Movies Ltd

Είναι λίγο περίεργη περίπτωση αυτός ο Russell. Καλλιτεχνικά αναγνωρισμένος στην πατρίδα του όσο λίγοι, θα περίμενα πως θα έπεφτε με τα μούτρα στην δημιουργία ταινιών, προκειμένου να διατηρήσει το όνομα του σε υψηλά επίπεδα. Ανταυτού εκείνος, παίρνει την απόφαση να μην καθίσει για καιρό στην σκηνοθετική καρέκλα, δείχνοντας πως ζυγίζει ιδιαίτερα το κάθε επόμενο βήμα του. Επιστρέφοντας με τον The Fighter, μετά από εξάχρονη ραστώνη, αυτό που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά o Νεοϋορκέζος, είναι πως το ζουμί του πονήματος του κρύβεται πολύ πίσω από την θεματική κεντρική ιδέα της ιστορίας του. Όπως δηλαδή οι Three Kings δεν ήταν Rambo, το I Heart Huckabees δεν ήταν American Beauty, έτσι και ο Μαχητής δεν είναι, σε καμία περίπτωση μονοδιάστατος Rocky...

Τον αποκαλούν το Kαμάρι του Λόουελ, γιατί κάποτε, πριν πολλά χρόνια έριξε στο καναβάτσο τον θρυλικό Σούγκαρ Ρεί Λέοναρντ. Έχοντας πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ο Ντίκι Έκλουντ έχει βάλει σαν σκοπό της ζωής του να αναδείξει τον ετεροθαλή αγαπημένο του αδελφό, Μίκι Γουόρντ, σε πρωταθλητή κόσμου στην κατηγορία των μεσαίων βαρών. Το μεγάλο του ζόρι όμως δεν είναι αν ο υποψήφιος τσάμπιον δείχνει την απαιτούμενη θέληση, σθένος και πειθαρχία για να επιτύχει το μεγαλεπήβολο σχέδιο του, μα που είναι εθισμένος ο ίδιος στις ναρκωτικές ουσίες, που του καταστρέφουν με σταθερό ρυθμό τον τρόπο σκέψης. Διαλύοντας συνάμα με τις συμπεριφορές του, την οποιαδήποτε τάση του ταλαντούχου μποξέρ, για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του.

Σε μια φτωχή πόλη της Μασαχουσέτης, που κάποτε προοριζόταν για βιομηχανικό επίκεντρο, μας ταξιδεύει η ιστορία του Fighter. Σημείο από το οποίο ξεκινούν οι ονειροπολήσεις χιλιάδων ντόπιων, προκειμένου κάποια στιγμή να προσγειωθούν στην Γη της Επαγγελίας τους, μην τυχόν και βρουν μια προσοδοφόρα δουλειά στη μεγαλούπολη, για να κτίσουν κι εκείνοι με την σειρά τους μια αξιοπρεπή εστία. Το ατυχές για το μοντέρνο american dream είναι που οι περισσότεροι βλέπουν την κατάληξη του στον πάτο της μιζέριας και αντί για βασιλιάδες, μετατρέπονται σε επαρχιώτες δίχως αύριο. Σημασία έχει αν στο πέρασμα του χρόνου το πείσμα διατηρείται αναλλοίωτο ή έχει μεταβληθεί σε αυτή την γνώριμη βλάχικη επιμονή, που διαθέτει όποιος είδε το τρένο να περνά αλλά ποτέ του δεν κατάφερε να γίνει επιβάτης του. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωση της μάνας των δύο μποξέρ, που με αυταρχικό τρόπο έχει κρατήσει τα αγόρια της, τα κορίτσια της και τον εκάστοτε σύζυγο της, κάτω από μια παράξενη επιρροή, που εκείνη αποκαλεί ασπίδα, μα στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από τροχοπέδη και των δικών τους φιλοδοξιών. Σε κάποιους αυτό αποτελεί μέρος της καθημερινότητας, όπως συμβαίνει με τις - πολλές - κόρες της, που νιώθουν αυτή την αγκαλιά σαν αγάπη, γινόμενες γλαφυρά και άβουλα πλάσματα. Για κάποιους άλλους σαν τον μεγάλο της γιο, ισοδυναμεί με αυτοκτονία, αφού αρκείται μέσα στην παραζάλη του κρακ, στις επευφημίες των εξίσου μίζερων γειτόνων για το αναμφίβολα ικανό του παρελθόν, Μοναδικό παράθυρο αισιοδοξίας, ο εν ενεργεία αθλητής, που νιώθει πως μέσα από τις γροθιές του, μπορεί να βγάλει νοκ άουτ τις δυσκολίες. Βασικότατο βοήθημα στην αναζήτηση του, η εμπειρία που έχει αφήσει στο πίσω μέρος του μυαλού του, η καθοδική εξέλιξη της πορείας των αγαπημένων του προσώπων.

Χρησιμοποιώντας στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του την ντοκιμαντερίστικη γραφή, ο Russell, δίνει στο φιλμ έναν ρεαλιστικότερο τόνο παραπάνω, τονίζωντας με τον τρόπο του ένα θέμα που βασίζεται σε πασίγνωστα περιστατικά για όσους ασχολούνται με την επαγγελματική πυγμαχία. Αν αναζητήσω αρνητικά δεδομένα στο Fighter, αυτά έχουν να κάνουν με την ελάχιστα πρωτότυπη χροιά της υπόθεσης, που αναπαραγάγει την ίδια και την ίδια ρουτίνα της εξω - μητροπολιτικής Αμερικής. Στοιχείο που έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την πανέμορφη μελέτη όλων των χαρακτήρων - πρωταγωνιστών του - με αρκετές γλαφυρές πινελιές - δράματος. Άλλωστε η σύνθεση του καστ, δύσκολα θα προδιέθετε για μια μη επιτυχία, σε αυτόν τουλάχιστον τον τομέα.