Για το Καλό των Άλλων
του Oskar Santos. Με τους Eduardo Noriega, Belén Rueda, Angie Cepeda
Mal Adentro
του zerVo
Δεν θα είχα καμία απολύτως αντίρρηση, να δω μια - ακόμη - δημιουργία, που αναλύει τον ανθρώπινο πόνο, ιδίως εκείνον που νιώθουν οι απέναντι, αυτοί που αντικρίζουν τα λατρεμένα συγγενικά τους πρόσωπα να διαλύονται μέρα με την ημέρα, από μια ανίατη ασθένεια. Είναι άλλωστε μια από τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, που το σινεμά, λόγω της σκληρότητας τους, αποφεύγει να αναπαραγάγει στο πανί και μεταξύ μας, πολύ καλά κάνει. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να ανακατεύουμε ακραία συναισθήματα θλίψης, απώλειας, θυμού και απελπισίας, με μια γερή δόση μεταφυσικής, το πράγμα παρατραβά. Συνεπώς η περίπτωση του El Mal Ajeno, ξεφεύγει από την αρχική εντύπωση ενός κλώνου της αξεπέραστης Θάλασσας Μέσα Μου, για να περάσει σε πιο δύσκολα επεξηγήσιμα μονοπάτια, που δεν νομίζω πως ενδιαφέρουν θεματικά - ούτε κυρίως καλλιτεχνικά - και κανέναν...
Έχοντας να αντιμετωπίσει καθημερινώς αμέτρητα ανίατα περιστατικά, στο νοσοκομείο που λειτουργεί, ο δόκτορ Ντιέγκο, έχει πάψει από καιρό να συναισθάνεται τον πόνο των ασθενών του. Δεν συμπάσχει μαζί τους, δεν νιώθει τις αγωνίες τους, δεν κατανοεί πως ο μεγαλύτερος τους φόβος δεν είναι ο θάνατος αλλά η μοναξιά. Μέχρι την στιγμή που ο μνηστήρας μιας γυναίκας, πάσχουσας από σκλήρυνση κατά πλάκας, θα τον θεωρήσει υπαίτιο για την απόπειρα αυτοκτονίας της, που θα είχε μοιραίες συνέπειες τόσο για εκείνη, όσο και για το έμβρυο που κυοφορεί. Ο πυροβολισμός που θα δεχτεί στο υπόγειο γκαράζ του νοσοκομείου, θα μεταβάλει όχι μόνο τον τρόπο σκέψης του σαν, ως γιατρού, αλλά κυρίως ως ανθρώπου...
Ένα σημείο μηδέν, για το οποίο μάλλον ήταν απροετοίμαστος ο απαθέστατος θεράποντας γιατρός της ιστορίας, που βλέπει πλέον με άλλη ματιά τόσο τους αρρώστους, που μέχρι πριν λίγο δεν έδινε σημασία μεγαλύτερη της τυπικής, αλλά κυρίως τους δικούς του, τους συγγενείς του, που λες και τους άγγιξε ένα μολυσμένο αόρατο χέρι, πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο στο κρεβάτι του πόνου. Κι εκεί ακριβώς πέφτει το ερώτημα στον σκηνοθέτη Oskar Santos, πουλέν του Amenabar και δεξί χέρι του Sanchez Arevalo, για το τι ακριβώς ήθελε να παρουσιάσει. Ένα αγωνιώδες μεγάλου μήκους επεισόδιο του ER, με έναν γιατρό στη μέση και τους συν αυτώ να στροβιλίζονται γύρω από την πράσινη φόρμα του? Δεν τα καταφέρνει! Ένα θρίλερ άλλης διάστασης, που αγγίζει την λογική του Unbreakable, αλλά ακολουθεί μια εντελώς άλλη προσέγγιση στο ζήτημα της φθοράς πνεύματος και σώματος? Ούτε αυτό πετυχαίνει! Τουλάχιστον αν μην τι άλλο, μέσα στην προσπάθεια του να βγάλει ένα κάποιο νόημα από την ταινία του ο Ισπανός, δείχνει την άδεια ψυχή, μερίδας ορκισμένων στον Ιπποκράτη, που κινούνται πάνω σε αυτόματη ράγα, μέχρι όμως το κακό να κτυπήσει και την δική τους πόρτα.
