώντας μου την εύλογη απορία, για το πως είναι ποτέ δυνατόν, ο οποιοσδήποτε άντρας στο πλάι της, να έχει μάτια για άλλη. Βρε και οκτακόσιοι Βελζεβούληδες να σου βάζουν ιδέες απιστίας, το Κατερινάκι θα τους βάλει πλάτη. Κι εύκολα μάλιστα...






Στις δικές μας αίθουσες, 3 Φεβρουαρίου 2011 από την Filmopolis


2 σχόλια:

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Τα σκετσάκια με τους πρωτόπλαστους ήταν ανέμπνευστα και τουλάχιστον προσβλητικά. Και το λέει ένα άθεος αυτό...

zerVo είπε...

Το "προσβλητικά" είναι λίγο βαρύ, εκτιμώ. Και το λέει ένας βαθιά θρησκευόμενος, που όμως την συγκεκριμένη μυθολογία την έχει ξεπεράσει.

Αυτό που με ένοιαξε περισσότερο πάντως, ήταν που δεν ήταν προσβλητικό - όπως περίμενα - το εργάκι. ;-)

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική