Movies Ltd

Υπάρχει σημαντικός λόγος ύπαρξης και αυτού του είδους ταινιών. Του χαλαρού, μουσικοχορευτικού, που αφηγείται ανθρώπινες ζορισμένες ιστοριούλες, οι οποίες ελάχιστα διαφέρουν από φιλμάκι σε φιλμάκι και συνήθως στο φινάλε, μετά από έναν πραγματικό καταιγισμό στρας, γκλίτερ, μάσκαρας και καλτσοδέτας, έχουν ευτυχή κατάληξη. Στην πιο βαριά, από άποψης θεματολογίας, περίοδο που διανύουμε, με τα οικογενειακά δράματα να παίζουν μόνιμα σε πρώτο πλάνο, διεκδικώντας την οσκαρική τους καταξίωση, το Burlesque έρχεται για να δώσει ένα πιο ευδιάθετο τόνο, με τα ακατάπαυστα μπιτ, τα φρου φρου και τις συμπαθητικές του χορογραφίες. That's All Folks!

Πιτσιρίκα που έχει βαρεθεί να σερβίρει περαστικούς, σε καφέ της Άιοβα, παίρνει το ρίσκο να ταξιδέψει στο LA, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, γεμάτη πίστη στις αρτίστικες ικανότητες της. Κι εκεί με ένα δίσκο στο χέρι θα βρεθεί, σε ένα από τα ελάχιστα κλαμπ της πόλης, που διατηρούν αναλλοίωτο το ντεμοντέ στυλ του βαριετέ, πολύ σύντομα όμως, η χάρη της στο λίκνισμα, θα την στείλει στην σκηνή, όπου θα κερδίσει με άνεση το χειροκρότημα του κοινού. Αλλά και της ιδιοκτήτριας του κέντρου, μιας χαρισματικής τραγουδίστριας, που δεν κατάφερε ποτέ να εξαργυρώσει το ταλέντο της και τώρα παλεύει με νύχια και με δόντια να διατηρήσει το μαγαζί της ζωντανό, παρόλο που τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που την πνίγουν, το απειλούν με κλείσιμο, από στιγμή σε στιγμή.

Περισσότερο στην ιδέα του αξέχαστου Flashdance, παρά στου ξεχασμένου Showgirls, με οδήγησε η ιστορία της πολυτάλαντης νεαράς, που βιώνει το δικό της american dream. Κι αυτό γιατί το φιλμ δεν εστιάζει κατά κύριο λόγο στις συνήθως bitchy συμπεριφορές των κυριών, σε στιγμές έντονου ανταγωνισμού, μα στην απλούστερη λογική, του αξιότερου, που εντέλει θα προκόψει, επικρατώντας στην δύσκολη άμιλλα. Ο μέτριας δημιουργικής πείρας Steve Antin, που σε καμία περίπτωση δεν είναι Fosse, ούτε καν Adrian Lyne, για να υπάρχουν ανάλογες απαιτήσεις στην μιούζικαλ αισθητική του, δεν τα καταφέρνει κι άσχημα στο κτίσιμο της ατμόσφαιρας nightclub, υστερεί όμως εμφανώς στην δυναμική της ιστορίας του, που λειτουργεί απλώς σαν γεφυράκι, ανάμεσα στις μελωδίες. Καμιά δεκαριά τραγούδια, δηλαδή, που συνθέτουν ένα όμορφο soundtrack, δείγμα τυπικό χολιγουντιανό, με πιασάρικες μπαλάντες σαν το You Haven't Seen The Last Of Me, που πηγαίνει ολοταχώς για το οσκαράκι, αλλά και MTV χιτάκια, που σε συνδυασμό με τους δαντελένιους κορσέδες της ερμηνεύτριας τους, μοιάζουν με καλοστημένα - και πιπεράτα - βίντεo κλιπς.