Έχοντας να αντιμετωπίσει καθημερινώς αμέτρητα ανίατα περιστατικά, στο νοσοκομείο που λειτουργεί, ο δόκτορ Ντιέγκο, έχει πάψει από καιρό να συναισθάνεται τον πόνο των ασθενών του. Δεν συμπάσχει μαζί τους, δεν νιώθει τις αγωνίες τους, δεν κατανοεί πως ο μεγαλύτερος τους φόβος δεν είναι ο θάνατος αλλά η μοναξιά. Μέχρι την στιγμή που ο μνηστήρας μιας γυναίκας, πάσχουσας από σκλήρυνση κατά πλάκας, θα τον θεωρήσει υπαίτιο για την απόπειρα αυτοκτονίας της, που θα είχε μοιραίες συνέπειες τόσο για εκείνη, όσο και για το έμβρυο που κυοφορεί. Ο πυροβολισμός που θα δεχτεί στο υπόγειο γκαράζ του νοσοκομείου, θα μεταβάλει όχι μόνο τον τρόπο σκέψης του σαν, ως γιατρού, αλλά κυρίως ως ανθρώπου...Ένα σημείο μηδέν, για το οποίο μάλλον ήταν απροετοίμαστος ο απαθέστατος θεράποντας γιατρός της ιστορίας, που βλέπει πλέον με άλλη ματιά τόσο τους αρρώστους, που μέχρι πριν λίγο δεν έδινε σημασία μεγαλύτερη της τυπικής, αλλά κυρίως τους δικούς του, τους συγγενείς του, που λες και τους άγγιξε ένα μολυσμένο αόρατο χέρι, πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο στο κρεβάτι του πόνου. Κι εκεί ακριβώς πέφτει το ερώτημα στον σκηνοθέτη Oskar Santos, πουλέν του Amenabar και δεξί χέρι του Sanchez Arevalo, για το τι ακριβώς ήθελε να παρουσιάσει. Ένα αγωνιώδες μεγάλου μήκους επεισόδιο του ER, με έναν γιατρό στη μέση και τους συν αυτώ να στροβιλίζονται γύρω από την πράσινη φόρμα του? Δεν τα καταφέρνει! Ένα θρίλερ άλλης διάστασης, που αγγίζει την λογική του Unbreakable, αλλά ακολουθεί μια εντελώς άλλη προσέγγιση στο ζήτημα της φθοράς πνεύματος και σώματος? Ούτε αυτό πετυχαίνει! Τουλάχιστον αν μην τι άλλο, μέσα στην προσπάθεια του να βγάλει ένα κάποιο νόημα από την ταινία του ο Ισπανός, δείχνει την άδεια ψυχή, μερίδας ορκισμένων στον Ιπποκράτη, που κινούνται πάνω σε αυτόματη ράγα, μέχρι όμως το κακό να κτυπήσει και την δική τους πόρτα.
Για πες: Το ιδιόμορφο, για πόνημα που προέρχεται από την περίσσιου ταλέντου Ιβηρική, El Mal Ajeno, μάλιστα, θα είχε τσακιστεί πολύ πιο κάτω από ότι δείχνει το τελικό αποτέλεσμα, αν από τις εικόνες του δεν περνούσαν οι πρωταγωνιστικές μορφές, ικανών ερμηνευτών, σαν τον Noriega, την Cepeda και βεβαίως την αγαπημένη Belen Rueda, που με τις φυσικότατες εκφράσεις τους, προσγειώνουν σε πολλά σημεία, ένα σενάριο που πετά αδικαιολόγητα στα σύννεφα.
Στις δικές μας αίθουσες, 17 Φεβρουαρίου 2011 από την Nutopia
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική