Μόνο το Σεξ δεν Φτάνει

του Ivan Reitman. Με τους Natalie Portman, Ashton Kutcher, Kevin Kline


Άστο να μείνουμε φίλοι!
του zerVo
Τα πάντα τελικά είναι ζήτημα σωστού μομέντουμ και κατάλληλης χημείας. Πως να εξηγήσεις αλλιώς το γεγονός, πως εκείνη που θεωρείται ως το απόλυτο φαβορί, ως η επικρατέστερη για να παραλάβει το οσκαράκι γυναικείας ερμηνείας - αν δεν το έχει κάνει ήδη τώρα που διαβάζεις - χάρη στην μεγαλειώδη παρουσία της στο Black Swan, δεν μπορεί καν να σταθεί όρθια στις πενιχρές απαιτήσεις ενός απλοϊκού σινερομάντζου. Η Portman, αποτελώντας όχι μόνο τον αδύναμο κρίκο, που πολύ γρήγορα σπάζει και χαλά την οποιαδήποτε φιλοδοξία της κομεντί για κάτι αξιόλογο, αλλά και χάνοντας ολοκληρωτικά την άτυπη μάχη των φύλων, που πάντοτε υφίσταται σε τέτοιες περιπτώσεις, από έναν γοητευτικότατο μεν ζεν πρεμιέ, μα περιορισμένων υποκριτικών ικανοτήτων, όπως ο Ashton Kutcher...

Για περισσότερο από μια δεκαετία, οι δρόμοι του όμορφου Άνταμ και της γλυκιάς Έμμα διασταυρώνονται, άλλοτε με ευχάριστη και άλλοτε με δυσάρεστη αφορμή. Έχοντας πλέον ο καθένας χαράξει επιτυχημένα την επαγγελματική του πορεία, εκείνος στην παραγωγή τηλεοπτικών σίριαλς κι εκείνη στις νοσοκομειακές εφημερίες, νιώθουν την ερωτική έλξη να αναπτύσσεται μεταξύ τους. Λίγο πριν οδηγηθούν στο ανεπανόρθωτο, θα συνάψουν μια μυστική συμφωνία. Η σχέση τους να έχει αποκλειστικά σεξουαλικό χαρακτήρα. Ούτε απαιτήσεις, ούτε ζήλιες, ούτε υποσχέσεις για επισημοποίηση, ούτε σχέδια και πλάνα για το μέλλον. Είναι ποτέ δυνατόν, η σύμβαση αυτή να διατηρηθεί σε βάθος χρόνου, δίχως κανείς τους να υποκύψει στις απαιτήσεις ενός πραγματικά παθιασμένου δεσμού?

Μάλλον δεν δίνω και πολλές πιθανότητες στο πείραμα να πετύχει, συνεπώς ή τα δυο τους θα πουν αντίο από πολύ νωρίς ή οι αγκαλίτσες και τα φιλάκια θα στρώσουν τον δρόμο για έναν βίο ανθόσπαρτο που λέμε. Και όταν μιλάμε για χολιγουντιανό σενάριο, μπορεί κανείς να αντιληφθεί πανεύκολα ποια από τις δύο καταλήξεις είναι η πιθανότερη. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα πολύ περισσότερα πράγματα από την ρομαντική κωμωδία του Ivan Reitman. Ανέμενα να εστιάσει στα ζόρια των σημερινών νέων, στις ανησυχίες τους για το αν μπορούν πέρα από το ξεθέωμα των εργασιακών τους απαιτήσεων να αποκτήσουν μια ολοκληρωμένη προσωπική ζωή. Ο έμπειρος σκηνοθέτης των Ghostbusters, να μην τον αδικώ, επιχειρεί μια κάποια τέτοια προσέγγιση, παρασυρόμενος από την εμπορική απαίτηση όμως, καταλήγει να παρουσιάσει μια πολύ μεγάλη σε χρονική διάρκεια ταινία, που ούτε το κυρίως θέμα, αλλά ούτε και οι δευτερεύουσες ιστορίες μπορούν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον της ζωντανό, καθόλη της την διάρκεια.

Για πες: Συνεπώς μόνο με σεξ, σεξ, σεξ και για επιδόρπιο σεξ, καταλαβαίνεις πως ούτε ζευγαράκι υφίσταται, αλλά ούτε και φιλική κολεγιά. Όχι δηλαδή πως περίμενα τίποτα διαφορετικό από την κεντρική ιδέα του No Strings Attached, απλά είχα κάποιες απαιτήσεις για ένα ενδιαφέρον φιλμικά ερωτευμένο ντουετάκι, έτσι, για να περνά η ώρα. Όταν όμως δίπλα στον δίμετρο Kutcher, με τους κοιλιακούς φέτες και το αφοπλιστικό χαμόγελο, βάζεις την μαραμένη Natalie των εκατόν εξήντα πόντων, εντελώς - μα εντελώς - αδόκιμη στην χρήση του σεξ απίλ της, τότε το ριζάλτο λογικά καταλήγει άνισο. Έτσι απόντος του ερωτικού καταλύτη, όπως λένε οι σοφότεροι, άστο να μείνουμε φίλοι... Δεν υπάρχει ελπίδα καμιά!






Στις δικές μας αίθουσες, 24 Φεβρουαρίου 2011 από την UIP


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική