Movies Ltd

Το αναπολώ με νοσταλγία το 98'. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση εκείνη η βραδιά, που το βυθισμένο υπερωκεάνιο πέρασε σαρωτικά από το θέατρο της Kodak στο Λος Άντζελες και πήρε μαζί του στο αιώνιο ταξίδι του, όποιο χρυσό αγαλματάκι τύχαινε να βρεθεί στο διάβα του. Σε τέτοιο βαθμό που την επομένη πρωία, άπαντες οι medioφρονες απορούσαν γιατί ο πρωταγωνιστής του ανεπανάληπτου Τιτανικού δεν πήρε κι αυτός ένα οσκαράκι, ο φουκαράς. Εν αγνοία τους βέβαια, πως ο Leo, ουδέποτε είχε υπάρξει υποψήφιος στην συγκεκριμένη πεντάδα. Παράξενο φαινόμενο, που όμως σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά, φαντάζει τόσο μακρινό..

Ο χρόνος πέρασε,αλλάξαν οι καιροί και την σκυτάλη στην δεκαετία της πλεονεξίας, πήρε εκείνη του millenium, όταν άπαντες οι Ακαδημαϊκοί και οι συν αυτώ, αντιλήφθηκαν δύο πολύ βασικά πραγματάκια. Το πόσο σημαντική προωθητική λειτουργία έχει για την αφίσα μιας ταινίας, το να συνυπάρχει το απόλυτο σύμβολο κινηματογραφικής αναγνώρισης, αλλά και το ότι τα φιλμάκια πλέον δεν διαθέτουν την πανίσχυρη δυναμική, του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος. Την στιγμή που ο Spielberg ανακοίνωνε τις υποψηφιότητες για την καλύτερη δημιουργία του έτους, ξεστόμισε κάτι μοναδικό, ιδωμένο όμως από την σκοπιά του παλιού, του τριμμένου πάνω στην χολιγουντιανή λογική: Μία μόνο, λέει, από τις ταινίες της δεκάδας, θα σταθεί εξ οφίτσιο ισότιμα δίπλα στον Νονό, τον Καουμπόη του Μεσονυκτίου, στον Ελαφοκυνηγό. Οι άλλες εννέα θα μπουν στο κατά πολύ μεγαλύτερο σύνολο, που περιέχει μεταξύ άλλων Τα Σταφύλια της Οργής, το Οργισμένο Είδωλο, τον Πρωτάρη και τον Πολίτη Κέην. Είναι όμως πραγματικά έτσι ή κάτι τέτοιο αποτελεί μέρος της φαντασίας του μεγαλύτερου παραμυθά της κινηματογραφικής ιστορίας? Αν το δούμε τεχνοκρατικά, σαφώς ηττημένος είναι και ο ένας και ο άλλος. Ποιοτικά όμως? Αντιστοιχούν οι δέκα υποψηφιότητες του μεγάλου χαμένου True Grit, που έφυγε με άδεια χέρια από την τελετή, στις σκανδαλωδώς μηδέν του Modern Times?

