Movies Ltd

Ευτυχώς που είχα προετοιμαστεί γι αυτήν την περίπτωση της πανέξυπνης και καλογραμμένης, ανεξάρτητης, αμερικάνικης σάτιρας, που θα επιδίωκε να ξεπεράσει στην ευστροφία ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό. Κάπου ήταν άλλωστε λογικό με τις χιλιάδες παραγωγές της indie γιάνκικης φιλμικής βιομηχανίας, να υπάρξουν μυαλά που θεωρούν εαυτόν, πολύ πιο προχωρημένο από την λοιπή πλέμπα και ή θα το ρίξουν στο σουρεάλ - όπως στην Συνεκδοχή - ή θα θελήσουν να αποδώσουν με άλλο βλέμμα το...ρεάλ. Μια τέτοια περίπτωση νέο-διανοουμενίστικης λογικής είναι το The Extra Man, που προς καμία μου έκπληξη υπογράφεται το προοδευτικό δίδυμο του American Spendor, γνωστό για την έπαρση του δημιουργικού iq του...

Μπερδεμένος σεξουαλικά νεαρός καθηγητής, διώχνεται απο το κολέγιο που διδάσκει , όταν τον πιάνουν επ αυτοφόρω να προβάρει στηθόδεσμους. Ο μοναχικός και θυελλώδης δρόμος θα τον βγάλει στην Νέα Υόρκη, εκεί που αναζητώντας στέγη θα βρεθεί συγκάτοικος σε φτωχικό διάρι με ηλικιωμένο, ξεπεσμένο συνοδό γηρασμένων κυριών. Κι έτσι ο πιτσιρικάς που μόλις έπιασε δουλειά στο μάρκετινγκ περιοδικού οικολογικού περιεχομένου, έρημος από άλλες συνομήλικες παρέες, θα αφεθεί στην μεντορική διάθεση του παράξενου εξηντάρη, που θα θελήσει να τον μυήσει στην τεχνική της συνοδείας. Παρευρισκόμενος σε βαρετά δείπνα, με κατά πολύ μεγαλύτερους του συνδαιτημόνες, να σκορπούν στον αέρα τις αμπελοφιλοσοφίες τους, ο Λούις Άιβς, που βλέπει την ζωή σαν θεατρκή παράσταση, που απλώς κι εκείνος συμμετέχει σε μια άκρη της, θα δει την κατάσταση με ένα διαφορετικό μάτι.

Θέλει πολύ να δείξει μπροστά από τον τρόπο σκέψης του μέσου αστού το πόνημα του αντρόγυνου Springer - Pulcini. Βάζοντας στο επίκεντρο της ιστορίας του ένα δίδυμο που κολλάει από την πρώτη κιόλας συνάντηση του, αν και εμφανώς τα κοινά τους στοιχεία είναι κάτι περισσότερο από ανύπαρκτα. Νέος - γέρος, χαμηλών τόνων - υπερφίαλος, μικρομεσαίος - αριστοκράτης, γυναικωτός - ομοφοβικός. Λογικό είναι λοιπόν, παρόλο το όμορφο ξετύλιγμα των έξυπνων διαλόγων, ο θεατής να αναρωτιέται, ποιο ακριβώς στοιχείο είναι εκείνο που φέρνει τόσο κοντά αυτούς τους πασιφανώς αταίριαστους χαρακτήρες.

Για πες: Απόσταση που δεν χωρίζει τον φιλόδοξο Λούις και τον ματαιόδοξο Χένρι μόνο ως ρόλους, αλλά και ως ερμηνευτές που τους υποδύονται. Κι αυτό γιατί κακά τα ψέματα, η υποκριτική οντότητα του Kevin Kline είναι τόσο σπουδαία - όσο και υποτιμημένη - που στο πλάι του ο Dano φαντάζει απλό μαθητούδι. Με συνέπεια όταν ο 63χρονος, τιμημένος με όσκαρ για την Wanda ηθοποιός, απουσιάζει από τα πλάνα, να χάνεται σχεδόν ολοκληρωτικά και το νόημα παρακολούθησης της άνοστης ιστορίας. Ενός θέματος που απεγνωσμένα παλεύει με την indie νεοϋορκέζικη αισθητική, να προσεγγίσει καθημερινά ανθρώπινα ζητήματα, μα τελικά πνίγεται μέσα στην ίδια του την τυπικά Sundancική εξυπνάδα, στοιχείο που θεωρεί και προσόν του μάλιστα...