Movies Ltd

του Thomas Vinterberg. Με τους Jakob Cedergren, Patricia Schumann, Dar Salim

Βουλιάζει, μα δεν το ξέρει...

του zerVo

Είδες τι όμορφα κι ωραία είναι τώρα όλα, που οι Σκανδιναβοί διέκοψαν οποιαδήποτε σχέση με το κινηματογραφικό στυλ - εφεύρεση του μεγαλύτερου προβοκάτορα που ανέδειξε ποτέ η χερσόνησος τους? Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποδράσουν αισθητικά από το ψυχρό, μουντό, απόμακρο, με μια λέξη βόρειο κλίμα που τους περιβάλλει, μα οι ιστορίες που περιγράφουν, διέπονται από έναν καυτό ανθρώπινο προβληματισμό, στοιχείο που εξισορροπεί κατά κάποιο τρόπο, την παγωνιά του περιβάλλοντος. Δώδεκα χρόνια κατόπιν του Festen, που έκανε το όνομα του διάσημο στους φιλμικούς κύκλους και μετά το περιπετειώδες ταξίδι του στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού - με δύο φιλμς, το Dear Wendy και το It's All About Love - ο Thomas Vinterberg γυρνά στα πάτρια δανέζικα εδάφη, για να αποδείξει πως σκηνοθετικά αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο για το σινεμά της Γηραιάς...

Ζορισμένα από τον τρόπο που η ναρκομανής μητέρα τους καταστρέφει την ζωή της και τα επέκταση την δική τους, δύο μικρά αγόρια, προσπαθούν να συντηρηθούν στηριγμένα μόνο στις δικές τους δυνάμεις, αλλά και να μεγαλώσουν το μόλις λίγων μηνών αδελφάκι τους. Μέχρι την μοιραία νύχτα που εκείνο αναπάντεχα θα ξεψυχήσει, βάφοντας μονομιάς ολόμαυρη την ψυχή τους. Είκοσι χρόνια μετά, ο Μεγάλος, έχει μόλις βγει από την φυλακή που βρέθηκε για παραπτώματα και περιπλανιέται άφραγκος στους υπό το μηδέν δρόμους της Κοπεγχάγης, την ίδια ώρα που ο Μικρός, πολεμά απεγνωσμένα να σταθεί καλός πατέρας στο πλάι του ανήλικου γιου του, μα ο εθισμός του στην ηρωίνη, δεν του το επιτρέπει.

Πιο μελανό και απαισιόδοξο δεν θα μπορούσε να είναι το τοπίο, που ξετυλίγει την ιστορία του το Submarino. Δύο ενήλικες, που η μοίρα από τα μικράτα τους στάθηκε ιδιαίτερα άδικη στο πρόσωπο τους, ουδέποτε κατόρθωσαν να ξεπεράσουν την στιγμή που σημάδεψε το είναι τους. Και περιφέρονται σαν ράκη, σαν μηδενικά, σε έναν κόσμο που βασιλεύει η ανέχεια, η φτώχεια, η μούρλα της στιγμής, η τάση για αυτοχειρία. Που όλα αυτά? Σε μια χώρα που περηφανεύεται διεθνώς, πως διαθέτει την κορυφαία στην λίστα ποιότητα ζωής και που οι συνθήκες διαβίωσης αγγίζουν το ιδεατό. Ο Vinterberg ευτυχώς έχει αντιληφθεί από μακριά την παγίδα και κρούει το καμπανάκι του κινδύνου. Αρκετό καιρό πριν η αδιάφθορη ολόλευκη από μιάσματα κοινωνία της Δανιμαρκίας, μετατραπεί σε βασίλειο βίαιων φυλακόβιων και ασυνάρτητων και ανεύθυνων γονιών, που γαλουχούν πιτσιρίκια, με την βελόνα στην φλέβα.

Για πες: Δεν είναι οι εικόνες του Δανού που σε προκαλούν. Είναι το κλίμα, η ατμόσφαιρα, αυτός ο διαρκής χειμώνας που σε προτρέπει μονομιάς να του στρέψεις την πλάτη, καλομαθημένε μου στον καταγάλανο ουρανό, μεσόγειε θεατή. Σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να προτιμήσεις με τα χίλια την φτωχική μα ποτισμένη στην αρμύρα πραγματικότητα σου, από τα θεωρητικά πλούτη και παλάτια, που βυθισμένα στο κρύο και την παγωνιά έχουν χάσει παντελώς την ανθρωπιά τους. Και αυτή είναι η λογική του μάστορα, να ζωγραφίσει την αλήθεια του σαν ακυβέρνητο υποβρύχιο, σαν χαμένο από πυξίδα Submarino, που βουλιάζει διαρκώς στην φτωχή, την παράλυτη συναισθηματικά θάλασσα της δηθενιάς...

Στις δικές μας αίθουσες, 13 Ιανουαρίου 2011 από την Seven