Ας μη γελιόμαστε... Διανύοντας την εποχή της μοιρασιάς, είναι πολύ λογικό που η καλύτερη ταινία - κατά τεκμήριο - της χρονιάς, δεν ξεπέρασε σε συνολικά βραβεία τα τέσσερα. Ιστορικό ρεκόρ δηλαδή των λιγότερων αθροιστικών για το best film, κατάφερε το King's Speech. Το ένα μάλιστα τεράστια έκπληξη, εφόσον ελάχιστοι θα πόνταραν στο πρόσωπο του ελάχιστης εμπειρίας Hooper για την σκηνοθεσία. Η Ακαδημία όμως, που ζυγίζει με δύο μέτρα και δύο σταθμά, όποτε της κάνει κέφι, υπολογίζει στο πρόσωπο του υποψηφίου και το παρελθόν, μετατρέποντας ας πούμε τον Nolan, από δημιουργό απλώς του Inception, σε σκηνοθέτη με προϊστορία Memento και Dark Knight. Και άλλοτε δεν το κάνει, ασχολούμενη απλά και μόνο με το παρόν. Στα ίσα που λέμε... Έτσι πέφτουν στον κορβανά των nods ίσοι μεταξύ ίσων άπαντες, συνεπώς το αν ο Άγγλος θριαμβευτής έχει ή δεν έχει παρελθόν δεν νοιάζει κανέναν. Τα μέλη αποφάσισαν, για το φετινό achievement και μόνο κι εκείνος αναδείχτηκε ο καλύτερος. Τουλάχιστον στην δική μου εκτίμηση, η ταινία του ήταν πολύ ψηλά, συνεπώς δεν ένιωσα για τον θεσμό την αποτροπή, που αισθάνθηκα πέρσι με ένα κάποιο Hurt Locker...

Περί δικαιοσύνης... Το Inception δίκαια πανηγυρίζει για την τετράδα τεχνικών που απέσπασε, άνετα εκτιμώ. Όταν θα το δούμε στο home cinema θα καταλάβουμε την απόσταση που το χωρίζει ηχητικά από το δεύτερο στα εφέ, ενώ και οπτικά μπορεί να μην μιλάμε για Lord Of The Rings, τις δυσκολίες του στην αναπαραγωγή του πολυεπίπεδου τις είχε. Όπως σωστά φεύγει από την απονομή το Toy Story 3, το στην αρχή της κούρσας μεγάλο φαβορί The Social Network και η Αλίκη του Burton, με δύο οσκαρς έκαστο. Η ένσταση μου έχει περισσότερο να κάνει με τους βοηθητικούς ρόλους, που νομίζω πως δεν δικαιούνταν της τιμής, ούτε η Μελισσα, ούτε ο Bale. Βοήθησε δηλαδή ο Μπάτμαν πιο πολύ τον πρωταγωνιστή του να αναδειχτεί, από τον Rush, που στην ουσία σε αυτόν ανήκει μεγαλύτερο από το μισό μερίδιο της βράβευσης του Firth? Δεν το πιστεύω, αλλά και αυτό το στοιχείο αναδεικνύει την λογική του τεμαχισμού της πίτας, σε όσο το δυνατόν πιο ισοδύναμα μέρη. Αντίληψη που αν δεν εμφανιστεί στο σύντομο μέλλον, έπος με στοιχεία The Return Of The King, θα επαναλαμβάνεται ετησίως, ώστε να μείνουν όλοι - σχετικά - ικανοποιημένοι.

Στα καθ ημάς, μιας και η γαλανόλευκη έπαιξε μετά από πολύ καιρό στην απονομή, στην σημαντικότερη κατ εμέ, κατηγορία, κατόπιν του Best Film. Επιτυχία από μόνη της η παρουσία του Κυνόδοντα στην πεντάδα. Αναμφίβολα. Που ανοίγει την όρεξη στους εγχώριους κινηματογραφιστές να επαναλάβουν τον άθλο και πάνε σταδιακά μισό βήμα παραπέρα. Το σκορ που πέτυχαν οι Δανοί, δεν είναι τυχαίο, αλλά απόρροια εικοσαετούς προσπάθειας, με ανανεωτικές - όχι κατ ανάγκη επιτυχημένες - ιδέες, αλλά και προσέγγιση της γειτονικής Αλεμάνιας σχολής, που εσχάτως αναδεικνύεται κυρίαρχη στη Γηραιά. Εάν τον δρόμο που χάραξε ο Λάνθιμος, ακολουθήσουν πιστά οι φιλόδοξοι auteur της νέας ελληνικής σκηνής, πολύ δύσκολα η Ελλάδα θα απουσιάσει στο μέλλον από τα μεγάλα φιλμικά ραντεβού. Συμπεριλαμβανομένου και του μέγιστου οσκαρικού...